Wodospad

Rzeka, która swój początek bierze gdzieś w górach, opada w tym miejscu znad płaskowyżu do jeziora, pełniącego funkcję wodopoju dla większości mieszkańców Lasu Świetlików.

Szum wodospadu ma wyjątkowe właściwości relaksacyjne. Odgania niespokojna myśli, umożliwiając odpoczynek nawet najbardziej strudzonym wędrowcom.

Bujna roślinność i gęste zarośla stanowią dom dla wielu gatunków ptaków, a okoliczne skały i kamienie stały się miejscem zabaw młodych drapieżników.

Nivis była głodna już od dłuższego czasu, jednak w pojedynek nie mogła liczyć na syty obiad. Wędrowała po dolinach w poszukiwaniu łatwej zwierzyny. Jednak wadera nie grzeszyła spostrzegawczością. Jednak jej zaletą była szybkość, więc mogła się skusić na jakąś zwinną ofiarę. Strzał padł na królika. Wilczyca szukała śladów tych małych ssaków. Po dłuższym tropieniu odnalazła ich odchody. Po zapachu i temperaturze mogła określić, kiedy te urocze bobki zostały wydalone. Brązowa wilczyca przypuszczała, że gdzieś niedaleko może być sprawca tej rzeczy.
~ Pokaż się ~ mruknęła do siebie, znajdując jakiś gęsty krzak, gdzie mogła się schronić. Było ciemno, więc idealna pora dla tych szkodników. Przyczaiła się w krzakach, cierpliwie czekając na potencjalną ofiarę. Wiedziała, że może potrwać bardzo długo, jednak wolała zmarnować tych parę godzin dla świętego spokoju. Czuła jak żołądek ją 'wysysa'. Oblizała pysk, nie poruszając się wcale. Jej mięśnie powoli zastygały, a stawy piekły, ponieważ musiały być cały czas w gotowości.
Wreszcie coś się poruszyło w pobliskich krzakach. Wilczyca zastrzygła uszyma próbując wyłapać te ciche piszczenie. Wreszcie mogła ujrzeć swój obiad - samicę, czarną jak węgiel, zapewne miała gdzieś niedaleko młode. Niestety taka natura, iż ktoś umiera, aby kto inny mógł żyć. Nivis podrapała parę razy po ziemi, wtedy zając się zatrzymał, stając na tylnych łapach, nerwowo poruszając uszyma i noskiem. Niestety był odwrócony tyłem do wadery. Gdy się obrócił i ujrzał 'świecące' się oczy drapieżnika, od razu ruszył do ucieczki. Jednak Nivis była szybka i wyskoczyła z impetem zza krzaków, aby popędzić za ofiarą. Ta mniejsza i bardziej gibka z wrodzoną gracją biegła między gałązkami, wadera nie miała tyle szczęścia i co chwila obrywała z któreś. Zdenerwowana tą ciągłą zabawą, wybiła się z tylnych łap, aby za moment zatopić swoje kły w szaraczku. Zacisnęła je mocno, czując jak się jeszcze wyrywa.

Gdy zając przestał się ruszac, wadera delikatnie opuściła go na ziemię. Choć nie żył, nie miała zamiaru traktować go bez szacunku. To dziwne, ale ta zimna wilczyca potrafiła szanować swoje ofiary. Delikatnie rozerwała samicy futerko i poczęła ją jeść. Po konsumpcji wybiegła z terenów.

Wadera stwierdziwszy, iż jenot nie zamieścił jeszcze żadnej wiadomości postanowiła przybyć nad wodospad. Zupełnie zapomniała o Interze. Zapewne nawet za nią nie poszedł.
Legła tuż obok wodnej kaskady maczając w niej łapy. Userka jest zbyt przejęta tym, że zaraz utonie w świecie Minecraft, aby pisać długie posty.
Pacnęła ogonem o podłoże.

