Sosnowe Knieje

Basior został nieco zbity z tropu. Podczas swego półtorarocznego życia nie znalazł się nigdy w podobnej sytuacji. Nie mógł rozgryźć białego przybysza. Ciekawe co zrobił by Rahnai.
- Em.. ta, jasne. - odparł zmieszanym tonem , kiwnął przy tym pyskiem. Faktycznie,patrząc z perspektywy Leloucha gdyby tak wparował na tereny nieznanego stada, o owe 'stado" właśnie by polowało, wyskoczenie z krzaków z głośnym 'heej!" nie zakończyło by się najlepiej, choć znając Intera on właśnie tak by postąpił.
W zasadzie nie wiedział co powinien powiedzieć do nieznajomego. Nie chciał go wyganiać, w końcu ich wataha nie była jakimś wcielonym złem typu stada "Panijestemzła" , a basior nie przeszkadzał mu przebywając w lesie.

Lelouch na szczęście nie był głodny, dlatego wszelkie polowania na ich terenie mógł sobie tymczasowo odpuścić.
- Jesteś dosyć młody jak na władcę, drogi nieznajomy. Naturalnie nie ma w tym nic złego.
Dopowiedział uprzejmie przyglądając mu się z uwagą. Co prawda sam Lelouch wcale nie był starszy, bowiem miał nieco ponad rok. Mogłoby to być całkiem zaskakującym odkryciem... gdyby wypowiedział to na głos, racja?
- Proszę o wybaczenie.
Powiedział nagle z towarzyszącym tym słowom skinieniem łba, po czym podniósł się z ziemi ruszając do przodu lekko i dostojnie. Był idealnie wyprostowany, a coś w jego chodzie dawało złudzenie, że każdy kolejny krok jest przemyślany, że nie bez powodu stawia łapę w tym, a nie innym miejscu. Wysoko uniesiony łeb lustrował otoczenie uważnym, lecz chłodnym wzrokiem nadającym mu pozorów obojętnego na wszystko obserwatora. Jednak nie był obojętny, wręcz przeciwnie - w rzeczywistości wszystkiemu przyglądał się tak, jakby miało to olbrzymi wpływ na przebieg jego życia.

Wadera już długi czas nie pokazywała się swoim kompanom. Nie zaglądała również na tereny watahy. Nie unikała ich celowo, postanowiła po prostu trochę odpocząć i pozwiedzać okolicę. Tropiła wilki ze swojego klanu, jedynie silna woń Intera została wyszukana przez nos Nivis. Szła spokojnie, nieśpiesząc się. Rozglądała się po szmaragdowym lesie uważnie. Była głodna, jednakże nie miała sił i czasu na polowanie. Pod koniec podróży zmieniła chód na bieg. Martwiła się nieco, czując zapach innego wilka.
Nie kryła się z swoją obecnością na terenach. Wręcz przeciwnie, zapowiadała ją. Biegła nie zwracając uwagi na to, iż łamie pobliskie gałązki. Płoszyła ptaki, które zbudzone w nocy, z niezadowoleniem poczęły wydawać piskliwe dźwięki. Gdy znalazła się obok wilków, podeszła natychmiast do Intera.
~ Witaj. ~ polizała go za uchem, obwąchując uważnie. W końcu sporo czasu się nie widzieli, a chciała wiedzieć, w jakim stanie jest członek Rady. Zerknęła na waderę i skinęła jej pyskiem.

A teraz postanowiła przyczłapać się tutaj. Przyczłapać to złe określenie, ona tu przy truchtała. Zanim zobaczyła, to już czuła woń paru wilków, gdzieś przed nią, tak więc zwolniła kroku, by i one mogły ją wyczuć. Ostatnio zauważyła że wilki tutaj mają dziwne podejście do siebie, a to rzucają ci lodowate spojrzenia, a potem płaczą drugiemu wilkowi w bark. Wyłoniła się spomiędzy sosen i machnęła ogonem na boki, w geście zainteresowania. Popatrzyła uważnie na każdego, by potem na chwilę zawiesić wzrok na Narko, wydawało jej się że widziała ją wcześniej.

