Sokola Skała

Rozejrzał się dookoła. Więcej ich matka nie miała, czy co? :/ W przypływie nagłego żalu podszedł do jednego z nich - Intera. Wlepił swoje oczyska w jego gały. Poczuł, jak mózg powoli mu wysycha. To było dziwne uczucie, ale cóż poradzić, jak własna mężo żona zdradza go z inną kobietą? -Kia ora.- Fuknął, strosząc delikatnie futro.

...jednak nie, pomyślałby gdyby mógł sobie sam odpowiedzieć na pytanie z wcześniejszego postu.

Warknięcie Kaheia, wyraźnie dało mu do zrozumienia, że nieopatrznie wyrwał się przed tzw. szereg z tym swoim 'sprawdzaniem przydatności potencjalnego towarzysz broni'. Szczęśliwie, refleks wadery wystarczył, by atak Czarnucha nie doszedł do skutku. Zamiast wbić kły w ciało wilczycy, młodziak przeleciał gdzieś obok niej i rąbnął pyskiem w skalne podłoże.
Leżąc i podziwiając, lewitujące mu nad łbem gwiazdki rodem z kreskówki, zerknął na przybyszy. Biały i czarny... A może barwy mieniły mu się w oczach? Jako przyszły Wielki-Władca-Tych-Oto-Ziem, odsłonił kły. Mimo beznadziejnej pozycji, wciąż był gotowy do walki i wykonania kilku następnych, równie 'pomysłowych', ataków.

/zw

O, Jeden z nich go zauważył i skinął mu pyskiem. Basior zaczynał właśnie myśleć, czy go przywitać, gdy nagle jak z pod ziemi wyrósł przed nim jakiś granatowo-szary basior i przemówił doń w dziwnym języku! Cóż to mogło znaczyć?
- Em.. Hej? - Rzekł niepewnie, niezbyt przyjazne fuknięcie nieznajomego zbiło go z tropu, opuścił nieco lewe ucho, jednak jego ogon wciąż kręcił się na wszystkie strony jak oszalały. Jego mózg przetwarzał informacje - skoro są tutaj wilki, zapewne jest i jedzenie. Ciekawe, czy trafił na watahę, czy wepchał się do przypadkowego spotkania grupy zwierząt.

Niziutki basior zaczął się ocierać o łapy białego wilka. Zamruczał przy tym z zadowolenia. Czyżby chciał wzbudzić w Rycerzyku zazdrość? Łypnął w jego stronę czarnym, jaszczurzym okiem. Nie, to chyba jednak nie to.. on po prostu nie mógł. To było ponad jego możliwości. Zaatakowało go zdenerwowanie i złość na samego siebie. Zaczął powarkiwać i szamotać się w dość nieprzewidywalny sposób. I tu zauważył łapę - pierwszą lepszą, najbliższą. Białą. Nie myśląc dużo i dając swemu instynktowi kanibala wolną rękę działania, zatrzasnął na niej swoje kły. A to było dziwne. I głupie. Jak on mógł.. nawet w imię miłości? :(

Przyglądała się uważnie przelatującemu obok niej wilkowi - w pierwszym
momencie chciała nawet podejść i mu pomóc, jednak coś takiego byłoby
głupotą, gdy ten dopiero co pokazał jej swoją agresywną stronę. Nie do
końca pewna co się właściwie dzieje (tym bardziej, że znikąd zaczęły
pojawiać się inne wilki) wbiła nieco wyczekujące spojrzenie w Kaheia,
jakby to właśnie on miał odpowiedzieć na nurtujące ją pytania... i
poniekąd tak było. Na razie postanowiła innych zignorować, chociaż można było dostrzec, że napięła nieco mięśnie najwyraźniej nie czując się zbyt komfortowo w takiej, a nie innej sytuacji.

A ten patrzył ze zdziwieniem na wilka, który masował mu bok, dziwne to było, Inter nie miał pojęcia, co miało oznaczać, ale przyjemne.
Machnął delikatnie uchem słysząc warknięcie, nie zdążył zareagować, basior ugryzł go w łapę bez najmniejszego ostrzeżenia! Przecież go nie sprowokował, stał sobie tylko.
-Hej, co ty robisz? - zawołał z nutą irytacji w głosie i zaczął wolną łapą odpychać łeb basiora od swej śnieżnobiałej kończyny.