Inter jednak poszedł za Narko, nie miał ochoty przebywać w towarzystwie lidera Kahetai, czy jakkolwiek to stado się nazywało. Jak Nivis będzie chciała z nim porozmawiać, zapewne najdzie go sama.
Basior zauważył Narko, leżącą przy wodzie, zaczął się czaić w jej kierunku, wykorzystując pobliskie zarośla.
Szorując brzuchem po ziemi skradał się, uważając by nie wywołać niepotrzebnego hałasu. Zresztą, szum wody skutecznie maskował wszlekie trzaski czy szelesty. Gdy był już wystarczająco blisko, wystrzelił z zarośli prosto na waderę i skoczył na nią , chwytając łapami jej szyje xP

Inter miał rację. Jeżeli Nivis się za coś zabierzę to do końca. Więc gdy tylko opuściła góry, poczęła tropić ślady Intera. Jej sprawa nie była super ważna, jednak jak na ambitną waderę przystało, chciała się do teog zabrać od razu. Biegła, więc bez przerwy. To dziwne, że parę minut wcześniej leżała nie mogąc podnieść nawet pyska. Zmrużyła ślepia, czując jak wiatr wysusza jej gałkę i mitoa jej futro. Po chwili była już na miejscu.
Zdąrzyła się już wczesniej zapoznać z wodospadem, więc nie przeszkadzały jej bujne krzaki i ostre gałęzie. Wilki mogły ją już dawno usłyszeć, gdyż wcale się nie kryła z swoją obecnością. Po chwili stała niedaleko nich, wpatrując się w białego samca. Waderę zignorowała, nie była jej na razie potrzebna. Skinęła pyskiem do Intera, pokazując, iż nie ma złych zamiarów. Postanowiła odpuścić sobie potyczki.. do czasu..

-ŁABPLSPWKSN ASKFNWS!- Wadera wydarła z siebie dźwięk przerażenia, bo pomimo większej spostrzegawczości nie zauważyła białasa. W akcie przedziwnych ruchów wraz z Interem wpadli pod wodospad...
Nie ma to jak orzeźwiająca i zimna woda... Ach.
Wadera wylazła na brzeg i legła ciężko sapiąc. Tak czy siak, zabawa jej się spodobała i długo przytrzymywała basiora tylną łapą w wodze, aby nie mógł wyjść.
Od dłuższego czasu czuła, że ta wadera tu jest. Teraz dopiero postanowiła jej się przyjrzeć. Oko samicy zabłysło złowieszczo.
-Kolejne porachunki? Nie dość wam walki? Niemalże przed chwilą nie zginęliście!- Warknęła odpuszczając trzymanie samca w wodzie. Nie wierzyła jej niby pokojowym zamiarom. Dzisiaj już kilkakrotnie stoicki spokój Narkomanthik się zaburzył. Teraz wyjątkowo.
Wstała i otrzepała powierzchniowo się z wody.

Warknął. Cóż, wyrwał się Narko, czy też został przez nią wypuszczony i wyszedł na brzeg,po czym otrzepał mokre futro, yh, taka kompromitacja.. westchnął ostentacyjnie i spojrzał na zielonooką.
- Witaj. - posłał jej delikatny uśmiech. Nie, nie znał jej zamiarów, ale przeczuwał że raczej nie jest doń wrogo nastawiona. Wbił w nią niebieskie oczy, czekając aż podzieli się z nim celem swego przybycia.
W zasadzie chciał zadać jej jedno pytanie, ale postanowił poczekać.
Czując się dość swobodnie siadł na ziemi i zwilżył nos.

Zerknęła przelotnie na Narko i poczuła lekką irytację. Jednak kulturalnie odpowiedziała jej na pytanie.
~ Nikt nie wspomniał o żadnych porachunkach. ~ rzekła dość zdawkowo. W końcu nie będzie wyjawiać samicy swoich zamiarów. Również posłała basiorowi lekki uśmiech, co u niej był rzadkością, lecz czasem potrafi się i w takich sprawach wysilić.
Widząc, że Inter również nie jest wrogo nastawiony, postanowiła podejść bliżej. Zatrzymała się ok. 2 metry od niego i usiadła. Patrzyła na jego rany zaciekawiona i zaintrygowana. Dokładnie słyszała rozmowę wilków. Od nich dowiedziała się, że zremisowała z samym Alfą jakieś tam watahy. Po chwili ciszy i tych słodkich uśmiechach postanowiła się odezwać. Tym razem głos nie brzmiał chłodno. Nie chciała nikogo wystraszyć, ani coś w ten deseń.
~ Słyszałam, że walczyłeś z tym samym wilkiem co ja. Mogę wiedzieć, co było powodem pojedynku? ~

