Delta Rzeki

Stanęła z rozłożonymi łapami, patrząc to w stronę małego niedźwiadka, to w stronę jego matki. Zupełnie nie wiedziała co robić, czekała na rozwój wydarzeń i zastanawiała się, co skłoniło Kahei'ego do drażnienia pani niedźwiedzicy. Jak zobaczy, że jej młode jest zaczepiane wpadnie w furię, więc Hekate wolała jednak poczekać co się stanie i w razie czego podjąć próbę ratowania kogo się da.

Więc chcieli rozwścieczyć matkę, czy też pozbawić życia jej młode? Właściwie to nigdy nie jadła niedźwiedziego mięsa. A gdyby czytała w myślach Kaheia z pewnością spodobałby jej się niedźwiadek w roli maskotki, czy też wychowania go na wilka i pytanie typu "Tato, czy ja jestem adoptowany?", "Nie, ależ skąd!".
Biegała dookoła niedźwiedzicy próbując sprawić, by najlepiej zakręciło jej się we łbie. Co jakiś czas zmieniała jedynie kierunek biegu, by przypadkiem sama nie omdlała od takiego kręcenia się w kółko. I oczywiście nadal zachowywała dystans, bo nie chciała zostać obiadem. Sypnięcie niedźwiedzicy ziemią w oczy było świetnym pomysłem, co obwieściła krótkim szczeknięciem.

Ryk rozpaczy wydobył się z pyska niedźwiedzicy, której oczom ukazał się iście przerażający obraz młodego, uprowadzanego przez wilka.
Inter, który zaatakował jej grzbiet, szybko został zrzucony przez rozszalałe zwierze, pragnące jak najszybciej dotrzeć do jedynego potomka. Niedźwiedzica nie zważała już na poczynania pozostałych członków tego wilczego stadka. Nie obawiała się ewentualnego ataku, bo czy miało to teraz jakiekolwiek znaczenie skoro jej biedne, drobne dziecię było zagrożone? Uniosła górną wargę i warknęła, znalazłszy się w pobliżu Räum. Jednak nie zaatakowała wadery, koncentrując wszystkie siły na próbie dotarcia do niedźwiadka. Dopiero nieoczekiwany atak Nenille, zmusił ją do zatrzymania się w miejscu i otarcia oczu przy pomocy łapy.

Niedźwiadek natomiast początkowo uznawał całe zajście za dobrą zabawę, dopiero powarkiwania matki, wpłynęły na niego na tyle, by sam zaczął rozpaczliwie wrzeszczeć. Ponownie uderzył Kahei'a łapą, tym razem pozostawiając ślad, po ostrych pazurach.

Gdy matka odzyskała zdolność widzenia, czując niejaką przewagę zmyślnych wilków, wydała z siebie odgłos nie tyle grożący, co błagający. Nie mogła z nimi rozmawiać, ale przecież doskonale wiedziała, że to równie inteligentne zwierzęta, co ona sama...
Ruszyła w stronę wilka, trzymającego jej młode jako zakładnika, cały czas wykonując gesty, które powszechnie mogły być odbierane jako 'błagalne'.

Czarny osłupiał w chwili, w której przywódca zdecydował się na odważny krok porwania niedźwiadka. Uznając to za przejaw geniuszu, zawył, wyrażając swój niemały zachwyt.

Nawet nie zdążył zebrać myśli gdy coś odrzuciło go na bok. Przejechał kawałek po ziemi, niemal nie wpadając do rzeki. Leżał chwilę, zamroczony.Gdy wstał z osłupieniem zobaczył jak niedźwiedzica pędzi na przywódcę watahy, niemal identycznie jak pędziła na jego ojca, gdy starał się bronić szczenie..
Inter zerwał się z miejsca i ruszył do przodu, zatrzymał się między rozwścieczoną matką a szarym basiorem który oswajał misia. Int ustawił się przodem do bestii i wydał z gardła głośni warkot, strosząc przy tym sierść i unosząc ogon. Przygotował się do ewentualnego odskoku, gdyby niedźwiedzica chciała go zaatakować.

