Kryształowy Potok

Górska, źródlana woda, spływa z gór, by w dalszym swym przebiegu przekształcić się w rwącą rzekę. Jednak na tym poziomie wysokości, przybiera jedynie postać górskiego, wartkiego potoku, przepływającego pomiędzy litymi skałami i głazami, których rozmieszczenie umożliwia, co zwinniejszym zwierzętom, przejście z jednego brzegu na drugi, bez konieczności zamoczenia sierści.

Jest to jeden z najpopularniejszych wodopojów oraz obszarów łowieckich. Wiele zwierząt przybywa tu, by zaspokoić pragnienie, odpocząć przy brzegu, złapać rybę lub... upolować spragnione, czy też odpoczywające osobniki.
Pośród roślinności, dominują strzeliste drzewa iglaste i gęste krzewy owocowe.
Są też 3 krzewy bzu. Na każdym z nich pojawiła się jedna gałązka, która dopiero co zakwitła drobnymi, fioletowymi kwiatami.

Na horyzoncie pojawiła się biała sylwetka nieznanej wadery. Dopiero co zawędrowała do tej krainy i na pierwszy rzut oka można było poznać, że jest wykończona tułaczką. Szła dość chwiejnie, ledwo utrzymując równagę na stromych górskich zboczach. Starała się trzymać blisko Kryształowego Potoku, gdyż wiedziała, że tylko on doprowadzi ją bezpiecznie na dół. W końcu każda rzeczka górska spływa w jakąś dolinę, czyż nie? Ponieważ było strasznie ciemno, nowoprzybyła była zdana tylko na słuch. Nawet jej przenikliwe ślepia nie były w stanie wypatrzeć przeszkód, mimo że wilki mają znacznie lepszy wzrok od człowieka. Wreszcie, zmęczona, przystanęła, sapiąc ciężko. Niewiadomo, ile godzin szła. Wyglądała jednak, jakby wędrowała nieprzerwanie przez cały dzień. Oparła się barkiem o jakąś pobliską skałę, przymykając powieki. Poczuła, jakby za chwilę miała zemdleć. Wzięła kilka głębszych wdechów, aby opanować mdłości i zawroty głowy, lecz i tak wszystko coraz bardziej podchodziło jej do góry. Po chwili świeży podmuch wiatru sprawił, że poczuła się nieco lepiej, więc ruszyła dalej. Kilka kroków później - rozegrała się tragedia. Wadera poślizgnęła się, a jej przednia łapa została wykrzywiona w jakiś dziwny, nienaturalny sposób. Samica spadła.
Leciała w dół, obijając się o wystające kamienie, lecz ostatecznie upadek nie był najgorszy, gdyż samica nie znajdowała się zbyt wysoko. Na szczęście...
Poturbowana, leżała na ziemi, skomląc cicho.

Kierowany szóstym zmysłem, albo innymi podświadomymi odczuciami, przybył nad potok, węsząc zawzięcie. Choć nie potrafił tego wyjaśnić, wiedział, że coś jest nie tak. Przeskakiwał z kamienia na kamień, rozglądając się uważnie, a gdy jego oczom ukazała się jasna sylwetka, zaczął podchodzić do wadery ostrożnie, jakby nie był pewien, czy go nie zaatakuje. Zerknął za siebie, szukając Kaheia, a potem ponownie zmierzył wzrokiem wilczycę - Nic ci nie jest..? - Na obrażeniach się nie znał, ale w duchu stwierdził, że wadera nie wygląda najlepiej.

Do uszu wilczycy dobiegł nieznany dotąd głos. Zerknęła przez ramię, z trudem unosząc łeb i jedyne, co dostrzegła, to świecące oczy samca. Reszty jego ciała nie była w stanie dojrzeć. W końcu był czarny i strasznie zlewał się z nocnym płaszczem ciemności.
- Spadłam z góry.. - przyznała się wstydliwie. Na całe szczęście, nie znajdowała się wtedy zbyt wysoko, toteż nie odniosła żadnych poważniejszych obrażeń.

