Jar Bezblasku

Wykazywał nieustanne zainteresowanie słowami Liliyi. Sam wprawdzie nie miał takich doświadczeń, jak ona - tam, gdzie mieszkał nie żyło zbyt wiele wilków, bo warunki były zbyt surowe - ale z ciekawością słuchał, co ona sądzi o sytuacji tutaj. Uważał, że każde spostrzeżenia są cenne i pozwalają złożyć jeden, spójny obraz na rzeczywistość widzianą z wielu perspektyw.
- Faktycznie, również nie spotkałem zbyt wiele osobników. Ale to może oznaczać, że zasiedlanie tej ziemi dopiero się zaczęło. Nie wiem, dlaczego akurat teraz, ale chyba nie ma na to lepszego wyjaśnienia. - Zamilkł na moment, by za chwilę dodać jeszcze z szerokim uśmiechem: - Chyba, że na tych terenach ciąży jakaś klątwa i wszyscy ich unikają, a ci, którzy się tu osiedlają nie są świadomi zagrożenia. - Zaśmiał się.
Na moment odwrócił wzrok, spoglądając na ściany jaru. Gdy ponownie spojrzał na Liliyę, na jego pysku igrał typowy dla niego uśmiech.
- Nie chciałbym się zbyt pospieszyć z tą propozycją, ale sądzę, że... - Wzruszył lekko ramionami. - Zawsze możesz ją odrzucić. Chciałbym bowiem zaproponować ci dołączenie się do naszej watahy, Yanakhty. Skoro tak dobrze ci się u nas spało... - Wyszczerzył kły w szerokim, niewinnym uśmiechu.

Uśmiechnęła się pobłażliwie słysząc o klątwie. Najwyraźniej nie słyszała pogłosek o tych ziemiach od wilków z okolicznych krain.
W czasie gdy była pochłonięta oblizywaniem pyska po skończonym posiłkiem kątem ucha usłyszała magiczne sformułowanie "Chciałbym bowiem zaproponować ci dołączenie się do naszej watahy". To sprawiło, że porzuciła wszelką czynność i wszelką myśl które odwracały jej uwagę od słów basiora i, podniósłszy łeb, zwróciła uszy i oczy ku niemu. Widać niewątpliwie było, że ta propozycja zrobiła na niej wrażenie. W końcu... była tylko przypadkowym rozmówcą który ani nikogo tu nie znał ani nikt go nie znał, ani... ani... No ale skoro tak...
- Bardzo chętnie do was dołączę - uśmiechnęła się, a w jej słowach nie było słychać ani jakieś szczególnej ekscytacji ani zdziwienia ani nic, co by wskazywało na jej wcześniejsze myśli. Była w tym jednak wyraźnie słyszana radość... zadowolenie? Przez co nie było wątpliwości, że chętnie przyjmuje tę propozycję.

Słysząc jej odpowiedź, uśmiechnął się szeroko. Powstał z ziemi i podchodząc do wadery powoli, szturchnął ją lekko w bark nosem.
- A więc witaj w Yanakhcie. - Jego ślepia błysnęły lekko, gdy przekrzywił łeb i z wyraźną radością przyglądał się Liliyi. Fakt, nie znał jej. Rozmawiali ledwie dwa razy. Ale mimo ot z jakiegoś powodu chciał ją mieć w swym stadzie i cieszył się, że wadera ową propozycję przyjęła.
- Jak na razie zawłaszczyliśmy sobie Śnieżny Szczyt i ten jar - Ruchem łba wskazał dookoła - więc tu możesz się czuć w miarę bezpieczna. - Nie mógł jej zapewnić, że nic jej tu nie spotka, w każdej chwili bowiem ktoś mógłby się połaszczyć na ich ziemie, ale na pewno było tu bezpieczniej niż na innych ziemiach. - Jeśli masz ochotę, dokończ sarnę, ja tymczasem muszę coś załatwić. Z pewnością jednak jeszcze się spotkamy. - Uśmiechnął się szeroko, po czym jeszcze przez moment przyglądał się waderze, ostatecznie odwracając się od niej i lekkim krokiem odbiegając w kierunku wylotu jaru.

nmgt

Wyszła stąd... w sumie niedługo po Rahnaiu... przedtem zakopując resztki sarny w śniegu (?).

Basior, słaniając się na nogach i krwawiąc obficie dotarł do jaru - jednego z niewielu miejsc, w którym czuł się bezpieczny. Zauważył niewielkie wgłębienie w ziemi otoczone niemal ze wszystkich stron krzakami. Ruszył w jego stronę.
Czuł, jak ciepła krew skapuje mu z pyska. Rany piekły go niewyobrażalnie, głupia kuna. Doszedł do zagłębienia i ułożył się w nim, dodatkowo przykładając do ran liście maku.
Zasnął w takiej pozycji niespokojnym , przerywanym snem.

Promienie słońca przenikające przez jego powieki skutecznie wyrwały go ze snu. Zasłonił oczy łapą i leżał przez chwilę. Czuł się dużo, dużo lepiej, rany na pysku nie dokuczały już tak bardzo. Jak na złość na ich miejscu pojawił się ból świdrujący w czaszce.
Inter podniósł się z ziemi i postanowił ruszyć na obchód. Wylazł z wgłębienia w ziemi i człapiąc opuścił jar.
/zt

Wadera nie wyglądała za dobrze, jednak uśmiech triumfu nie znikał z jej pyska. Jej brązowa sierść była cała pokrwawiona. Lecz to nie był tylko jej krew. Ciągnęła za sobą dzika, choć już lekko był zjedzony, to Nivis nie zapominała o swoich wilkach. Położyła wieprzowinę w krzakach. Wiedziała, że każdy ją znajdzie, gdyż zapach krwi dzika rozprzestrzeniał się na całą okolicę. Wadera oblizała pysk i spojrzała na martwe zwierzę z satysfakcją. Po chwili odbiegła.

Wadera postanowiła wykonać codzienną rutynę... a mianowicie znaczenie terenu. Rah się nie pojawiał, a Nivis i Inter gdzieś zniknęli. Cała oburzona w lekkim truchcie stąpała po dnie jaru. Środkiem strumyka mocząc sobie przy okazji łapy.
Co rusz ocierała się o skalne ściany, bądź nadgryzała występujące tu rośliny. Wróciła do potoku brodząc w nim i zwalniając tempo. Zapatrzyła się na niebo, zamyślona. Tyknęła uchem i ponownie ruszyła dalej śledząc ptaka lecącego przed nią, a raczej ptaki, które zerwały się kiedy przelazła obok.
Wreszcie wyszła z jaru. Nabrała ochoczo powietrza i ruszyła ocierając się co rusz o skały i inne rzeczy.

/zt.

Młody zawitał do jaru patrolując teren,po drodze przy samym wejściu zerwał maki, a nieco dalej tojad.

Coś za łatwo mu szło to zbieranie ziół.. najwyraźniej zdobył nieco doświadczenia w tych sprawach
Oblizał pysk chowając wszystkie rośliny w futro, zaznaczył kilka kamieni oraz
"wejście"do jaru po czym go opuścił.
/zt

4x mak lekarski i 1x tojad lisi zebrane