Wadera już dawno zwolniła do truchtu, nie podejmując już żadnych działań. Czekała na decyzję Kahei'ego. Lecz mimo wszystko - zrobiło jej się żal niedźwiedzicy.. Właściwie po co oni jej to robili? Mały niedźwiadek raczej nie będzie stanowił zbyt dobrego źródła pokarmu, w końcu - jak powszechnie wiadomo - niedźwiedzie stoją na samym końcu łańcucha pokarmowego, przez co inne ogniwa nie zyskują z ich mięsa zbyt wiele energii. No, chyba że tylko napełnią sobie brzuchy, ale Nen osobiście nie sądziła, by niedźwiedzie mięso było smaczne. Z drugiej strony - nigdy jakoś nie próbowała.. Hmm...
Ostatecznie zatrzymała się obok czarnego basiora, jednak w przeciwieństwie do niego - nie wydała z siebie nawet najmniejszego dźwięku. Obserwowała...

Widząc, że niedźwiedzica wpadła w furię, po czym zaczęła biec w stronę niedźwiadka, oraz wilków pogratulowała sobie w myślach dobrego ocenienia sytuacji i ruszyła do wilków chcąc obronić Kaheia przed atakiem. Nie miało to zbyt wielkiego sensu, ale coś musiała zrobić, bo wcześniej za wiele im się nie przydała, a im więcej ich stanie do walki, tym większe szanse, że się uda i nikt życia nie straci.

Räum podobnie jak Nenille miała nieco mieszanie uczucia, chociaż i tak nie dopuszczała ich do siebie zbyt blisko. Najważniejsze było to co postanowi Kahei, dostosuje się do tego jak gumka elastyczna~
Na razie zaczęła rozważać wykorzystanie niedźwiedzicy jako niewolnika i zmuszenie jej do nauki polowania na ryby. Tylko jakby tu przemówić Pani Misiowej do rozsądku? W swoim żalu potrafiła w większości wyć niczym krzywdzone dziecię - no, może dziecięciem nie była, ale krzywda jej się działa z pewnością bardzo duża. Ale czy przed chwilą sama nie chciała ich pozabijać? Nad łbem Räum pojawił się rosnący z każdą sekundą znak zapytania. Nawet nie zwróciła uwagi na to, że ledwo ją staranowano.

A on przedłużał tą niezbyt bezpieczną sytuację, zatrzymując się momentalnie, kiedy to przed nim wyrósł Inter. Przez chwilę zastanawiał się co było tego przyczyną, czyżby faktycznie tak bardzo chcieli go uratować, ochronić? Pomimo pozornej bezmyślności? Wszak to on doprowadził do takiej sytuacji, to właśnie on zaczepił niedźwiadka, to właśnie on postanowił go "porwać". Gdyby się wycofali wszyscy razem, nie byłoby niebezpieczeństwa.
Na dłuższą metę jednak porzucił owe myśli, nie mógł sobie zaprzątać nimi głowy, bo wbrew zewnętrznemu opanowaniu, w środku sam nie był zadowolony z zaistniałej sytuacji, która zmuszała go do wysilenia wszystkich zmysłów, jak i mózgu, gdyby faktycznie coś poszło nie tak.

Usiadł, bo doskonale wiedział, że ze swoją wybitną szybkością i tak nie zdąży na czas, gdyby niedźwiedzica postanowiła kogoś zamordować. Spojrzał na Nenille niepewnie. Zawsze czuł jakiś dziwny, całkowicie 'niewilczy' smutek, kiedy trzeba było zabić biedne zwierze, które jakby nie było też miało jakieś tam uczucia!


Niedźwiadek nie przestawał drapać Kahei'a, a gdy mimo to nie odzyskał wolności, zaczął wrzeszczeć jeszcze głośniej niż dotychczas.
Matka, czując, że pozostałe wilki nie zamierzają na razie jej atakować, ruszyła w stronę małego, wiedziona jego wezwaniem. Obnażyła zęby, wpatrując się w Kahei'a. Co jakiś czas rzucała wymowne spojrzenie na niedźwiadka, dając do zrozumienia, że odejdzie, gdy tylko go odzyska.
Początkowo starała się ignorować Intera, ale gdy ten stanął jej na drodze, nie wahała się ani chwili - uderzyła łapą w bok wilka, odrzucając go gdzieś w stronę pobliskich krzewów.