Cóż, zbyt szybki to on nie był, więc przybył na miejsce zdarzenia znacznie później od Az'a. Co prawda zbyt kolorowo nie było, bowiem Zwolennik zniknął mu z oczu prawie na samym początku, a zważywszy na jego niską (zerową? ) spostrzegawczość, zmuszony był do chodzenia z nosem przy ziemi. Tak też włóczył się dłuższy czas, w poszukiwaniu 'utraconego' towarzysza. Zatrzymał się, węsząc uparcie ślad, który na pewno pozostawił ciągle wspominany wilk, ruszył więc tym tropem, swoją drogą z lekkiej ekscytacji zupełnie zapomniał o dokuczliwym bólu. W pewnym momencie do jego nozdrzy dotarł drugi zapach, prowadzący na "górę", z której to Nenille spadła. Stwierdzając, że w razie kłopotów, Az użyje super techniki płaszczenia się ze wślizgu, ruszył tropem nieznanego mu wilka, czy konkretniej wilczycy. Ślad urwał się na krawędzi, rozejrzał się dookoła, jednak dopiero po pewnym czasie, spoglądając w dół, dostrzegł jasną plamę, rzucającą się w ślepia pomimo panującej ciemności. Standardowo powtórzył czynność zbiegnięcia, a kiedy wreszcie w jego polu widzenia raz jeszcze pojawiła się jasna plama, wyczuł wyraźny zapach Az'a, zważywszy na to, że było ciemno, niekoniecznie miał prawo ujrzeć go od razu... wszak ten był ciemniejszy niż noc. Zbliżył się wolnym krokiem do wilczycy, dopiero wtedy jego oku ukazał się Zwolennik.
- Nie gnaj tak na przyszłość. - Zabrzmiało to niemal jak rozkaz, ale nim nie było. Przeniósł spojrzenie na ranną wilczycę... zastanawiając się tak naprawdę jak to możliwe, aby czujny wilk spadł z takiej wysokości?

- Zawsze uważałem, że góry są niebezpieczne - stwierdził, zerkając gdzieś ponad wilczycę i próbując oszacować, skąd mniej więcej mogła upaść, a wtem ujrzał, nadchodzącego Kaheia. - Tak jest, Aniki! - Oświadczył, machając ogonem, bo się ucieszył na widok dawno-nie-widzianego towarzysza ().
W następnej chwili powrócił do obserwowania wadery. Choć zwykł rozpoczynać znajomości od krwawych pojedynków, w tym wypadku czuł w sobie ducha obrońcy i opiekuna, nie wojownika. Podszedł więc bliżej i bezceremonialnie trącił wilczycę nosem w łapę, która zwróciła jego uwagę, kiedy podążał za wzrokiem Aniki'ego.

Wadera zerknęła w kierunku przybyłego i tylko westchnęła cicho.
Następnie wzięła głęboki wdech, po czym usiłowała wstać. Udało jej się, lecz tylko na krótką chwilkę. Jej łapy momentalnie ugięły się pod ciężarem ciała wilczycy, i tak oto znów leżała plackiem na ziemi. Ale nie poddawała się. Spróbowała jeszcze raz. Tym razem jej wysiłki przyniosły znacznie lepszy efekt. Jednak jej łapy nadal się trochę chwiały, więc - nie chcąc stracić równowagi po raz kolejny - samica oparła się barkiem o czarnego basiora. Nie wiedziała, czy może mu zaufać, ale nie zamierzała znowu się przewrócić.
- Jestem Nenille. - przedstawiła się obu wilkom, przenosząc wzrok na Kouhi'ego.
- Czy to przypadek, że się tu teraz znaleźliście? - spytała podejrzliwie.

Pojawiła się tuż przed chwilą, a jednocześnie mogło się zdawać że była tutaj cały czas. Brakowało jej co prawda charakterystycznego do królewskich osobistości "Rom pom pom" oświadczającego ich przybycie, ale na razie była zbyt mało ważna. Oczywiście trzeba to będzie zmienić, ale na wszystko przyjdzie odpowiednia pora, tego się trzymajmy. Niestety nie było jej dane słyszeć całej rozmowy chociaż uchwyciła ostatnie zdanie wypowiedziane przez waderę. Odsłoniła kły w pełnej okazałości w geście rozbawienia i zamachała ogonem. Räum była w stu procentach przekonana, że pozostałych zwabiła tu właśnie ona, pewnie śledzili ją przez całą drogę niczym pedobear zaczepiający cukierka na wędce i targający go po ziemi wabiąc tym samym dwuletnie dzieci... chyba się trochę zapędziła. Tak czy siak, jako że czarna wadera kochała się czepiać wszystkiego to zdanie wypowiedziane przez nieznaną jej wilczycę uznała za wyjątkowo zabawne. Ale postanowiła jeszcze chwilę posiedzieć w ukryciu, wiecie ten moment zaskoczenia i zadowolenie z tego, że nikt cię nie wyczuł...

