Sosnowe Knieje

Nie chcąc się narażać na gniew władcy tych terenów, postanowił spokojnie, ale stanowczym krokiem odwrócić się i oddalić dalej. Był pewien, że jeśli poświęci poszukiwaniom odpowiednią ilość czasu uda mu się znaleźć coś jeszcze. I oby się nie zawiódł.

zt.

2x rumianek pospolity zebrane

Białas kiwnął łbem odbiegającej waderze.
- Też będę się zbierać.
Rzekł do Nivis i majtnął ją ogonem w bok. Na swe własne szczęście nie wyczuł zapachu Lecha, który dość niedawno kręcił się w lasku. Inter otarł się o kilka drzew i zaznaczył kilka kamyków. Ruszył przed siebie roznosząc zapach na dalsze połacie terytorium

/zt

Zjawił się, nadchodząc od strony Jagodowego Gaju. Miał nadzieję, że zostawił tam wystarczająco dużo swojego zapachu. Prawdę mówiąc, jeśli teraz ktoś nie będzie w stanie go wyczuć, to naprawdę będzie znakiem jakiejś choroby nosa. Przynajmniej według Rahnaia.
W każdym razie, niespiesznym krokiem wmaszerował w Sosnowe Knieje i zaraz przystąpił do oznaczania. Oznaczał więc i oznaczał, unosząc co i raz tylną łapę, ocierał się również o pnie drzew, pozostawiając kłębki sierści. Te ziemie właściwie były już ich, Yanakhty. Tak jak co do Jagodowego Gaju można się było jeszcze pomylić, tak w stosunku do Kniei właściwie nie powinno być problemu. Górskie wilki, z tego, co czuł Rahnai, skutecznie zatarły zapachy tych, co zjawili się tu jakiś czas temu nieproszeni. Nie było wątpliwości, czyje to są ziemię.
Uświadamiając sobie ów fakt, odetchnął cicho. A więc, czyżby granice Yanakhty ponownie zostały poszerzone? Miał taką nadzieję.
Z tą myślą opuścił te ziemie, ciągnąc za sobą charakterystyczny zapach gór.

zt

Wadera, choć nie pokazywała się za bardzo wilkom ze swojej watahy, to nie zapomniała o nich i o terenach grupy. Postanowiła trochę pomóc im, więc wzięła się w 'garść' i wędrowała po terenach w celu zaznaczenia obecności wilczycy. Wbiegła tutaj powolnym krokiem, nigdzie się nie spiesząc. Strzygła uszami przez cały czas, starając się wyłapać jakieś obce dźwięki. Lecz nic nie wychwyciła. Stwierdziła, więc że nikt jej nie śledzi, ani przypadkiem tu się nie przybłąkał.
Szła obok sosen, ocierając się co chwila o którąś. Pozostawiła tak parę włosków między korą i oczywiście jakże słodki zapach watahy. Rozejrzała się uważnie po terenie. Chyba tu jeszcze nie była, ale z pewnością będzie wpadać częściej.
Podeszła do starej sosny, która szybciej przewaliłaby się, niż pieła się nadal do góry. Oparła się o nią przednimi łapami i pociągnęła pazurami w dół, zostawiając trwały ślad na tym biednym drzewku. Ziewnęła przeciągle. Musiała oszczędzać pazurki, gdyż zostało jeszcze sporo terenów. Wybiegła po chwili.

Podobnie jak poprzedniego dnia udał się na poszukiwanie ziół. Nie żeby nie miał poszanowania dla tutejszych wilków, które postanowiły przejąć większość krainy (tak jakby miały ją potem dać radę utrzymać) po prostu musiał ustalić sobie pewne priorytety, a z pewnością te wcześniej wymienione były o wiele ważniejsze niż jakaś tam wataha. Oczywiście dla Leloucha, dla nich raczej nie.
Kluczył pomiędzy drzewami i na co padł jego wzrok? Na rumianek, których populacja tutaj była chyba większa niż jeleniowatych. Oczywiście on sam nie miał nic przeciwko temu. Zerwał roślinę i machnął ogonem zadowolony.

1x rumianek pospolity zebrany.

A skoro nie miał tu już nic innego do zrobienia rozejrzał się jeszcze nieco w poszukiwaniu innego zioła, ale żadnego innego rumianka nie przyuważył. Oddalił się więc jakby nigdy nic szukając jakiegoś ciekawego zajęcia.

zt.

Z nosem przy ziemi zwiedzała dalej obce tereny, a na jej drodze ponownie zakwitły maki, tym razem aż trzy. Wyglądało na to, że te zioła upodobały sobie góry - natomiast jak na gust wilczycy było tu stanowczo zbyt zimno. Zerwała więc czym prędzej wszystkie maki i uciekła gdzieś gdzie będzie cieplej.

zt.

3x mak lekarski zebrane

Pojawił się tu bez zapowiedzi i pierwsze, co "rzuciło mu się" do nosa, to zapach. Zapach watahy Szarego. Mimowolnie zadygotał od głuchego warkotu. Czyżby pakt był jedną wielką pomyłką? Szarak nawet nie potrafił upilnować swoich psów.
Mimowolnie skrzywił się. Coraz poważniej myślał o opuszczeniu tej krainy i ruszeniu w dalszą drogę. Odpoczął już trochę, dałby radę iść dalej. Może znalazłby miejsca, gdzie respektowano jeszcze jakiekolwiek zasady. Respektowano to, co ustalił między innymi przywódca własnej watahy.
Zniesmaczony, opuścił te tereny, wcześniej oznaczając je jeszcze - ot tak, dla pewności.

zt