Wadera poderwała się gwałtownie, a jej sierść momentalnie 'stanęła dęba'. Rozchyliła wargi, ukazując rząd ostrych kłów, rzucając od czasu do czasu zaniepokojene spojrzenie w stronę Intera. Rzucanie się na niedźwiedzicę nie miało większego sensu, ale coś trzeba było zrobić. Mimo wszystko - walkę zostawi innym. Albo dołączy do nich później. Odwróciła się i pobiegła w kierunku białego basiora. Następnie tyknęła go nosem, aby zachęcić do wstania.
- W porządku? - spytała, przyglądając mu się uważnie.

No i <strike>sru</strike> poleciał w krzaki niczym TU-154. Siła uderzenia pozbawiła go tchu, a na boku czuł pieczenie. Znów nie ruszał się przez kila chwil, dopiero, gdy ktoś pojawił się przy nim, otworzył oczy.
- T-Tak, chyba tak. - Chwiejąc się wstał, starając się dojść do siebie. To było gorsze niż karuzela. Spojrzał na swój bok, rana nie była jakaś strasznie głęboka czy coś. Miśkowa najwidoczniej chciała go jedynie odepchnąć.
- Kahei! - wrzasnął nagle, przypominając sobie na kogo biegła bestia. -Ona go zabije, musimy, musimy coś zrobić! - Nie chciał widzieć śmierci towarzysza, zwłaszcza zabijanego przez te potwory. - teraz! - wrzasnął, gdy misiek był niebezpiecznie blisko lidera grupy.
Inter ruszył na niedźwiedzicę i skoczył na jej bok w okolicy tylnej łapy. Wczepił się w futro i ugryzł je najmocniej jak potrafił, a następnie puścił i odbiegł spory kawałek, żeby wróg go nie zabił.

Wadera pokręciła łbem na boki i ruszyła za Interem, lecz w przeciwieństwi do niego, nie zaatakowała niedźwiedzicy.
- Ona chce tylko odzyskać swoje młode! Oddajmy go jej i będzie po sprawie! - krzyknęła, aby wszyscy ją usłyszeli. Cóż, i tak wiedziała, że to wszystko zależy od kaprysu Kahei'a. W końcu.. to on tu dowodził.

Tego można było się spodziewać - że misiowa będzie taranować wszystko co stanie jej na drodze, spojrzała w stronę wilka, który wylądował gdzieś przy krzewach. Warknęła donośnie, jeżąc się i przybierając pozycję bojową, jednak nie atakowała niedźwiedzicy. Kto jak kto, ale ona nie dopuści, żeby ktoś przedwcześnie stracił życie, a tym bardziej ona sama, więc wolała poczekać.

Nie mógł zaakceptować uderzenia Intera, jako tego, który chciał go obronić. Nie ważne, czy było to w sensie "odepchnięcia", czy też uderzenia, pod wpływem furii. Pokazał najbardziej dobitnie jak tylko mógł, że takie posunięcie niedźwiedzicy stanowczo mu się nie spodobało, mianowicie szarpnął łapą niedźwiadka, powodując głębsze rany, jak i zapewne wzmożenie jego płaczu. Co prawda co jakiś czas dostawał po pysku pazurami malucha, które pomimo jego młodego wieku, zostawiały odczuwalne ślady. Wciąż wydawał się, jakby ataki nie robiły na nim żadnego wrażenia, zupełnie jak niedźwiedzia matka, stojąca dosłownie pare kroków przed nim. Jest aż tak odważny, czy może głupi?

Słysząc krzyk Nen, tej jasnej wilczycy, spojrzał na nią kątem oka, o ile miał taką fizyczną możliwość. Zastanawiał się, dlaczego ona, jako jedna z dwóch nie atakuje. Czyżby myślała, że ominie ją kara rozwścieczonej, niedźwiedziej matki?

