Sokola Skała

Przytargał dzika z pomocą Az'a. Warto zaznaczyć, że na świniaku leżało też martwe ptaszysko, o ile się nie mylę, bez łba. Zostawił świniaka nieopodal jelenia, który był całkiem świeży. W każdym razie bez zbędnego przedłużania, zabrał się za wcinanie "wieprzowiny".

Rajska uczta! Niemalże... W każdym razie pożywienia u nich dostatek: wieprzowina, jelenina, głuszczyzna i jakaś taka golonka w futrze. Przypatrywał się przez chwilę jedzącemu liderowi, zastanawiając się, jaki rodzaj mięsa sobie uskubać...

Tu skubnął wieprza, tam dość świeżego jelenia, potem trochę ptaszyska, ostatecznie nażarł się do syta i uwalił nieopodal.
- Trzeba poprzejmować parę terenów. - Oblizał pysk od krwi i pewno zaraz gdzieś ruszy, wszak nie miał przy sobie roślinek od leczenia.

- Las, jezioro, góry..? - zapytał, pałaszując udko głuszca. Gdy z ptaka niewiele już zostało przerzucił się na dzika, bo kto by się tam najadł jednym ptaszyskiem...
Kiedy skończył napełniać żołądek (który nie był aż taki opustoszały, bo wczoraj wszak polowali), uwalił się obok Kaheia, czekając na rozkazy. Nie był pewien, co powinien oznaczać swoją cudowną wonią, a na całą krainę mu tejże woni nie starczy ().

- Las. Konkretniej, całą okolicę naszego Wzgórza. - Pogrążył się w marzeniach, włażąc na leżącego Az'a. Haa, Czarnuch został przygnieciony przez wielkiego Przywódce, który obecnie jest w depresji i zachowuje się jak imoł. Brakuje mu tylko grzywki na oczy i masy kolczyków + typowego ubranka, prawda?

Kichnął, gdy mu jakiś włosy z bujnej sierści przywódcy, wlazł do nozdrzy.
- Aniiikiii - jęknął, czując się przygniecionym i zaczął delikatnie, łapeczkami, odpychać od siebie większego samca. Spoufalał się korzystając z obecnego stanu Kaheia. - Pójdę oznaczyć krokodyle! - zgłosił się na ochotnika, choć nie miał pojęcia, czy w leśnym jeziorze były te potworne gady.

Sturlał się z Czarnego, szarpiąc niczym szczeniak sierść na jego szyi.
- Zatem idź, ruszaj, niechaj poniesie Cię wiatr, o galopujący jeleniu! - Miał być "ogier", jednak stwierdził, że podrażni Zwolennika jeszcze wzmiankami o jelonkach.

Z racji tej, iż user Az'a musiał niestety zwiewać, Kahei odszedł w swoją stronę. Znów znikał na noc...

/zt

Obudziła się i prawdę mówiąc - nawet nie zorientowała się, kiedy zasnęła.
Wstała zatem leniwie i rozejrzała się dookoła sennym wzrokiem. Spostrzegła świeżoupolowanego dzika, więc podeszła do zdobyczy i zaczerpnęła kilka kęsów mięsa. Mmm.. Nawet smaczne. Sarnina oczywiście też była dosyć dobra i nie zdążyła jeszcze zgnić, ale... Cóż, nowe smaki przyciągają. Samo doświadczenie odczucia czegoś innego na podniebieniu jest wystarczająco kusząca ofertą, by wyzbyć się starych przysmaków.
Najadłszy się, wadera oblizała pysk z krwi martwego zwierzęcia, po czym wytruchtała nieśpiesznie. *nmjt*

Z charakterystycznym dla siebie opóźnionym zapłonem, wstał i ruszył w las, coby poszukać godnego miejsca na załatwienie potrzeb fizjologicznych.