Ten jednak sądził, że Az sobie idealnie poradzi w pojedynkę z podpieraniem wilczycy, tak więc stał jedynie z boku, obserwując bacznie i Białą jak i Czarnego. Swoją drogą to bardzo udany miks. Odpuścił sobie komentowanie mądrości Zwolennika, bo jak to on - miał naturę krytykującego wszystkich, za bardzo skupiła go ranna wilczyca.
- Oczywiście, że nie. Cudownym zbiegiem okoliczności spotkałaś samca, który uratuje cię niczym ludzki książę, uwięzioną przez smoka białogłowę. Będziecie żyć razem z gromadką cudnych, biało-czarnych maluszków. - Wersja usera była podobna do wersji Räum, z tym, że byłby to idealny materiał na kolejne 5000 odcinków Mody na Sukces! Wyobrażacie sobie to? Zły Kahei, chcący zaspokoić swoje pierwotne potrzeby, zaatakował tą ranną bidulkę, aż tu niespodziewanie przybywa Az i zaczyna się jatka, którą ten drugi wygrywa... Ale zaraz, bo wcześniej przecież ranna wilczyca mogła mieć szczeniaki z Kahei'em, co doprowadzi do kolejnych zagmatwanych związków ojczym x córka... Nie, my też się zagalopowaliśmy. Tego nie ma.

Wadera jednak tylko przymknęła powieki. Odpowiedź Kouhi'ego, mimo że przesączona ironią, nieco ją rozbawiła. Przynajmniej pierwsza część. Ale nawet po sobie tego nie okazała, a kąciki pyska nie drgnęły w choćby najmniejszym uśmiechu. Cóż, opanowanie to jedna z cech, którą mogła się poszczycić.
Nabrawszy sił, przestała się opierać o samca i ostrożnie usiadła, żeby nie przesilać zmęczonych kończyn. Odruchowo zerknęła na swoje przednie łapy i z przykrością zauważyła, że jedna z nich - konkretnie to lewa, jest stłuczona. Może nawet trochę skręcona, ciężko było to ocenić, kiedy panował taki mrok. W każdym bądź razie - nadzieja, że jutro będzie całkowicie w porządku, właśnie została rozwiana.

Dzielnie podpierał waderę, nie zważając na bezdusznego Aniki'ego, który nie ruszył z pomocą swojemu Zwolennikowi.
Nie przyswoił sobie tej zawiłej części wypowiedzi, odnoszącej się do biało-czarnych szczeniąt. Właściwie, Az najprawdopodobniej pominął wszelkie lekcje 'przygotowania do życia w rodzinie', gdy (i jeśli) żył jeszcze w jako tako poukładanej wilczej społeczności. - Mieszkamy niedaleko - odpowiedział i próbował się wsunąć pod waderę (jakkolwiek dziwnie by to nie brzmiało), w celu zarzucenia jej sobie na grzbiet. Uprowadzi ją, zamknie w wieży i odegra rolę smoka, tudzież księcia. Nie zważał oczywiście na fakt, że nieznajoma być może wcale już pomocy nie oczekiwała.

Wyglądało na to, że gdzieś się zbierają. Właściwie to ranna wilczyca nie zwróciła na siebie jej uwagi - słabe jednostki traktowała bardziej jak zwierzynę, nawet jeśli nie chciała jej jeść. Mimo wszystko jeden z nich wyglądał całkiem okazale, co automatycznie zwróciło samo na siebie uwagę Räum. Niczym wyjątkowo zwinny zając wyskoczyła z ukrycia z wręcz przerażającą łatwością, jak i prędkością przeskakując po kamieniach na odpowiednią stronę.
- Gyan, gyan, nyan!
Wydała z siebie trzy bliżej nieokreślone (ale japońsko brzmiące ) dźwięki, wraz z którymi zatrzymała się gwałtownie wysuwając przednie łapy do przodu. Trzeba było przyznać tempo miała niezłe. Zamiast jednak rozwodzić się nad samą sobą, skupiła się na Kaheiu. Obeszła go dookoła energicznym krokiem - tym samym podkreślała nieco swój mniejszy wzrost, ale kogo by to obchodziło - i przyglądając mu się z dokładnością ekologa mierzącego poziom skażenia wód, czy coś tam co jest dla nich równie interesujące.
- Dobrze rozwinięte mięśnie, prawdopodobnie oznaczają wysoką sprawność fizyczną łączącą się z dość szybkim eliminowaniem wrogów. Pewnego rodzaju władczość bijąca od sylwetki nakazywałaby uniżenie, co jest kolejnym dużym plusem gdyż odstrasza potencjalne słabe niedorobione istoty, które nie powinny przyjść na świat...
Tak, Räum gadała sama do siebie wcale, a wcale się z tym nie kryjąc - co więcej najwyraźniej całkowicie ją to pochłonęło.