Mestor nie zrobił na nim większego wrażenia, stwierdził, że idealną karą dlań będzie zupełne ignorowanie ze strony Kahei'a. Przynajmniej tymczasowo. Podszedł do Räumowej, kręcąc przecząco pyskiem, będzie musiał popracować jeszcze nad tym małym cyrkiem, którego sam jest założycielem.
- Chciałem sprawdzić twoje intencje. - Wytłumaczył swoje wcześniejsze zachowanie.
- Nie mogę być pewnym tego, że po jakimś czasie nas nie opuścisz pod nieprzemawiającym do mnie pretekstem i nie wyjawisz wszystkich ważnych informacji, jednak jeśli będę zachowywał się niczym wilk z manią prześladowczą, niczego nie osiągnę. W takim razie nie pozostaje mi nic innego jak powitać cię w naszych progach. - Zakończył niezbyt fascynujący wywód, przenosząc wzrok na Białego i Mestora... głównie na tego pierwszego.

Czując, jak mizerna stróżka ciepłej, metalicznej cieczy rozprowadza się między jego zębami, był w swoim żywiole. Nie działały na niego żadne bodźce (jak zwykle, zresztą). Chociaż nie.. na próbę odepchnięcia go warczał - głośno, ponuro i dziko. Kątem oka zauważył, że jego obiekt westchnień zerknął na niego. Machinalnie puścił białą łapę, oblizując się z krwi. -Buzi buzi!- Zażądał, szczerząc lekko żółte zębiska.

- Nie mam zwyczaju zdradzania własnej watahy, chociaż i moje słowa
nie mogą ci całkowicie posłużyć za dowód. Udowodnię więc to wraz z
upływem czasu.
Powiedziała unosząc łeb do góry, po czym zamachała ogonem zadowolona z
takiego, a nie innego obrotu spraw. Dopiero wtedy pozwoliła sobie
ostrożnie podejść do czarnego basiora, który wcześniej ją zaatakował.
Stanęła parę kroków od niego obserwując go uważnie.
- Wszystko w porządku? Całkiem mocno przyłożyłeś łbem w ziemię.
Nadal wolała do niego zbyt blisko nie podchodzić, przynajmniej
tymczasowo. Pozwoliła sobie również na obrócenie się w kierunku
pozostałych przybyłych i skinęła im łbem na powitanie, chociaż nie
podjęła jakichś większych kroków. Za to nie do końca podobał jej się sposób w jaki Mestor traktował przywódcę, wydawało jej się że jednak trochę przesadzał... chociaż on był chyba nieco niezrównoważony psychicznie. Cóż, bez takich świat byłby nudny.

Gdy wreszcie uścisk na łapę zniknął, bardziej z przypadku niż z desperackich prób oswobodzenia jej przez Intera, cofnął się gwałtownie do tyłu. Nie był typem mrocznego wojownika, raczej irytującego zawadiaki.
Mimo wszystko nie mógł wyjść na strachajłę. Warknął cicho na wilka, który go ugryzł, a potem, wyczuwając na sobie wzrok szarego wilka,spojrzał nań

Buzi-buzi? Oczywiście, już poleciał dać buzi-buzi maluszkowi. Przyozdobił swój pysk w przeuroczy i niewinny uśmiech, który bardzo odbiegał od tego prawdziwego Kaheia. W każdym razie zmierzył wolnym krokiem w stronę Mestora i bez ostrzeżenia, czy zbędnych ceregieli, chwycił kłami kark wilka. Zupełnie jakby dobitnie chciał sprowadzić go do parteru. Istotnie, nie podobało mu się zbyt beztroskie zachowanie względem niego, a skoro słowa nie docierały - użył siły, czego na pewno w głębi... serca nie pochwalał.
Nie baczył już na to, że są tutaj inni i nie miał zamiaru popisać się przed nimi. Bardziej ciekawiła go reakcja Mestora, który powinien zrozumieć takie przesłanie.

No ale czego można się było po nim spodziewać? Na początku cieszył się i śmiał jak Cycu z Kiepskich, następnie, gdy rycerzyk zatopił kiełki w jego skórze zbaraniał na dobre dziesięć sekund, na koniec wziął głęboki wdech... Nie, hehe, tak miło to nie będzie. Co prawda Mestor zdawał sobie sprawę, że jest kompletnym.. wariatem, yyh niemyślącym przedstawicielem płci mniej pięknej.. no.. i że w ogóle z niego jest jakaś pomyłka. Ale cóż zrobić, do jasnej ciasnej, jak to leży gdzieś głęboko w jego psychice? Więc.. Mestor rozluźnił się aż zbytnio, wywalił jęzor na wierzch i wzniósł rozmarzony wzrok ku górze.. zaraz. Księżyc? Już? Ale jak to? Nagle zupełnie spoważniał i zaczął się trząść jak galaretka. -Ssssłońce..- Jęknął zupełnie nieswoim głosem. No i kto teraz zaprzeczy, że jednak nie jest z nim najgorzej? Już od dłuższego czasu jest ciemno, a ten dopiero się skapnął że jest noc, jak dojrzał księżyc.. Oj, czy coś z niego jeszcze kiedyś będzie?

