Wodospad

Inter wciąż nie doszedł do siebie,toteż potknął się i wyrył w liście. Łapa wciąż odmawiała mu posłuszeństwa. Warknął i wstał, nie widząc już obiadu, westchnął i wyskoczył z krzaków,po czym pobiegł w tylko sobie znanym kierunku.
A userka Nark zahibernowała.
/zt

Wadera biegła w wskazanym kierunku i tuż przy noże dopadła zająca, który był...
BIAŁY?!
Pasowałby do mojej sierści, stwierdziła Narkomanthik i rozejrzała się. Nie ma Intera. Wzruszyła barkami i z zającem w pysku wylazła. Huhu. Będzie smakowity kąsek. Tak, tak podzieli się z Interem...
Jak go znajdzie. ; >

/zt.

Inter przyprowadził nad wodospad Tantei z watahy fioletowogrzywiastego. - Jest jeszcze potok na naszych terenach, ale nie chcę tworzyć niepotrzebnych konfliktów - usiadł na trawie nieopodal niewielkiego zbiornika wodnego. W końcu woda nie mogła spadać tak o, na trawę. Huh.
- Kto wpadł na tak głupi pomysł żeby stawać do walki z tym bezwzględnym drapieżnikiem? Mogliście mu uciec.. - Tak,słuchał jednym uchem a wypuszczał drugim. J
Jak zawsze miał zarzuty w stronę Kaheia i twierdził ze to on był tak nieodpowiedzialny, jednak nie powiedział tego na głos

- Wcześniej polowaliśmy na Jelenia to on musiał go zwabić.
Odpowiedziała i nie czekając już dłużej z miejsca zjadła niesione zioła, po czym podeszła do wody chłepcząc ją powoli i machnęła ogonem, chociaż nie czuła jeszcze specjalnych efektów.
- Ktoś usłyszał szelesty w krzakach, więc poszłam to sprawdzić. Przybłąkał się jakiś zając, więc pomyślałam że może go upoluję tak na dokładkę. Ale zanim to zrobiłam zauważyłam czającą się pumę. Wycofałam się w tył, ale nie mieliśmy szans by uciec, była szybsza nawet ode mnie. Przywódca nie chciał z nią walczyć, kazał nam się odsunąć i zostawić jej jelenia. Ale puma zaatakowała Nenille, więc Lider rzucił się, by ją odepchnąć i powstrzymać kota. A my do niego dołączyliśmy i nie było już odwrotu.
Weszła głębiej do wody czując jak ciecz obmywa jej poranioną skórę. Nie było to zbyt delikatne, ale dało się przeżyć.

/ + 15 pkt. życia

Kahei.. im pomógł? Kurcze.. Czyżby zaszła diametralna zmiana w zachowaniu samca?
- Wy chyba mieliście ten taki.. wywar.. leczniczy czy coś od tego szopa,prawda? Mace go jeszcze? - zapytał. Nie, nie chciał spiskować ani nic, chciał po prostu wiedzieć czy Raum ma możliwość wyleczenia się w dość.. hm... szybkim tempie. Inter tego nie wiedział, lecz userka była pewna że wataha ma masę ziół. W końcu Mestor ostatnio wszystko zbierał.
Wstał i podszedł do wadery. -Słuchaj,przepraszam cię, że tak wyszło. -Miał tu oczywiście na myśli tą dziwną wojnę o wszystko, to, że tak zniknął bez słowa.

- Tak, Nenille mi go oferowała, ale go nie przyjęłam. Po pierwsze należy do niej, a po drugie może kiedyś być bardziej przydatny. Dam sobie radę.
Odpowiedziała i zakręciła się dookoła ruszając do przodu 'pod prąd'. Musiała w końcu jakoś wyglądać, tym bardziej że ta krew wcale jej nie pomagała w maskowaniu się. Zresztą poczuła się nieco lepiej, prawdopodobnie dzięki mocy magicznego ziela.
- Ale za co ty mnie przepraszasz?
Mruknęła nie wiedząc o co mu chodzi. Pochyliła pysk i zamoczyła go w wodzie przymykając ślepia.

Westchnął i liznął taflę rzeczki.
- Za to, że tak odszedłem nagle, nie powinienem był, mogłem się z tobą spotkać, porozmawiać.. O to byłaś na mnie zła, prawda? O to że zostawiłem.. was wszystkich i jestem w innym stadzie?
Spojrzał na nią błękitnymi oczami, z jego pyska skapywały krople wody.
- Wierz mi, nie chcę stracić twojej przyjaźni, jesteś jedną z niewielu wilków które mnie tu rozumieją.
Uśmiechnął się kątem pyska i zamachał lekko ogonem. Nie lubił aż tak otwierać się przed innymi.