Wadera zeszła z basiora natychmiast i odsunęła się. Potem znów usiadła na trawie.
- Nie, poradzę sobie. - zapewniła, opatulając łapy ogonem.
- Ale dzięki za troskę. - dodała po chwili wahania, po czym zwilżyła nos językiem. Zerknęła jeszcze raz w stronę drugiego samca i przyjrzała mu się uważnie. Cóż, niewiele udało jej się wypatrzeć, jednak z pewnością zapamięta cechy charakterystyczne. A przynajmniej tak mniej więcej... W ciemnościach udało jej się dostrzec grzywę i ocenić kolor sierści basiora. Zresztą.. Unosił się tu też jego zapach, który pewnie też zapadnie jej w pamięć.
Następnie odwróciła łeb w kierunku czarnego wilka. Ale mimo wszystko, nie odezwała się. Może nie widziała potrzeby, a może po prostu nie wiedziała, co powiedzieć.

Gdzie tam zaraz bezduszny? Po prostu ostrożny, wszak dzisiaj (/wczoraj) przez nieostrożność i rozproszenie dostał nauczkę w postaci utraty ślepia. Pytania? (). Właściwie jego obecność była tutaj zbędna i kiedy już zamierzał opuścić góry, których nota bene nie lubił, bo kojarzyły mu się niezbyt miło, został "zaatakowany" przez bliżej nieokreślonego zwierza... który w późniejszym etapie okazał się być wilczycą. Wilczycą gadającą na pozór bezsensu. Nie potrzebował dłuższej analizy, aby zrozumieć dziwaczny potok słów. Początkowo milczał, a jego pysk przybrał do bólu poważny wyraz, obserwując dokładnie poczynania równie dziwnej wilczycy co on sam.

Jej uwagę przykuł dziki okrzyk, który rozległ się po tutejszych terenach. Momentalnie odwróciła łeb w kierunku jego źródła i dostrzegła nieznajomą waderę. Ją także zlustrowała swoim przenikliwym wzrokiem. A ona co? Komentator sportowy opisujący jednego z bokserów?
Cóż, takie zachowanie było zgoła zabawne, lecz i tym razem Nenille miała kamienny wyraz pyska. Znów skupiła się na czarnym wilku.

Skulił uszy i warknął, gdy w zasięgu wzroku, znienacka, pojawiła się kolejna wadera. Usiadł sobie obok tej, którą zdążył poznać, spoglądając podejrzliwie na przybyłą i prychając przy każdej kolejno wymienianej zalecie Kaheia. Nie tyle kwestionował wspominane zalety, co czuł się jakoś pokrętnie zazdrosny o basiora ().
W końcu jednak, zmienił pozycję siedzącą, na leżącą i zasnął (gdyż user musi się wreszcie położyć).

Jeszcze chwilę porozmawiała sobie kompletnie ignorując brak oka u wilka, zamiast tego skupiała się na wszelkich zaletach jego osoby, chociaż na dobrą sprawę nawet jeśli wadera brzmiała jakby wypisywała sobie coś w punktach - zaraz, właściwie to ona to robiła - to nie było tak, że nie zauważała i wad. Po prostu nie uznała ich za aż tak ważne, przecież i tak to ona ma najlepszy wzrok w całej dzielnicy... to znaczy krainie, krainie. A przynajmniej była o tym święcie przekonana i zamierzała bardzo szybko dać tego świadectwo przy byle okazji.
- Podoba mi się!
Powiedziała w końcu i usiadła wyraźnie zadowolona z rezultatów swoich 'badań'. Trwało to jednak bardzo krótko, gdyż praktycznie po dwóch sekundach wstała z powrotem i tym razem ruszyła w stronę pozostałej dwójki. Prychający basior całkiem szybko postanowił jednak odpłynąć, co zmusiło ją do zatrzymania się, skulenia uszu w wyraźnym niezadowoleniu i... usadzeniu swojego szanownego zadu na ziemi po raz drugi. Tym razem na nieco dłużej, zamiast łazić po prostu obracała pysk raz w stronę Kaheia, a raz Nenille i śpiącego Azhrarna.

Cóż, i ona raczej też nie zabawi zbyt długo. Była wykończona wędrówką i tym całym wypadkiem, a jej powieki stały się nagle takie ciężkie.. Przez chwilę wpatrywała się sennym wzrokiem w - powiedzmy szczerze - bardzo młodą waderę, lecz nie zamierzała gapić się w nieskończoność. Zerknęła przelotnie na drugiego wilka, po czym ziewnęła, odchylając uszy do tyłu.
- Dobranoc. - rzuciła do zgromadzonych i odsunąwszy się kawałek od czarnego basiora, zasnęła. Oczywiście wpierw zdążyła się jeszcze wygodnie położyć. Na sen nie musiała czekać zbyt długo. Już po niecałych dwóch minutach, odpłynęła do zupełnie innej krainy, w zupełnie inną przestrzeń...