- Taaa... - odparł, jak to miał w zwyczaju. - Szybka jesteś - zauważył, analizując akcję, która się wokół niego działa.
Gdzieś pomiędzy obserwacją Białego z Wampirem, a Kaheia z Räum, dotarły do niego dwie istotne informacje. Pierwsza - wadera została oficjalnym członkiem watahy (choć nie był do końca pewien, jak wysoką pozycję w tej wewnętrznej hierarchii zajęła). Druga - Kahei mordował wampira!
Czarny, postanowiwszy, że sam nigdy nie zasłuży na jakiekolwiek przejawy karcenia, usiadł, przygniatając przypadkiem ogon Räum i począł się wgapiać w resztę towarzystwa.
- Tutejsi? - zapytał, mrużąc oczęta.

Będzie, z pewnością, tylko trzeba nad tym popracować, a z tym już gorzej, bowiem szczególnie on sam musi chcieć "naprawy". Kahei słysząc swoje kolejne jakże urocze przezwisko, jedynie mocniej wbił kły. Nie było to spowodowane irytacją, na jego pysku praktycznie zawsze widniała poważna mina (oczywiście poza niektórymi sytuacjami), nie chciało mu też się wierzyć, że Mestor może być aż tak ograniczony... jeśli z jego mózgu został wrak, powinien zachowywać się raczej jak warzywko, bo ja wiem, marchew może?

Gdyby był mniej wytrzymalszy, choćby o jedną setną tej umiejętności, pewnie już by umierał. Darł pysk i takie tam. Ale jak Kahei zacisnął szczęki jeszcze mocniej, mocniej.. Warknął ze wściekłością, kopiąc go łapą. Nie był zbyt delikatny, nie zważał nawet na swoje pazury. -Puść.. ciemno.. nie ma słoneczka..- Powarkiwał raz po raz, próbując dać mu do zrozumienia, że w nocy istnieją ważniejsze rzeczy, nawet od niego. -Sen albo światło.. nierghhhh...- Przestał go nagle drapać, dziwnie osłupiawszy. Niespokojnym wzrokiem wodził dookoła siebie.

- A ty silny.
Również zajęła się obserwacją pozostałych wilków mając nadzieję, że uda
jej się wyłapać jakieś informacje. Zdążyła tylko raz machnąć ogonem,
który zaraz został brutalnie przygnieciony przez czarnego wilka.
Obróciła łeb w tył i dziabnęła go lekko w grzbiet dając wyraźnie do
zrozumienia, że może i poruszał się lekko jak baletnica, ale wcale taki
lekki nie był. Kątem oka obserwowała Kaheia, ale nie ingerowała w żaden sposób w wykonywane przez niego czynności, tego że nie skończyło by się to zbyt dobre akurat była na tysiąc procent pewna. Oczekiwała też odpowiedzi od pozostałych wilków nieco zaciekawiona ich tożsamością.

Kiedy został podrapany, zdecydował się zakończyć owe przywoływanie do porządku, które powinno chociaż w małej części wbić się do Mestorowego łba. Nie chciał malucha zranić zbytnio, więc chwyciwszy go w pysk, odrzucił dosłownie krok dalej, kończąc tym samym wszelką "integrację" z nim. Zostawił go samemu sobie i... najzwyklej w świecie opuścił to miejsce bez żadnego słowa, co powinno przyprawić Pijawkę (xP) i Zwolennika w lekkie zdziwienie.

/zt

Stał przez chwilę niczym słup, patrząc na szamotające się wilki.. chociaż w sumie wyglądało to nieco inaczej. Otrzepał futro i spojrzał na swoją łapę, nie było najgorzej, krwotok był niewielki.. ale jak on teraz doczyści futro?!
Postanawiając uniknąć kolejnych obrażeń wycofał się do czarnej dwójki, siedzącej gdzieś na uboczu. Jak on do nich nie pasował!
- Witajcie. -przywitał się,machnąwszy lekko kitą i usiadł gdzieś w ich pobliżu, jednak nie za blisko, któż wie, może też postanowią wyrzuć mu łapę.

A Mestor jak na fajtłapę przystało, wywalił się tak, aby otrzymać jak najwięcej obrażeń. Szybko się jednak pozbierał, nie chcąc być ofiarą ataku nocnych zmór. Obrzucił obecnych spłoszonym wzrokiem, nie ukrywając agresji. -Światło..- Parsknął, machając łbem na boki. No i pobiegł w ciemność, po chwili znikając z zasięgu wzroku wilkom. Nie, nie pobiegł za rycerzykiem. Chciał tylko znaleźć miejsce, w którym szybko i bezpiecznie zaśnie albo przeczeka noc. Obojętne? Tak.
<zt>

Gdy poczuł sygnał płynący ze strony kłów Räum, podniósł zad, w celu uwolnienia spod siebie jej ogona. Przyglądając się waderze uważnie, kłapnął szczęką w zadziornym geście, symulując chęć dziabnięcia końcówki wspomnianej części ciała wilczycy.
Widok odchodzącego Kaheia wprowadził go w nie tyle stan zdumienia, co raczej osłupienia. Położył uszy i zaczął drapać skałę pazurami. Sam nie wiedział, czy biec za liderem, czy może zostać i pilnować nieoficjalnych ziem watahy?
- Aleś ty... jasny - rzucił po długiej chwili rozważań wewnętrznych, kiedy oślepił go odblask sierści Intera, która najwyraźniej świetnie odbijała księżycowe światło. - ...witaj - dodał po chwili, uświadamiając sobie, że niegrzecznie byłoby się nie przywitać.