/ wybaczcie, ale po próbach napisania sensownego posta stwierdziłam że wyszło mi coś strasznego, co trudno owym postem nazwać. Jak będziecie siedzieć tu jutro/dzisiaj po południu to jeszcze popiszemy, a ja tymczasem udaję się spać, a postać zamrażam xP

Nie zdziwiło go zanadto, że przybyła wilczyca zignorowała jego osobę. Z tego co zauważył w tych stronach było to czymś całkowicie naturalnym do momentu, w którym nie zaczynali postrzegać nieznajomego jako wroga. Wtedy nagle zaczynali się nim interesować. Skoro jednak Nivis postanowiła go ignorować nie zamierzając ingerować w jej sferę osobistą, nie zbliżył się do niej, ani nie przywitał. Nadal był tu tylko gościem, a ewentualny początek rozmowy powinien rozpocząć gospodarz taki był jeden z warunków. Chwilę później pojawiła się druga wilczyca i wyglądało na to, że nie należała do tej watahy. Wywnioskował tak oczywiście z faktu, że zamiast podejść do reszty postanowiła wpierw ukazać się publice. To właśnie w jej kierunku ruszył i skinął jej łbem na powitanie.
- Witaj panienko, czyżbyś zgubiła drogę?
Właściwie pytał tylko i wyłącznie z wrodzonej uprzejmości, sam nie zdołał jeszcze do końca zapoznać się z tymi terenami.

Zastrzygła zdumiona uszami, przyglądając się zbliżającemu się samcu. Dziwny sposób mowy wilka, wzbudził w niej delikatną nieufność, ale głównie ciekawość. Chyba się z niej nie nabijał prawda ? W powietrzu w okół Lelouch'a nie unosiły się żadne negatywne emocje więc Kamira postanowiła zignorować na dłuższą metę to przywitanie, stwierdzając że może to jakiś żart, a ona go po prostu nie załapała. - W sumie to... nie. - Uśmiechnęła się po wilczemu zakłopotana, nie wiedząc czy jeśli powie że po prostu szwenda się tu z nudów to jej nie pogonią. - Nie wiem gdzie jestem, ale spaceruję, więc nie uważam tego za zgubienie się.

Lelouch słysząc odpowiedź Kamiry zaśmiał się wesoło, jednak słychać w tym było raczej pozytywne emocje, jego śmiech nie miał nic wspólnego z wyśmiewaniem.
- Odpowiedź godna szlachcianki. Choć wybacz panienko, może nią jesteś? Nie pamiętam bym widział cię wcześniej, lecz świat ten kryje w sobie wiele pięknych tajemnic.
Przyglądał jej się wcale nie kryjąc swojego zainteresowania jej osobą. Dopiero po chwili poruszył się zupełnie jak osoba, którą wyrywa się ze snu.
- Ach wybacz mi, gdzie moje maniery? Lelouch vi Voltaire z Północnego Królestwa. Choć podejrzewam, że w tej krainie niewiele się o nas mówi.
Uśmiechnął się czarująco skłaniając przed nią łeb po raz drugi.

Okej, wilk zaczynał ją chyba trochę stresować, chociaż nie dawała tego po sobie poznać. Chociaż... no cóż był na razie jedynym który był tu dla niej w jakikolwiek sposób miły... ale z tym skłonieniem to przesadził, przecież nie była jakimś specjalnym kimś, co wyraziła po przez dreptanie w miejscu i jeszcze większe zakłopotanie. Dobrze że wilki mają futro, bo pewnie by się rumieniła. W końcu postanowiła usiąść, a jak pomyślała tak zrobiła owijając na dodatek łapy, długim ogonem.
- Och.. Niestety, ja w ogóle nie jestem stąd, więc nie słyszałam o twym rodzie. - Powiedziała z nieukrywanym smutkiem. Gdyby wiedziała o kogo chodzi, mieli by przynajmniej wspólny temat. - Ja jestem Kamira Starbreeze. - Co by jej głupio nie było użyła też przydomka. - Ale wątpię żebym była jakąkolwiek szlachcianką, jestem tylko córką Alfy dawno nie istniejącej watahy. - Przekrzywiła lekko głowę mówiąc to z lekkim zawahaniem. Nie często rozmawiała na ten temat, więc czuła się trochę dziwnie.