/zt

Przywędrowała na swoje ulubione miejsce - Skolą Skałę. Czyżby dlatego, że poznała te tereny jako pierwsze z całego terytorium sfory? Cóż, zapewne.
Wadera podeszła do dzika i zaczęła ze smakiem pochłaniać jego mięso. Kiedy zaspokoiła głód, oblizała pysk z - już nieco zaschłej krwi zdobyczy, po czym wybrawszy odpowiednie miejsce, legła na miękkiej trawie, opatulając jednocześnie łapy ogonem. Następnie położywszy łeb na ziemi, zasnęła.

Wszedł na Wzgórze i od razu udał się na Sokolą Skałę. Widocznie wszyscy lubowali najbardziej właśnie w tym miejscu. Księżyc nie świecił zbyt jasno, jednak kilka świetlików potrafiło ładnie rozjaśnić drogę. Zbliżył się do dzika, względnie najświeższej zdobyczy i zatopił kły w jego udzie z zamiarem oddzielenia go od ciała. Nikt nie zaprzeczy, że trochę się namęczył, jednak wysiłek się opłacał. Pożarł nieco mięsa, zbierając tym samym niezbędną siłę do wyprawy.

Gdzieś po drodze wywęszyła zapach Kahei'a, więc bez zastanowienia za nim podążyła. Takim oto sposobem dotarła właśnie tutaj - na Księżycowe Wzgórze. Istotnie, widok jej się podobał, zwłaszcza, że przedzierając się przez Las Świetlików, te urocze owady oświetlały jej drogę niczym małe latarnie. Wdrapawszy się na górę, dostrzegła jasną sylwetkę, która dobierała się do czegoś... niewidzialnego, acz w rzeczywistości był to dzik.
- Tu jesteś! - Wydarła się niczym oszalała fanka i pognała w stronę wilka.
- Nie wiesz, że nie wolno mnie tak bezczelnie olewać?! - Dodała z pretensją w głosie, wypuszczając z pyska czaplę, którą wszak przytargała ze sobą.

Spokojnie przełknął następny kęs, początkowo nie zwracając uwagi na hałaśliwego szopa (!). Dopiero kiedy skończył się posilać, spojrzał na nią i rzekł:
- Istotnie, sama jednak nie zachowujesz się lepiej. Moje podejście byłoby zupełnie inne jakbyś robiła to samo, czego od innych wymagasz. - Rzekł spokojnie, wyjmując z sierści brunatny kwiat. Jego uwagę przykuła zdobycz wilczycy.
- Przybywasz w konkretnym celu, czy mam uznać cię za natręta i przegonić migiem? - Zapytał po dłuższej chwili błogiej ciszy. Nie lubił jak było zbyt cicho, irytowało go to.

Zgięło ją, bo tak naprawdę nikt nigdy nie zwracał jej uwagi, jeśli chodzi o zachowanie. Uśmiechnęła się, a w jej ślepiach winny pojawić się sparkle. Pełen zachwyt, ta?
- Masz rację - pokiwała pyskiem - jestem Shirana. - Przedstawiła się, co powinna zrobić już na samym początku. Zmierzyła wilka od łap po łeb, próbując wywnioskować kim jest. Wszędzie roznosiła się jego woń, jak i kilka specyficznych, w tym jedna... jakby wspólna. Wymieszana.
- Właściwie nie miałam konkretnego celu. Włóczę się samotnie, poszukując schronienia. - Kłamstwo, które ma krótkie nogi. Z łatwością można było to rozpoznać. Im dłużej przebywała tutaj, tym bardziej nurtowało ją to pytanie, postanowiła więc je zadać:
- Należysz do watahy, która zajmuje ten teren, prawda? Gdzie Wasz przywódca? - To dziwne, bo przywódcy w jej mniemaniu to małe chucherka, które wykorzystują innych do odwalania brudnej roboty.

Przemilczał kwestię przedstawiania się... na razie. Wilczyca nieco go zaciekawiła. Potrafił rozpoznać kłamstwo, zważywszy na to, że sam jest wybornym aktorem... jeszcze. Niedługo porzuci wszystkie maski, wyzwalając prawdziwego siebie.
- Bystra jesteś, jednak niezbyt dobrze kłamiesz. - Stwierdził krótko, wciąż maltretując brunatnego kwiatka w jednej z łap.
- Przywódca jest nieobecny... przynajmniej na jakiś czas. Skąd to zainteresowanie? - Pominął kwestię samego kłamstwa wilczycy, gdyż doskonale wiedział, że i tak sama mu wszystko powie. Poza tym, czasami warto zaczekać.