Przyglądała się z niejakim zaciekawieniem i zdziwieniem odchodzącemu Przywódcy, wydawało jej się, że skoro nic nie mówił to nie mieli obowiązku pójścia za nim - dopiero kiedy zniknął jej z zasięgu wzroku pozwoliła sobie przenieść wzrok na Intera. Przy okazji uwolniła ogon i odsłoniła kły w rozbawionym uśmiechu. Rzeczywiście cały ten kontrast wyglądał dosyć ciekawie, poświęciła mu więc nieco więcej uwagi.
- Mocno cię ugryzł?
Zapytała wpatrując się w jego ranę z zaciekawieniem studenta rozcinającego żabę i badającego jej wnętrzności. Pochyliła się nawet nieznacznie do przodu, chociaż nie chciała się pochylać zbyt mocno, by z kolei nie wystawić się na atak. Nawet jeśli był na ich terenie (jak miło było uważać to również za swój teren) to nadal nikłe prawdopodobieństwo istniało.
- Nie wygląda na zbyt głęboką ranę, chociaż na wszelki wypadek bójki bym sobie odpuściła.
Aluzja? Może mała. Natomiast Räum poczuła powoli narastającą w niej energię, którą powinna jak najszybciej spożytkować.

- Taa..- gdyby miał rękę, podrapał by się po kudłach w geście zakłopotania.
- Nie pasuję do was, między nami jest przepaść.. ale jednak, znalazłem wreszcie jakąś wilczą rodzinę..Wiesz może czy w okolicy są jeszcze jakieś wilki? - Zapytał, nieco się ośmielając. Musi zdecydować, czy zostać w dolinie, czy wędrować dalej w poszukiwaniu.. no, właśnie, w poszukiwaniu czego..
Domu.. rodziny.. tak, tak właśnie, domu i rodziny.
Wbił błękitne ślepia w srebrne oczy basiora. Z zadumy wyrwał go głos wadery
- Niee..On jest jakiś.. dziwny.. - ocenił granatowo-burego basiora,który najwyraźniej miał co nieco poprzestawiane.

- Widziałam dzisiaj parę wilków nad strumieniem, a raczej wilczyc... z pewnością jest ich o wiele więcej. Powoli kraina zaczyna tętnić życiem.
Powiedziała unosząc kącik pyska w uśmiechu i podskoczyła do przodu uderzając lekko łapą Intera w łeb. Warknęła zaczepnie z wyraźną uciechą i uskoczyła w tył chowając się za Azhrarna. Był duży i silny, więc uznała go za dobrego obrońcę... pod warunkiem, że jej nie wyroluje. Pochyliła się do przodu opierając ciężar na przednich łapach i zamachała wesoło ogonem wydając z siebie głośne szczeknięcie.

Jezu Chryste! Mało zawału nie dostał, znowu go atakują!. Jednak po chwili stwierdził, że wilczyca zastosowała udawany atak.
- Ej ty!- zaśmiał się, i totalnie ignorując wielkiego basiora, co może się skończyć nie najlepiej, okrążył go namierzając czarną piękność, widząc jej ogon chwycił za niego -Mam cię! - wyszczerzył kły w uśmiechu.
Noc robiła się chłodna, jednak nie przeszkadzało mu to, miał dość grube i machate futerko

Biedny ogon, został już dzisiaj zaatakowany całe dwa razy. Zrobiło jej się go szkoda dlatego odwróciła się w jego stronę i zakleszczyła się na uchu Intera wsysając je do paszczy, memłając i śliniąc próbując tym samym zmusić go to puszczenia ślicznego, puchatego ogoniska będącego jedną z najładniejszych części jej wilczego ciała.
- Zmasowany atak.
Stwierdziła z rozbawieniem przerywając na chwilę wcześniejsze czynności po czym po raz kolejny zaczęła go pożerać. Żeby jej było wygodniej oparła sobie łapę na jego barku i pociągnęła ucho w swoją stronę. Była również bardzo zawiedziona tym, że jej bariera w postaci czarnego wilka została złamana z taką łatwością... następnym razem schowa się pod nim.