Spróchniały pień

Cóż, miała mu oderwać łeb, ale na razie udało jej się tylko wgryźć w gardło. W dodatku przez przypadek przerwała aortę wyciągając łeb, a strumień gorącej krwi wytrysnął na Raum barwiąc ją na czerwono. Teraz była upaprana nie tylko swoją krwią, ale jeszcze pumy. No i oczywiście, że pomoże.
- Tylko nie zapomnij o łbie.
Powiedziała do Lidera puszczając kota i podniosła się z ziemi jako tako otrzepując z krwi. Podeszła do Nenille i złapała jelenia z drugiej strony bardziej za grzbiet ciągnąc go razem z nią w stronę 'domu'.

zt.

Wstał leniwie. Tak dobrze mu się leżało, tak wygodnie, w ogóle nie miał zamiaru się ruszyć aż do rana. Najpierw jednak trzeba skończyć obowiązki... Leniwie podczłapał do zwłok pumy, marudząc pod nosem coś o "zmutowanych kotach, którym Stwórca dał zbyt wiele możliwości". Schylił pysk początkowo ku jej łbu, węsząc, za moment przejechał nosem po futrze kota, zjeżdżając do szyi. Tam zacisnął swoje kły. Najpierw niezbyt mocno, robił to leniwie, jakby sprawiało mu radochę (a wierzcie bądź nie, ale tak nie było). Im dłużej babrał się w nowej ranie, tym bardziej znużony się wydawał. Nie chciał niepotrzebnie przeciągać wyczekiwania swojego wymarzonego odpoczynku, więc z każdą chwilą gryzł mocniej i mocniej. Odrywał kawałki ciała pumy i odrzucał je kawałek dalej, coby łbem się zbytnio nie namachać. Kiedy dotarł wreszcie do kości (wbrew pozorom nie trwało to długo), zacisnął na niej swoje niby to żelazne szczęki. Wnet dało się usłyszeć głośne chrupnięcie. Połowa drogi za nim. Pozostało więc samo "mięso"; zabrał się zań. Wbrew pozorom nie sprawiało mu to większych trudności, wszak był przystosowany do przegryzania kości jak i odrywania mięsa.
Po pewnym czasie monotonnego gryzienia i wypluwania niesmacznego mięsa, udało mu się oddzielić głowę od ciała. Chwycił łeb pumy za jedno z uszu i odbiegł z nim, zostawiając Az'a na moment samego.

/zt

Spał sobie w najlepsze, gdy nieoczekiwanie zaczął się krztusić. Otworzył oczy, wywalił jęzor i począł go czyścić z piór, których się musiał w nocy nałykać.
Rozejrzał się. Głuszec upolowany przez Kahei'a wciąż leżał na ziemi i najwyraźniej posłużył Czarnemu za poduszkę, śliniaczek oraz przytulaka jednocześnie. Zadowolony, że nikt nie widział jego bliskich relacji z martwym ptaszyskiem, podniósł się z trudem, zgarnął zdobycz, tupnął łapą na szopa, który wciąż się tu kręcił, a potem wyszedł. Nie zostanie w tym lesie, ani chwili dłużej... Kto wie, co tu zaraz wyskoczy z krzaków.

/zt

Przyszedł, węsząc jak zwykle. Wtem jego ślepiu ukazała się puma, czy raczej jej rozkładające się zwłoki. Zupełnie zapomniał "wyczynie" swoich, jednak nie miał zamiaru przechwalać się, bowiem... hah, było to raczej logiczne, że większego potwora od Kahei'a na tych terenach nie ma, prawda?
W każdym razie to był kolejny przystanek w drodze do wąwozu, do którego zmierzał. Nie kręcił się tu zbyt długo, jedynie oznaczył teren i chwilę węsząc, ruszył dalej.

/zt

Wyszła z lasu, machając szopowym ogonem na boki... nie, złe określenie. Ogon szopowy nie był, miał tylko jego umaszczenie. Przyzwyczajenie.
W pewnym momencie dotarła do wielkiego pnia.
- Ooooo. - Wydała z siebie mimowolnie dźwięk podziwu. Ten pień był... ogromny! Drzewo, które rosło tutaj dawniej musiało być naprawdę okazałe.
- Ta kraina mnie zadziwia. - Dodała za moment, jednak była tutaj jedynie "przejazdem". Nim więc odeszła, otarła się parę razy o pozostałość po wielkim drzewie i ruszyła dalej.

*nmj*

Coraz bardziej podobała mu się ta opustoszała kraina. Swoją drogą, skoro pałętał się po lesie, to postanowił załatwić potrzeby fizjologiczne i przy okazji oznaczyć terenik, który miał się stać własnością Kiheitai.
Już podnosił nogę, gdy ujrzał rumianki. Zerwał je,a dopiero potem zrobił, co miał zrobić.
Odszedł w siną dal.

/zt


3x rumianek pospolity zebrane.

Kolejny cel jej podróży i po raz kolejny natknęła się na zapach Az'a. Zmarszczyła "brwi", mrużąc też ślepia i jak na "Panienkę" przystało, oznaczyła teren z wielką gracją i elegancją w bardzo typowy dla niej sposób. Po tym ruszyła dalej, wiedziona kolejnym zapachem.

*nmj*

Przyszedł na nieznane sobie tereny, nie zdając sobie sprawy z tego, że może zostać uznany za nieproszonego gościa. Podczas długiej wędrówki nie miał jednak szansy niczego zjeść, a ta okolica wydała mu się dosyć spokojna i przyjazna. Widząc pień podbiegł w jego stronę, wzrokiem próbując pochłonąć wszystkie owady. Tak, miał przed sobą właśnie wspaniałą, obfitą kolację! Sięgał już łapą po jedną z ciem, która schowała się pod jednym z liści, gdy dostrzegł kępkę białych kwiatów, o których opowiadała mu rodzina. Rumianki. Ich wygląd rzeczywiście pasował pod znany jemu opis. Zerwał więc je machinalnie, przykładając zioła do nosa. Rzeczywiście, posiadały bardzo charakterystyczny zapach, którego nie można chyba z niczym konkretnym porównać. Mmm, jakby miały też te lecznicze właściwości!.. Lori już miał wrócić do owadów, kiedy zdał sobie sprawę, że w każdej chwili może przybyć 'gospodarz' tego miejsca. A nie chciał mieć z takowym do czynienia! Wtykając sobie łodyżki kwiatów do pyska pobiegł więc przed siebie. Jak najdalej stąd.

zt.

4x rumianek pospolity zebrane

Przyszedł, nieprawdopodobnie obładowany ziołami zebranymi przez ostatni czas. Po drodze do tego jakże istotnego punktu terenów swojej watahy zebrał tyle, ile mógł pomieścić w paszczy świetlików. Podszedł do pnia, wypuszczając na niego robaczki świętojańskie. Owady dołączyły do małej grupki 'świecidełek', które już wcześniej spacerowały spokojnie po korze. Mestor usiadł tuż obok, zamykając oczy. Wyglądał jakby spał, ale że tak na siedząco?.. Oj tam, oj tam.

Nagle się ocknął. Z cichym parsknięciem wstał, stawiając uszy na sztorc. Cisza. Właśnie, dlaczego znów było tu tak.. pusto. I zapachy też były takie niewyraźne, jakby dawno nikogo tu nie było. Poszedł.. gdzieś przed siebie.

*zt*