- Och, nie pochodzę z tej krainy panienko. Tereny należące do mojego rodu leżą bardzo daleko stąd.
Słysząc jej wytłumaczenie ponownie się uśmiechnął z wyraźnym rozbawieniem, po czym wychylił się nieznacznie do przodu przyglądając jej się z uwagą.
- Zatem płynie w tobie szlachetna krew panienko Kamiro Starbreeze. Nawet jeśli światło twojego rodu przygasa nadal jest szansa, by ponownie rozbłysł jasnym światłem. W końcu potomkini pary Alfa nadal jest wśród żywych.
Właściwie to nie miał zamiaru od razu wyskakiwać ze swoim rodem i tożsamością, jednak była to bardzo istotna część jego jestestwa, która nie znika ot tak po prostu tylko dlatego, że ktoś tego chce. Po za tym jak można było zauważyć miał słabość do uroczych i urodziwych wilczyc.

...Którą wątpliwie była Kamira. Tak się może tylko wydawać na pierwszy rzut oka, ale niech sam się o tym przekona. Nie zamierzała na razie go wyprowadzać z błędu. - Nie za bardzo uważam, by po moim rodzie zostało cokolwiek szlacheckiego. Próbowali się wszyscy wybić jak jakieś kundle. - Mruknęła cicho, na chwilę pogrążając się swoich wspomnieniach. W końcu potrząsnęła lekko łbem i uśmiechnęła przelotnie do nachylonego Leloucha. - Hm... Dużo podróżowałam minionego roku, ale widać nigdy nie zawędrowałam aż tam. Jednak skoro twoja rodzina znajduje się tak daleko, to co cię sprowadza w te strony ?

Słuchając jej słów poruszył się nieznacznie jakby czymś zaniepokojony.
- Wybacz, że przywołałem w tobie negatywne wspomnienia panienko Kamiro, nie leżało to w zakresie dozwolonych mi czynności. Moje najszczersze przeprosiny.
Odwrócił łeb gdzieś w bok przez chwilę unikając jej wzroku, może dlatego przegapił jej pytanie? A może po prostu chciał je przegapić. Zapatrzył się jednak gdzieś daleko, gdzie na dobrą sprawę widać było tylko nocne ciemności. Czyżby coś wypatrzył?

- Nie przesadzaj, było by to dla mnie bardziej uciążliwe, jeśli bym tego nie pamiętała, a ty byś wywołał to wspomnienie. - Chyba wilczyca zaczynała trochę pleść bzdury, tak więc korzystając z okazji, że i on zamilkł na chwilę uniosła łeb do góry wpatrując się w rozgwieżdżone niebo. Poczuła tą dziwną, jakby bulgoczącą radość rozlewającą się wewnątrz jej ciała i narastającą ochotę by wypuścić w kierunku nieba wilczą melodię... Potrząsnęła głową i zerknęła kątem oka w kierunku wilka. - Jesteś razem z nimi ?

Drugie pytanie do niego dotarło.
Podniósł łeb nieco wyżej, po czym obrócił go w stronę wilczycy z niejaką ciekawością.
- Mój ród będzie na mnie czekał, a gdy nadejdzie odpowiednia chwila wrócę w rodzime strony. W tych obszarach uznają mnie więc za samotnego wędrowca panienko. Bez przywiązywania się, bez zobowiązań.
Chociaż dla niego było to czymś zwyczajnym, a i podczas wypowiadania się jego głos brzmiał normalnie to sama treść brzmiała nieco.. smutno? Czy nie jest bowiem przykre takie swego rodzaju przywiązanie nie pozwalające na zbytnią swobodę? Najwyraźniej on nie widział w tym niczego dziwnego.