Nieco niezadowolona z faktu, iż nie poznała imienia wilka, zgodnie z jego żądaniem zmieniła temat. Przypatrywał jej się z takim skupieniem... albo był to przypadkowy wzrok, który Shirana tak odebrała. We łbie natomiast latały jej myśli typu "Czyżby się zorientował, że kłamię?". Z tego też nie była zadowolona. Przy Kahei'u wydawała się nie dość, że mała wizualnie, to jeszcze... słaba w tym, co zapewniało jej przeżycie.
W pewnym momencie zaśmiała się niczym rasowy psychopata. Pełno wszak dziwaków, jeden więcej różnicy nie zrobi.
- Domyślam się, że mnie już przejrzałeś - przerwała na moment, aby uśmiechnąć się kątem pyska - jednak ja Ciebie również. - Tutaj znów chwila przerwy na wymowne spojrzenie.
- Jesteś... jednym z tych wybielonych górali, o których mówił mi czarny wilk! - Stwierdziła błyskotliwie, jednak zaraz po fakcie przekonała się, że... jednak się myli. W ciemnościach sierść wilka była jasna, ale nie na tyle, aby zaliczyć ją do białej. Zrobiła adekwatną do sytuacji minę i gdyby nie fakt, że pokrywało ją futro, zapewne na jej pysku pojawiłby się rumieniec. Stwierdziwszy, że nie ma sensu kłamać, powiedziała wprost:
- Szukam kogoś równie pewnego co ja. Kogoś, kto pomoże mi osiągnąć mój cel - tu raz jeszcze przyjrzała się Szaremu - pod pretekstem równie banalnym co całe życie. - Zakończyła swoją mowę, czekając cierpliwie na reakcję.

Uśmiechnął się szeroko. Nie był to zwykły uśmiech. Nie był on zatrważający ni szyderczy. Raczej... żądny. Tak, żądny czegoś. Widniał on na pysku wilka dosłownie przez moment, bowiem nie chciał się przedwcześnie ujawniać. Zaraz potem wydał z siebie szyderczy chichot.
- Istotnie, po usłyszeniu tych słów powinienem poczuć się urażony - chodziło mu o zaliczeniu go do "górali" - jednak udam, że tego nie słyszałem. - Na powrót odwrócił się do dzika, czy konkretniej jego udźca.
- Wielu jest Nas. Tych, którzy mają jasny, określony cel, jednak nie są w stanie mu podołać w pojedynkę. Nie jestem pomocą dla samotników, również żądam czegoś w zamian. I bynajmniej nie jest to tylko lojalność - wyciągnął do wilczycy łapę z brunatnym kwiatem - ten świat pełen jest wrogów, których trzeba zlikwidować. Stoją oni bowiem na naszej drodze, są przeszkodami w osiągnięciu upragnionego celu, spełnienia ambicji. Jeśli jesteś w stanie wymierzać karę tym, którzy nie pozwalają na twoje szczęście, nie zawahasz się teraz i nie zawahasz się później. - Przerwał, aby raz jeszcze przyjrzeć się nietypowej wilczycy. Była bardzo podobna do niego. Nie tylko pod względem niespotykanego wyglądu, ale również psychikę mieli podobną. Przynajmniej tak wywnioskował z tego krótkiego dialogu. Intuicja mówiła mu, że i tym razem się nie pomyli, dlaczego więc ma jej nie posłuchać?
- Jam jest Kahei. Przywódca, którego szukałaś - ułożył brunatny kwiat na trawie - jeśli masz zamiar powierzyć mi swoje życie, w zamian za pomoc w dotarciu do celu... zrobisz co Ci rozkażę. - Wpatrywał się weń, ciekaw reakcji. Zwykle natręty odpuszczały i uciekały. Natręty? Tak, dokładnie. Obecnie tym Szopowata jest dla Kahei'a.