Znowu, znowu ten paskudny ból w głowie, jakby ktoś uderzał mu w czaszkę młotem pneumatycznym. Wychrypiał coś jakby imię wadery. Obraz zaczął tańczyć przed oczami białego. Zacisnął powieki, a po chwili osunął się na ziemię, a raczej "w wodę" bowiem przed chwilą stał na płyciźnie.
Zemdlał.
/ wybacz, muszę się zwijać.

Widząc, że wilk mdleje podsunęła się pod niego ratując go przed utopieniem się w rzece. Wyciągnęła go na brzeg i położyła tam patrząc na niego beznamiętnie.
- Ale jednak uciekłeś do wilka, którego ledwo znasz, bo wmówił ci że jest twoją rodziną. Jesteś zbyt łatwowierny.
Nie mógł tego słyszeć, w końcu zemdlał. A w końcu sam napomniał kiedyś o tym, że spotkał wilka, który jest jego rodziną, więc wniosek był oczywisty. Czarna wadera otrzepała się z wody i odeszła w swoją stronę. Zostawiła go w takim miejscu, by żaden drapieżnik raczej go nie pożarł.

zt.

Tutaj raczej nie był, gdyż nie poznawał owego miejsca. W powietrzu unosiły się dwa znane mu zapachy, były świeże, możliwe nawet, że z dzisiejszego dnia. Nie interesował go jednak powód, dla którego owa dwójka się spotyka, może jedno jest szpiegiem drugiego, albo stara się przeciągnąć przyjaciela na swoją stronę... Kahei'a najmniej to obchodziło, wszak nie zabroni im odejścia, jeśli takowego zapragną.
Wodził wzrokiem po wodospadzie, jednak ostatecznie "zjechał" na pobliską, bujną roślinność. Bez większego zastanowienia, wsadził weń łeb, niuchając. Dosłownie sprzed nosa uciekł mu młody zając, jednak Szary nie miał zamiaru za nim gonić. Był zbyt słaby, jeszcze. Zmrużył ślepie, wypatrując czegoś ciekawego w trawach. Istotnie, bez większego problemu dostrzegł Mak, do którego podszedł, udając, iż w cale mu na nim nie zależy. Zerknął kątem oka najpierw w prawą stronę, potem w lewą, odwracając lekko łeb. Nikogo nie było, więc łapczywie pożarł Maka, dodając sobie nieco zdrowia... po jakimś czasie. Wtem jego uwagę przykuł inny kwiat.
- Rumianek! - Wydał z siebie pełen entuzjazmu głos, kiedy dostrzegł konwalię. Istotnie, pomylił oba te kwiaty, gdyż były do siebie podobne (wg. Kahei'a. Poniekąd podobieństwo jest, ale...). Jednym susem doskoczył do rośliny i ją też pożarł. Nie odczuł żadnej różnicy, bo jak sam twierdził, zielska działają po jakimś czasie, więc nie przejął się tym zbytnio i udał się raz jeszcze w gąszcze, załatwiając tam potrzebę fizjologiczną, inną niż siusianie (co nie zmienia faktu, że może być użyte jako "oznaczanie terenu"). Dopiero teraz odszedł.


/zt

1x konwalia majowa i 1x mak lekarski zebrane

Niesamowite jak daleko wilki mogą przejść, ale Kamira była już zmęczona tym łażeniem po całej okolicy. Musiała przyznać ogromny był to teren. Padła przy samym brzegu jeziora na trawie i westchnęła cicho wyciągając łapy przed siebie. Upiła parę łyków czystej wody i oparła łeb na skrzyżowanych łapach.

Właściwie odszedł, jednak kiedy zauważył zupełnie obcą mu wilczycę, zbliżającą się do nieoficjalnych ziem Kahei'a, zawrócił momentalnie, idąc zań krok w krok, aż doszli raz jeszcze do jeziora. Usiadł nieopodal Kamiry, machając lekko ogonem. Widocznie czekał, aż pierwsza podejmie jakieś czynności.

Zbudził się. Tak jak Rah przewidywała, nie usłyszał jej słów.Wciąż zamroczony podniósł sie z ziemi.Spojrzał przelotnie na niebieską waderę i Kaheia.Zignorował ich całkowicie, nie miał teraz czasu na pogawędki. Czy raczej - nie był w formie.
Chwiejąc się na łapach upuścił wodospad, kierując się na tereny watahy.
/zt

Ciężko było nie zauważyć, wilka który szedł tuż za nią, nie krył się z tym za bardzo. Postanowiła go zignorować stwierdzając że może pójdzie sobie gdzieś tam i po prostu idą w tą samą stronę tylko przez chwilę. Problem polegał na tym, że gdy ona się położyła to on usiadł obok. Podniosła łeb i przekrzywiła go spoglądając na wilka pytająco. - Nie będę tu długo jeśli o to ci chodzi.