Przekrzywiła lekko głowę na bok uśmiechając się ponownie. - Ale wiesz że możesz mi mówić po imieniu ? Na prawdę nie ma sensu mnie tak nazywać, a przynajmniej tak mi się wydaje. - Uderzyła ogonem o ziemię i pozostał chwilę w tej pozycji, analizując jego słowa. - Ale nie musisz tam wracać prawda ? W końcu... na dłuższą metę, wszyscy pragniemy zrzucić ograniczenia, a to brzmi jakby było jednym z nich.

- Zwracanie się po imieniu w tej sytuacji mogłoby zostać odebrane za nieuprzejme panienko. Zbytnie spoufalanie się z waderami nie przystoi dorosłemu samcowi.
Co za dziwne zasady wyznawał ten młody wilk. Lelouch podniósł się z ziemi i pokonał parę kroków nieświadomie okrążając Kamirę. Kiedy zadała mu pytanie obrócił się w pierwszej chwili w jej stronę z wyraźnym zdziwieniem, a następnie wybuchł śmiechem, którego nie udało mu się powstrzymać.
- Ach, wybacz panienko ten wybuch radości.
Powiedział po chwili uspokajając się, chociaż kąciki jego pyska nadal uniesione były w uśmiechu.
- Jestem pierwszym księciem w kolejce do tronu, jeśli mogę to tak ująć. Wrócę tam z pewnością kiedy tylko będzie mi to dane.
Cała ta rozmowa na szczęście odbywała się z dala od tamtejszych wilków, więc nie było żadnej opcji by którekolwiek z nich mogło ją usłyszeć. Lelouch poczuł natomiast głód, który postanowił zaspokoić.
- Zechcesz się udać ze mną na polowanie, panienko? Czy może moje towarzystwo stało się na ciebie uciążliwe? Powiedz tylko słowo.

- Pamiętaj, że tu są trochę inne zasady i różnie to bywa w różnych kręgach, ale jak uważasz. Tylko... wybacz ale ja do ciebie "paniczu" mówić nie będę. - Zaśmiała się cicho podążając wzrokiem za krążącym wilkiem, a kiedy wybuchł śmiechem, zastrzygła lekko uszami zdumiona.
- Ah... więc nawet nie "paniczu" a książę. Jeszcze lepiej. - Uśmiechnęła się zaskoczona kłaniając się poprzez opuszczenie przedniej części ciała. O dziwo wybaczyła mu śmianie się z jej pytania, a często przez takie reakcje wilków potrafiła być przykra, bo nie lubiła po prostu tego. Dopiero teraz zwróciła uwagę, jaka drobna jest przy tym wilku, prawie jak szczenie.
- Może tobie szybko nudzi się towarzystwo, ja nie wybrzydzam, jeśli tak mogę to określić. W takim razie... ruszajmy na polowanie ! - Poderwała się i otrzepała z ewentualnego kurzu. Cóż, adrenalina zaczęła płynąć.

- Zdaję sobie sprawę, że tutejsze wilki nie są wychowywane wedle zasad i sztuki dobrego wychowania znamienitych rodów, dlatego nie oczekuję czegoś takiego od innych. Niemniej nie zamierzam zmieniać swego podejścia, gdyż wraz ze zmianą utraciłbym część samego siebie...
Obrócił łeb w stronę lasu i wbił wzrok w ciemności, chociaż na dobrą sprawę był lepszym wojownikiem niż tropicielem.
- ... panienko Kamiro.
Dokończył swoją wypowiedź i ruszył przed siebie spokojnym krokiem węsząc w poszukiwaniu zwierzyny.

zt.

Pokręciła głową w geście zrezygnowania i ruszyła za wilkiem w stronę lasu, bez potrzeby mówienia czegoś więcej.