Wadera przysiadła. Nie bała się, chciała ukazać, że jest gotowa na każdy ruch ze strony wadery. Przed chwilą była ranna, a teraz jeszcze chce rozmawiać o takich rzeczach.
Chociaż w sumie waderę też ciekawił pojedynek. Ale z tego co wiem, to była obrona honoru, bo dwóch się rzuciło na niejakiego Rahnai'a. Nie podzieliła sie na głos tą informacją, zostawiła ją dla siebie. Była ciekaw, czy Inter powie jej o tym.
Dopiero teraz wadera i userka zauważyła, iż forum od niedawna to jeden wielki wilkowy spór... Ten Kahei. Zarozumiały głupiec! Czemu nie zginął od tego jelenia? Wadera tego szczerze żałuje. Choć userka nie, bo uwielbia złe postacie. Gorzej z ich kreowaniem.

Przygryzł wargę, analizując pytanie. - Spotkałem pewnego wilka, z którym być może jestem spokrewniony.. właśnie tam, na tej "krwawej górze". Rozmawialiśmy, a Kahei wraz z pewną waderą, Icy, zaatakowali ów wilka. Z początku się nie wtrącałem ale.. cóż, mogli go zabić.
Skończyło się na tym że i ja i on niemal nie zginęliśmy. - wziął głęboki oddech. Ciekawe jak się ma drugi białas.
- Zamierzasz dołączyć do jego watahy? - zapytał marszcząc czoło. - Zauważyłem,że towarzystwo zaczyna się powoli 'dzielić" na dwie strony.. - mruknął. Zerknął na Narko.

Wilczyca patrzyła na Intera i zrobiła w jego stronę jeden krok. Rzekła ze spokojem, choć może z lekką melancholją.
~ Nie mogę dołączyć do watahy, gdzie tak są traktowane wilki. Nie miał prawa go zaatakować. Rozumiem Twój ruch, zapewne zrobiłabym podobnie. Sama walczyłam z owym basiorem. Uważa się za jednego z najsilniejszych wilków. Jeszcze ta jego wataha. Zero posłuszeństwa i jakiejkolwiek hierarchii. Nie spodziewałabym się, że Alfa może tak pochopnie podejmować decyzję. ~ czy brzmiało to szczerze? Czy w ogóle byłot o szczere? Zapewne ziarnko prawdy było tam zasiane, a Nivis bardzo dobrze pielęgnowała szczerość jak i kłamstwo. Niekiedy to pierwsze myląc z chwastami brutalnei 'wyrywała'.

Wadera nie odezwała się jedynie kiwnęła głową i mruknęła coś z aprobatą pod nosem zgadzając się jak wcześniej z jenotem, tyle, że teraz z Interem. Co nie znaczy, że zmieniła swoje zdanie co do zamiarów przybyłej.
Zdziwiła ją nieco reakcja Intera. Narko na jego miejscu zapytała się wpierw po co chce to wiedzieć.
I tu Nivis zbyła ją kompletnie z pantałyku. Jest po naszej stronie? A może po prostu udaje, aby móc potem podlizać się Kahei'owi? Mimo wszystko Nakormanthik pozwoliła sobie na spokojne klapnięcie zadkiem na podłoże. Co nie znaczyło, że darzy zaufaniem waderę.
W walce 2 na 1 z pewnością przegra. Czyli... Można na chwilę się odprężyć. W dalszym ciągu nic nie dodawała od siebie do rozmowy.
Milczała.

Pokiwał pyskiem.
- Kręciłem się z nimi trochę czasu, przywódca naraża na swych poddanych na bezsensowne niebezpieczeństwo. Na przykład chciał sobie znaleźć niedźwiedzia, specjalnie prowokował go by nas zaatakował.Walczyliśmy z nim, ba! Nawet uratowaliśmy tego ignoranta od śmierci, a on, na pytanie po co to wszystko odpowiedział "test". Wykończona wataha pozostała głodna przez kilka dni. Uważam że on po prostu wysługuje się swoimi poddanymi jak zabawkami. - prychnął odwracając na chwilę wzrok. Nie przeszkadzało mu że wadera znalazła się blisko niego. Cieszył się, że wreszcie znalazł kogoś kto nie trzyma z watahą Kahetai i nie lata za wielkim Kaheiem jak za bóstwem.