Przypatrywał się jej dłuższą chwilę, zupełnie jakby widział nieodkryty jeszcze gatunek zwierzaka... albo się zakochał. W każdym razie bez zbędnych ceregieli, uwalił się nań i bynajmniej nie był to akt okazania dominacji. Ciężko rozgryźć tego zmienionego Kahei'a... lub możemy po prostu określić go mianem "niezrównoważony".

I tak jakoś się złożyło, że Rahnai był w okolicy. Niby nadal poirytowany, ale na pysk powrócił mu uśmiech. Więc w sumie, zachowywał się w miarę normalnie. I przyzwoicie. Aż zobaczył szarego basiora w dość dwuznacznej... a, właściwie, jednoznacznej sytuacji.
Zatrzymał się w pół kroku, uniósł brew.
- Doprawdy, nie każdy chce być świadkiem twojego temperamentu seksualnego. - rzucił obojętnie. - Zostaw go na swe prywatne tereny.
Z tymi słowy usiadł sobie jak gdyby nigdy nic, owinął łapy elegancko ogonem, ziewnął i z chłodnym dystansem przyglądał się parce. Naprawdę, "robótki łapne" powinni zachować dla miejsc bardziej intymnych. Rahnai, na przykład, nie czuł potrzeby obserwowania ich w takich sytuacjach, ale też nie zamierzał unikać innych terenów niż swoje.

Świetnie się bawił w gniecenie Kamiry, która swoją drogą miała pełne prawo do niezadowolenia. Zabawa jednak skończyła się, kiedy Kahei usłyszał słowa Rah'a, mimowolnie odwrócił łeb w jego stronę. Zmierzył go od łap po łeb i rzekł:
- A czyż nie są to moje tereny? - Istotnie... oficjalnie nie były, ale jak widać Kahei zdążył je już sobie przywłaszczyć. Wbrew pozorom nie robili niczego zbereźnego, bo Szary i pod tym względem był nietypowym wilkiem (nie, nie wolał chłopców). Totalnie "zreformowany", zupełnie jakby zatracił pierwotne instynkty jak i potrzeby każdego faceta. Zszedł z Kamiry, jednak nie miał zamiaru rezygnować z zabawy przez obecność tego tutaj.

- A czyżby były twoimi? - odpowiedział pytaniem, uśmiechając się z nieznaczną drwiną. Miły Rahnai swej "miłości" chwilowo się wyzbył. Pozostał tylko kulturalny i dumny, acz nie wyniosły. Zmierzył szarego lustrującym spojrzeniem. Doskonale wiedział, że te ziemie nie są szarego. Być może jeszcze nie, ale na chwilę obecną przyszłość go nie obchodziła.
Odetchnął głęboko, kątem oka spoglądając na waderę. Nie znał jej. Nie pachniała znajomo. Gdy doszedł do takich spostrzeżeń, ponownie przeniósł swą uwagę na szaraka, nic nie mówiąc. Właściwie, można by się zastanawiać, po co Rahnai tu przyszedł. Czyżby celowo, by przeszkodzić eks?-rywalowi? Ależ skąd. Był tu przypadkiem, ale skoro już zaszedł i napotkał tak dostojne towarzystwo, to się tu zatrzyma. Może wyniknie z tego coś ciekawego?

Warknęła bardziej zaskoczona niż zła, próbując przy tym się wygramolić spod wilka. Tyle że nie mogła. - Ile ty ważysz ?! - Razem z tym pytaniem udało jej się przesunąć na tyle by... prawie wpaść do wody. Oczywiście nie miała zamiaru wpadać sama, ale wilk akurat wstał. I dobrze bo dzięki temu jej udało się wyciągnąć tylne łapy z wody, która była kurews..., no, zimna. Wilczyca otrzepała się i spojrzała spode łba na nowego wilka. Nawet jeśli, to nikt mu nie kazał siedzieć akurat tutaj. Słuchając przy tym wymiany zdań samców, zaczęła się zastanawiać, czy weszła na czyjeś tereny i nie zauważyła tego. Kiedy szła w tą stronę, nie czuła jakoś często powtarzających się zapachów.