Jednak ona nie miała zamiaru uciec. Całe życie szukała kogoś, w kim będzie widzieć idola, wzór. Kogoś, kto jednocześnie pomoże, ale i w razie potrzeby trzepnie w pysk. Kogoś takiego. Czy naprawdę była w stanie poświęcić własne życie? Tak. Nic poza marzeniami jej nie pozostało.
Kiwnęła pyskiem i zabrawszy brunatny kwiat, podeszła do udźca, czy raczej wilka siedzącego przy nim.
- Nie interesuje Cię jaki to cel? - Zaczęła grzebać łapami w zdobyczy, co wyglądać mogło... śmiesznie. Acz z drugiej strony ciekawe, wszak po co ona to robi?

- Powiesz mi jak będziesz gotowa. - Nigdy nie zamierzał naciskać na innych. Jest dyktatorem, jednak wg. niego samego podejmuje słuszne decyzje. Słuszne - takie, które nie zaszkodzą jemu jak i jego towarzyszom "misji".
- Podobasz mi się - uśmiechnął się kątem pyska, jednak zaraz postanowił dodać coś jeszcze, aby nie zostać źle zrozumianym - sądzę, że byłabyś godnym zastępcą... kiedyś. - Przypatrywał się poczynaniom wilczycy z wielką uwagą.

- Nie wiem jaka powinna być moja reakcja na te słowa. - Wpadła w lekkie zakłopotanie i przerwawszy maltretowania udźca, zostawiła w nim prezent. Skrzywiła się nieco, gdyż będzie musiała umyć łapska, wszak były całe oblepione krwią... i innymi... takimi.
- Jednak sądzę, że nie zawiodę. Nie mam nic innego prócz własnego życia, które gotowa jestem wymienić na pomoc w osiągnięciu celu. - Zabrzmiało to niczym jak podpisywanie paktu z diabłem

Uśmiechnął się, wydając przy tym ciche parsknięcie. Coraz bardziej mu się podobała, jednak czas pokaże, czy nie postara się go wykiwać.
- Witaj więc u nas i rozgość się. Wkrótce powinnaś poznać resztę, niekoniecznie podobnych do ciebie... do nas. - Były to słowa pożegnania, bowiem chwycił udziec w pysk u odszedł niby to w stronę puszczy, wcześniej naturalnie żegnając się skinięciem pyska.

/zt

Spojrzała za wilkiem, a na jej pysku pojawił się serdeczny uśmiech. Zaraz potem zabrała ptaszysko ze sobą i zaciągnęła je na skałę, gdzie posłużył jako poduszka. Zasnęła.

Obudziła się, a userka była smutna, bo przegapiła akcję z kuną. Dlaczego? :<
Ech.. W każdym razie wiedziała, że dzisiaj jest dzień, w którym wyruszy na wyprawę.
Nie minęła dłuższa chwilka, nim jej bystre szafirowe ślepia dostrzegły znajomą już jenowatą wilczycę. Hm, była ciekawa, co tu właściwie robi, ale nie będzie jej budzić.
Podeszła tylko do dzika i zatopiła kły w jego mięsie.
Po kilku minutach oderwała się od jedzenia nasycona, po czym oblizała pysk. Szybko odnalazła wzrokiem ukrytą w trawie buteleczkę z wywarem, więc chwyciła ją zębami, a następnie wybyła powolnym krokiem. *nmjt*

Przyszła na Sokolą Skałę. Rozejrzała się uważnie i w koncu dostzegła upragniony dołek. Włożyła tam buteleczkę z wywarem, po czym przysypała dołek piaskiem. Tutaj będzie bezpieczna. Zwilzyła nos językiem i uwaliła się na ziemię, przymykając ślepia. Musi odpocząć... Przynajmniej przez chwilkę. Była głodna, zmęczona i senna, jednak to właśnie głód doskwierał jej najbardziej. Żołądek Nen warknął przeraźliwie, ale mimo wszystko - wilczyca nie ruszyła się z miejsca. Jeszcze nie. Powinna najpierw nabrać sił, a dopiero potem wyruszyć na poszukiwanie czegoś do jedzenia.