Nie atakowała, gdyż nie widziała w tym większego sensu, zwłaszcza, że istnieje znacznie prostsze rozwiązanie. Widząc jednak, że jej tłumaczenia nie zdają egzaminu, stanęła w dość bezpiecznej odległości niedźwiedzicy i warknęła głucho. W razie czego - była skłonna tym razem użyć siły. Choć wobec niedźwiedzia, taka siła zapewne na niewiele się zda.
- A gdybyśmy zaatakowali wszyscy razem? - spytała nagle. Nie był to głupi pomysł, ale dużo prościej by było i tak, gdyby mały niedźwiadek po prostu wrócił do matki. Może po prostu grzywiasty basior chciał po prostu zaszaleć i poczuć arenalinę we krwi?

Jeżeli dotychczas miała jakiekolwiek nadzieje na załatwienie sprawy polubownie, rozpłynęły się z chwilą, w której rozległy się głośne wrzaski niedźwiadka. Wierzgnęła łapą, ugryzioną przez Intera, a w następnej chwili, nie mogąc dosięgnąć zwinnego białego sprawcy, ruszyła na Kahei'a.
Uważając, by nie zranić niedźwiadka, naparła na wilka ciężarem swojego chciała, chcąc go unieruchomić i oderwać od niedźwiadka.

- Aniki! - Bo cóż innego mógłby wrzasnąć Zwolennik, widząc przywódcę w kryzysowej sytuacji. Podniósł się z miejsca i pobiegł w stronę reszty wilków. Może się do czegoś przyda, wszak miał trochę tej fizycznej siły.

- Chodźcie! Zaatakujemy ją razem! - wrzasnęła. Cóż, w tym wypadku tylko to mogli zrobić. Nie było rady - niedźwiedzica zaatakowała przywódcę. Wadera z głośnym warknięciem rozpędziła się, a następnie wybiwszy się od tylnych kończyn - skoczyła w kierunku niedźwiedzicy, atakując ją od boku i próbując powalić. Liczyła na wsparcie reszty. Jeżeli natrą na nią jednocześnie - kto wie? Być może uda im się ją powalić.

Gdy tylko oderwał się od ciała niedźwiedzicy, ledwo co unikając jej szczęk, zarył pazurami w ziemię amortyzując upadek. Słysząc zew srebrnej ruszył w kierunku misiowej matki. Rozpędził się, ominął jej bok i skoczył jej na łeb. Wczepił się pazurami tak mocno, że gdyby zachciało się jej machać łbem zmniejszyć szanse na zrzucenie go i zaczął atakować jedno z najczulszych miejsc - oczy. Miał zamiar je rozdrapać, rozerwać, zrobić cokolwiek by przestała widzieć.
Zdawał sobie sprawę z niebezpieczeństwa, ale jednak,, coś.. coś pchało go do tej szaleńczej walki, jakaś wewnętrzna siła.

Został powalony czy to na bok, czy na grzbiet, nie miało istotnego znaczenia, ważniejsze było to, że pomimo ataku niedźwiedzicy - nie wypuścił jej malucha ze szczęk, w dalszym ciągu przedłużając coraz bardziej niebezpieczną sytuację, mało tego, wręcz "zmusił" resztę do samobójczych ataków na wielką, rozwścieczoną matkę. Właściwie... czy "zmusił" to odpowiednie określenie? Mogli go zostawić, tym samym ratując swoją skórę.

Zawzięcie trzymał łapę niedźwiadka, powodując z każdym takim ruchem coraz głębsze rany. Mamusia sama go więc torturowała - tak to widział.

Teraz zdecydowanie pani misiowa przegięła, Hekate była cały czas gotowa do ataku, więc skoro nadeszła taka potrzeba odbiła się z tylnych łap i skoczyła na niedźwiedzi łeb, gdyż w przeciągu chwili stwierdziła, że z łapami sobie nie poradzi. Zacisnęła zęby w okolicach jej karku i wbiła pazury w ciało niedźwiedzia - na tyle, na ile się dało.