- Istotnie... masz rację. - Znów markotna mina zagościła na jego pysku.
- Chciałem poczuć się godnie, bo tak naprawdę teraz tylko mi zależy na... na naszej wspólnej przyszłości. - Miał tu na myśli swoją grupę wilczków, która rzekomo go olewała i robiła co chciała, dorzucając do tego jeszcze "narażasz nas! Jesteś du d#py!".
- Zastanawia mnie tylko... dlaczego w takim razie mnie nie zostawią. - Właściwie po co to mówił? Chciał się wyżalić? Oh, a może myślał, że Rah pomoże mu rozwiązać tę zagadkę? W każdym razie nie spuszczał z oka Kamiry, co jakiś czas zerkał na nią, czy aby na pewno jest.

- Nie jestem twoim psychoanalitykiem. - Wzruszył lekko ramionami, przyglądając się z uwagą szaremu. - Ba, nawet nie wiem, jak cię zwą. Jeśli jednak chcesz znać moje zdanie... Każdy ma gorsze dni. Każdy czasem narazi innych. A oni tez nie są idealni, choć może takimi się poczuwają. Umieją oskarżać, bo to nic nie kosztuje. - Ponowne wzruszenie. Zmrużywszy stalowobłękitne ślepia, przyglądał się temu, który na wejściu oklepał mu pysk. I jakoś tak uraza, którą do niego żywił - jeśli w ogóle żywił - osłabła. Niby nadal mu nie ufał - no bo jakim cudem? - to traktował go neutralnie, nie wrogo.
- A nie zostawiają cię, bo co niby mieliby ze sobą zrobić? - parsknął nieco chrapliwym śmiechem. - Mogą uparcie twierdzić, że doskonale sobie poradzą, ale prawda jest taka, że oni potrzebują ciebie tak jak ty potrzebujesz ich. Zawsze tak jest. - Odwrócił na moment wzrok. Jego własne słowa podsunęły mu pytanie: czy i z tobą jest tak samo, Rahnaiu? Czy i ty potrzebujesz Yanakhty? Czy oni potrzebują ciebie? Na ostatnie pytanie mógł bez wahania i większego żalu odpowiedzieć: nie. Na środkowe: raczej tak. Potrzebował kogoś, kto zaleczy rany po Satharik. Po jego rodzinie. Jeśli ma być to Yanakhta - proszę bardzo. W przeciwieństwie do szarego nie pragnął jednak wspólnej przyszłości ze swoją grupą. Jeśli się uda, w porządku. Jeśli nie... I tak był typem włóczęgi. Nic nie stoi na przeszkodzie, by poszedł dalej. Szukał swego miejsca przez kolejne dni, miesiące, lata. Nie czuł wewnętrznej potrzeby tkwienia w tym samym miejscu, z tymi samymi wilkami do końca życia. Już nie. Jedyny raz, kiedy tak bardzo tego pragnął, to wśród jego wilków. Jego rodziny. Czegoś takiego nie znajdzie już po raz kolejny.
Znów chłodne zlustrowanie spojrzeniem wadery. Bez zbędnej ciekawości. Bez zachęty do nawiązania znajomości. Spojrzał na nią, bo musiał na czymś zaczepić wzrok, nic więcej.

Tak, na pewno będzie tu bardzo zabawnie. Nie znała ich kompletnie i nie czuła się też jakoś za bardzo wmieszana w ich sprawę to też po paru próbach przygładzenia futra, spojrzała na Kahei wilczym wzorkiem nr. 77 p.t. "Nie zbliżaj się do mnie więcej, bo skopię ci tyłek, a przynajmniej spróbuję" i postanowiła oddalić się kawałek od dyskutujących ze sobą wilków. Z tego co usłyszała to rozmawiali o swoich watahach, a ją nie bardzo ten temat ciekawił. A czując na sobie chłodne spojrzenie wilka, przewróciła tylko oczami. Niesamowite, że takim jak on chce się w ogóle odgrywać takie przedstawienia. Skoro on nie miał zamiaru się przedstawiać to czemu ona by miała ? Chyba, ze wziął ją za energiczną, walniętą wilczyce która rzuci się do zapraszania go do zabawy. Wtedy owszem, zrozumiałaby to spojrzenie.