Ocknął się i pierwsze co go uderzyło, to zapach innych wilków, bynajmniej nie należących do Yanakhty. Ani też do watahy Szaraka. Zresztą, w ogóle nie pachnieli jak wataha, tylko dwie jednostki. Mimowolnie warknął głucho, podnosząc się z ziemi. Tak dobrze to nie ma. Te ziemie są ich. Yanakhty. To, że jeszcze nie zatwierdzone formalnie, to szczegół.
Obiegł całą okolicę, gdzie zdążył dotrzeć zapach nieznajomych. Oznaczał ziemię, pnie drzew, piasek, ocierał się o korę, zostawiając kłębki sierści. Nie ważne, czy przybysze zgubili drogę, czy celowo zaczęli się panoszyć na ziemiach Yanakhty. Wszystko jedno. Ich zapach był tu zbędny.
Pooznaczawszy, co miał do oznaczenia, Rahnai przeciągnął się. Zaraz jego wzrok padł na kawałek upolowanego głuszca. Zjadł trochę, pozostawiając jeszcze co nieco dla potencjalnych chętnych, po czym odbiegł za tropem nieznajomych, mając zamiar zetrzeć ich zapachy z tutejszego łańcucha górskiego.

zt

Nie mówiąc nic patrzył na dwójkę pogrążoną w rozmowie. Wyrobił sobie właśnie zdanie na temat białego basiora, według niego był on niczym mały książę, nie przetrwa tu długo obnosząc się ze swym szlacheckim tytułem.
Wszak Inter też należał do równie wspaniałego rodu Satharik. Jednak w przeciwieństwie do nieznajomego nie puszył ogona i nie zwracał się do każdego vel panienko bądź paniczu. Huh, w zasadzie ten dziwny osobnik przypominał mu psy wychowane w zamożnych domach - tak, spotkał takowego w swym krótkim życiu.
Czując ciepły jęzor za uchem odwrócił się w stronę Nivis.
- Hej - uśmiechnął się i trącił ją nosem w nos - także na powitanie.
- Długo się nie pokazywałaś.. - przyjrzał się jej dokładnie. Nie była ranna. Najwidoczniej lubiła od czasu do czasu poszlajać się po okolicy. Basior machnął ogonem stojąc naprzeciw niej.
- Miałaś mi coś przekazać, prawda? I co? I spóźniłbym się, ba, w ogóle bym nie poszedł na spotkanie z tym dziwnym szopem!
Nie, nie krzyczał, mówił po prostu głośno nieco rozbawionym tonem głosu i pociągnął waderę za ucho.

Wadera zahibernowana przyglądała się z boku ich jakże nudnej rozmowie. W końcu... po paru godzinach, jak nie nastu samica machnęła ogonem i wstała.
-Lecę~!- Pacnęła samca w bark i wylazła z terenu z ogonem postawionym na sztorc.
Nuciła coś pod nosem.
Miała dobry humor.

/zt.

Owszem, powrócił.
Tym razem trzymał się jednak z dala od wilków skupiony całkowicie na swoim zadaniu. Zioła były dla niego priorytetem z oczywistych powodów, które ustalił ze sobą samym już wcześniej. Rozglądał się uważnie dookoła jednocześnie nie chcąc natrafić ponownie na gospodarza, przynajmniej tymczasowo. Jego poszukiwania trwały jakiś czas, tym bardziej że miał nieco ograniczone pole manewru, ale w końcu odniósł sukces, gdy jego wzrok padł na dwa białe kwiatki. Tak, te z pewnością kojarzył doskonale.
- Co za miłe spotkanie, panie rumianku.
Rzekł do jednego z nich i zerwał go lekkim ruchem, a chwilę potem to samo zrobił z drugim. Co za udany dzień.

Nie chcąc się narażać na gniew władcy tych terenów, postanowił spokojnie, ale stanowczym krokiem odwrócić się i oddalić dalej. Był pewien, że jeśli poświęci poszukiwaniom odpowiednią ilość czasu uda mu się znaleźć coś jeszcze. I oby się nie zawiódł.

zt.

2x rumianek pospolity zebrane

Białas kiwnął łbem odbiegającej waderze.
- Też będę się zbierać.
Rzekł do Nivis i majtnął ją ogonem w bok. Na swe własne szczęście nie wyczuł zapachu Lecha, który dość niedawno kręcił się w lasku. Inter otarł się o kilka drzew i zaznaczył kilka kamyków. Ruszył przed siebie roznosząc zapach na dalsze połacie terytorium

/zt