Wadera przebudziła się z warkotem i skoczyła na niedźwiedzicę próbując zaatakować ją tak, żeby nie była zdolna do uderzenia jej pazurami. Rzuciła się w końcu na jej zad i zaatakowała ją zarówno pazurami, jak i kłami starając się zranić ją jak najgłębiej. Musieli odwrócić uwagę niedźwiedzicy od Kaheia, a raczej uniemożliwić jej atakowanie go.

Jak wszyscy, to wszyscy. Choć w ogóle mu się to nie podobało, ruszył za Nenille i pomógł jej w ataku na bok niedźwiedzia.
O dziwo, udało mu się trafić! Jak tak dalej pójdzie, może wyrobi się z niego jakiś sensowny wojownik?

Niedźwiedzica zamierzała właśnie wykonać egzekucję na przywódcy grupy, ale zaatakowana z kilku stron, nie mogła poświęcić całej uwagi wyłącznie Kahei'owi. Czując wilcze kły i pazury, atakujące ją niemal zewsząd, przewróciła się na bok, przygniatając przednią łapę Nenille i dwie tylne Azhrarna. Intera tylko zadrapała w okolicy oczu, podczas jednego z wymachów łapą, a Hekate i Räum znalazły się całkowicie poza zasięgiem jakichkolwiek ataków.
Znajdując się w dość bezradnym położeniu, poddała się. Przekonana, że to już koniec żywota zarówno jej, jak i młodego, wydała z siebie pomruk, zupełnie jakby chciała uspokoić przerażonego, okaleczonego malucha.

Wadera zaskomlała głośno. Nie mogła opanować tego dźwięku, wyrwał się z jej pyska samoistnie. Jednak dzięki oporowi - udało jej się jakoś wyczołgać spod cielska niedźwiedzicy. Niech to szlag! To była dokładnie ta sama łapa, którą sbie zwichnęła kilka dni temu. Na sczęście Nen nie odniosła większych obrażeń. Uwolniwszy kończynę, wycofała się gwałtownie, na bezpieczną odległość. Oddychała dość szybko. Nie wiedziała, co teraz począc.. Zabić ją? Cóż, o tym zdecyduje zapewne Kahei. Samica i tak uważała, że odwaliła kawał dobrej roboty, choć rzecz jasna - mogło być o wiele lepiej. I nikt by nie ucierpiał... No ale.. Nie zawsze jest tak, jak się chce.
Nen skierowała swe spojrzenie na Kahei'a. Skuliła lekko jednno ucho, czekając, co ten zrobi.

Jako, iż niedźwiedzica się przewróciła, Hekate poleciała razem z nią na bok, ale trzymała się wystarczająco mocno jej ciała, przynajmniej na tyle, że tylko nią szarpnęło, ale nie spadła na ziemię, co mogło się skończyć dla niej nie najlepiej. Nie miała najmniejszego zamiaru puszczać pani miś pazurami, nie chciała dawać jej zbyt wielkiej swobody, lecz już wcześniej zmniejszyła uścisk kłów. Nastawiła uszy na sztorc i czekała na ewentualne rozkazy, nie chciała się narażać wilkom, tym bardziej, że nie miała dokąd odejść, więc wolała podporządkować się liderowi watahy.

Właściwie to wilczyca wcale nie chciała jej zabijać, raczej powstrzymać przed dokonaniem egzekucji na jej Przywódcy. Teraz również chociaż nie zwolniła nacisku to widać było, że czekała na wyraźny rozkaz, który zadecyduje co mają zrobić. Nie wiedziała również czy pozostali ucierpieli, ale wycie nie zwiastowało niczego dobrego. Natomiast w waderze obudziło się jakieś współczucie dla młodego, był taki mały a miał zginąć? Automatycznie zablokowała przepływ podobnych myśli skupiając się na oczekiwaniu na rozkaz, jej odczucia nie miały tutaj nic do powiedzenia.