- Jesteś strasznie... oziębły. - Skomentował postawę wilka i jego obojętność na tragedię Kahei'a. Przecież byli... przyjaciółmi! Tak, tak własnie twierdził Szary, dlatego postawa Białego bardzo go zdziwiła. Po chwili jednak otrząsnął się i wysłuchawszy reszty wypowiedzi Rah'a, rzekł:
- Wiesz, mogliby zawsze odejść... do ciebie. - Powiódł wzrokiem gdzieś w dal w celu wypatrzenia kogoś. Nikogo nie dostrzegł, więc przelotnie spojrzał na Białego i zaraz wbił wzrok w ziemię. Naprawdę, aż nie chce mi się tłumaczyć jego stanu, bo chyba każdy widzi jak jest.
Początkowo nie miał zamiaru mówić nic więcej, jednak przełamał się i niczym zawstydzona uczennica, rzekł:
- B-bo ja tak naprawdę nie może ż-żyć samotnie. - Kolejna porcja żali? Ładnie.

Niestety tak przejął się swoimi problemami, że nie zwrócił uwagi na Kamirę, zupełnie ją olał. Widać ta nie cieszyła się z obecnego towarzystwa, więc nie miał zamiaru podejmować jakichkolwiek kroków, aby ta zaczęła się cieszyć na jego widok.

Rahnaiowe brwi powędrowałyby bardzo, bardzo wysoko, gdyby tylko mogły. Raz, że szarak zaczął mu się wyżalać jak najlepszego przyjacielowi. A przyjaciółmi, wbrew temu, co basior myślał, nie byli. Przynajmniej syn północy nie uważał, żeby byli. Dwa, czyżbyśmy właśnie byli świadkami wilczej depresji?
Nie pogrążał się dalej w rozważaniach, bo też kolejne słowa szaraka zbyt go rozbawiły, by mógł głębiej przeanalizować jego postawę.
- A co ja mam, przytułek dla odrzuconych?
Powstał z ziemi i w kilku krokach znalazł się obok najwyraźniej-eks-rywala. Akurat wtedy, gdy temu, po chwili milczenia, zebrało się na wyznanie, które Rahnai nie wiedział, czy chce usłyszeć. Ale usłyszał. I wypadałoby zareagować.
Ostatecznie więc białas westchnął cicho i położył łapę na barku Szaraka. Wiecie, tak po bratersku. Przynajmniej się starał, żeby tak właśnie to zrobić.
- Żaden wilk nie jest samotną wyspą. - pokusił o cytat klasyka, ale zabrzmiało to tak głupio i banalnie, że w duchu załamał łapy. - A prawda jest taka, że zawsze możesz przyjść... do mnie. - Wyszczerzył kły w szerokim, sympatycznym! uśmiechu, posługując się słowami, które Szarak wypowiedział parę chwil wcześniej.
Ta nadzwyczaj osobliwa rozmowa zaaferowała go na tyle, że również nie zaszczycił już wadery ani jednym swym spojrzeniem. Jakoś tak... odczuł potrzebę zajęcia się Szarym. Znaczy, nie żeby od razu Super Niania i ciąganie na terapie. Po prostu nie czuł się na siłach go teraz wyśmiać. Bo jego najwyraźniej-eks-rywal chyba faktycznie miał jakiś kryzys emocjonalny.

Samica przybyła tutaj, aby zgarnąć Rahnai'a. Inter stwierdził, że wypadałoby rozpocząć polowanie, a bez niego nie zaczniemy.
Przedarła się bez problemu przez irytujące krzaki i drzewa, aby zaraz po chwili zatrzymać się obok Granicznika w jej watasze. Postanowiła przez parę minut wycenić sytuacje. Kahei, wilk za którym nie przepada oraz Rahnai. Wilk którego właściwie nie zna, a jest w watasze przez niego między innymi założonej. Było to dla samiczki dość dziwne uczucie. Ale w głębi duszy czuła, że go potrzebuje. Tak. Intera także i Nivis też. To w końcu jedna i ta sama wataha, która wspiera się na dobre i na złe.
A może nawet... rodzina? Oczywiście ta przybrana, rzecz jasna.
W końcu ocknęła się z zamyślenia, aby zadać pytanie samcu stojącym po jej prawej stronie.
-Rahnai...- Nie wiedziała jak zacząć, była trochę zmieszana. Przełknęła ślinę i zabrała się za mówienie. -Chcemy zapolować, a bez Ciebie się nie obejdzie.- Powiedziała za jednym haustem, zaraz po wypowiedzi biorąc głęboko powietrze w płuca. Trochę się zasapała.
Machnęła ogonem jakby odganiając niewidzialną końską muchę, która żarła jej ogon. Ostatnio często Narkomanthik ma te takie dość osobliwe tiki. Huh. Bardzo często.
Zerknęła na granatową waderę. Zmarszczyła czoło stwierdziwszy, że to dość nietypowy kolor jak na tutejsze standardy. Tak czy siak samicy jak i userce to nie przeszkadzało, wprost przeciwnie.