Słowa wilczycy nie wzbudziły w nim jakiegokolwiek zaskoczenia, przecież sądził dokładnie to samo co ona... Zapewne się dogadają, jednak nie teraz.
- Pani wybaczy mą nieuprzejmość - tutaj wyminął tą ze słowotokiem, po czym legł się przy Az'ie - jednak jestem niezmiernie znużony. - Nie musiał długo wybierać pomiędzy nieprzewidywalną przylepą, spoczywającą na nieoficjalnych terenach nieoficjalnej watahy, a Czarnym samcem, posłusznie wykonującym każde polecenie, którego sen złapał na zupełnie obcej ziemi. Nie chciał narażać ich na niebezpieczeństwa, jednak mało prawdopodobne, że temu pierwszemu ktoś zrobi krzywdę, nie na terenie, który przesiąknięty jest zapachem samca, mówiącego wprost "nie zbliżaj się". Zapadł w głęboki sen (bo user też musi w końcu iść spać xP).

Cóż więc miała zrobić biedna wilczyca? Wszyscy pokładli się spać, a ona biedna siedziała patrząc na układające się i zasypiające wilki. Cóż, przynajmniej mogła ich poddać dogłębnej obserwacji, co dla wielu byłoby dosyć nużącym zadaniem, ale jej sprawiało ogromną przyjemność. Tak czy inaczej również postanowiła się położyć spać - błyskawicznie zmieniła pozycję. Wstała i rozejrzała się dookoła szukając jakiejś dogodnej dla siebie kryjówki, bądź co bądź wolała jednak nie spać tak na widoku prezentując się wszystkim jak na talerzu. Wpełzła więc w jedne z gęstszych krzaków wydeptując sobie małe, lecz wygodne i niewidoczne z zewnątrz koło, w którym natychmiast ułożyła się na boku i zamknęła ślepia, by powoli odpływać do krainy marzeń sennych. Jedyny moment, w którym mogła sobie pozwolić na spokój.

Stworzenie o astralnych zamiłowaniach przywędrowało w okolice górskiego potoku, w poszukiwaniu Syriusza. W dzień niestety tylko ktoś, kto umie wysoko latać - może dojrzeć odległe ciała niebieskie i inne zawisłe w eterze dziwadła.
Niestety nie zastała tu upragnionego ukochanego, tej zasra... tej psiej gwiazdki, lecz jedno wielkie nic. Nawet jeśli ktoś tutaj był, to z pewnością mocno spał. Niedoczekanie.

Uważny obserwator, z łatwością dostrzegłby czarne futro przesuwające sie w pobliskich krzakach i usłyszał cichy szelest liści pod łapami wilczycy. Niewielu jednak skupiało sie nad takimi detalami, wiec wilczyca nie była za bardzo uważna. Po chwili czarny łeb wychylił się zza krzaków, łapczywie wciągając w nozdrza zapachy tu obecnych.

Wadera nie spała już od dłuższego czasu, lecz jej powieki nadal były przymknięte i kiedy do jej uszu dotarły jakieś obce szelesty, momentalnie uniosła łeb i rozejrzała się nerwowo. Nie minęła dłuższa chwila, nim dostrzegła wilczycę i na przywitanie skinęła tylko do niej łbem. Kątem oka zerknęła na czarnego basiora. Nie minęło zbyt wiele czasu, nim ujrzała kolejną przybyłą. Otaczają ich, czy jak? Do niej Nenille także skinęła łbem.

Wilczyca lekko uśmiechnęła się i ukłoniła na przywitanie. Zamachała lekko ogonem, by nikogo nie niepokoić i pokazać że nie ma złych zamiarów. Jaj uszy powędrowały do nieba, gdy z zaciekawieniem lustrowała wzrokiem każdego z obecnych.

Wadera stała niewzruszenie, gapiąc się w niebo. Słyszała poruszającą się Symfonię i ruch w trawie, który sugerował wybudzenie się któregoś z z członków fanów potoku. Niebo było równie niewzruszone jak ona, toteż Nida poirytowała się nieco. Odwróciła wzrok od ukochanej płaszczyzny i skierowała wzrok na poruszającą się trawę. Na pewno w niej są mrówki! Kwaskowaty smak, śmierdzą, ale to jak papryczka chili!