Zrobiła kolejny krok w stronę basiora. Uśmiechnęła się do niego przyjaźnie, choć była tam nutka chłodu. Nivis już tak miała. Wychowana w górach nie była zbyt ciepła.
~ To głupiec! Naraża watahę dla swoich zachcianek. Chodziliście głodni przez jakiś głupi test? To niedorzeczne. Nie wiem co te wilki w nim widzą, naprawdę. ~ zerkneła na Narko, kontynuowała
~ Trzeba z tym skończyć, bo inaczej znów kogoś omota. Biedne zwierzęta wchodząc do jego watahy zapisują się na śmierć. Jestem Nivis Zielonooka, a Wy? ~ wreszcie postanowiła się przedstawić. Plan co raz bardziej nabierał zarysów i kolorów. Wilczyca starała się pozyskac ich aprobatę. Szczególnie Intera, gdyż sam walczył z Kahei'em, zresztą tak jak ona. Jednak jeżeli chodzi o Nivis to czeka ją rewanż i to niedługo.
~ Muszę odnaleźć tego wilka co został zaatakowany przez tamtą watahę. Wchodzisz w to? ~ zerknęła na samicę, choć nie było jej w wilczycy planie to dodała. ~ Wchodzicie? ~

Zamachał ogonem. - Też nie mam pojęcia,przykleili się do niego i wykonują każdy głupi rozkaz, jakby kazał im skoczyć w przepaść - zapewne by skoczyli. - mruknął. Zastanawiał się przez chwilę, czy może jej zaufać, jednak wewnętrzne.. coś, mówiło mu że tak. - Jestem Inter. - Wystawił kły w uśmiechu. - miło mi cię poznać. Owszem, wchodzę w to. Również muszę go znaleźć, być może ma ze mną jakieś powiązania rodzinne. - W głowie wilka zrodziła się myśl aby stworzyć wspólną watahę, grupę wilków złączonych wspólnym celem, jednak.. wolał z tym poczekać. Mimo wszystko wiedział że walka z Kaheiem nie będzie łatwa, stała za nim cała wataha, a ich jak na razie była jedynie trójka.

Nivis uśmiechnęła się do siebie szeroko. Oblizała po razk kolejny pysk i rzekła.
~ To świetnie. Musimy się do końca wyleczyć i odnaleźć tego basiora. Później zobaczymy, jednak co wiem na pewno to nie odpuszczę dla tego Alfy. ~ skinęła do nich pyskiem na pożegnanie i wskoczyła w pobliskie krzaki. Po chwili szelest liści ucichł, a jej już tu nie było. Zapewne pobiegła tropić basiora.

Wadera dobrze zapamiętała ten moment. Wchodzisz, a potem zaraz wchodzicie? Tak czy siak Narkomanthik pokiwała głową.
-Narkomanthik.- Mruknęła.
Wadera powoli czuła się wyrzucona na ostatni plan. Ech. Niestety nie potrafiła się uśmiechnąć, jak na razie.
-Rodzinne? Pochodzicie z tej samej watahy? Ale przecież mówiłeś, że wszy--.- Przerwała bojąc się, ze zrani samca, a tego nie chciała. Sama dobrze wie jak to jest stracić swoich bliskich.
Tym razem bez problemu odrzuciła myśli.
Odprowadziła ją wzrokiem.

- Jasne, mam nadzieję, że damy radę. - pożegnał się z nią skinięciem pyska.
Odczekawszy chwilę podszedł do Narko. -Co o tym wszystkim myślisz? - zapytał, ciekaw zdania wadery. Można ufać Neivis? Nie można? Okaże się.
Inter położył się na wilgotnej trawie.
Zmarszczył nos postanawiając odpowiedzieć na jej nie dokończone pytanie.
- Prawdopodobnie zostałem adoptowany przez tamtą watahę. A Rahin.. czy coś.. jest jednym z ostatnich wilków północy.
[joj jaki krótki post.. xP]

-Północy?- Zapytała się z niedowierzaniem, sama pochodziła z północy, ale czy mowa o tej północy, czy też o innej? Zastanawiało ją, że Inter i tamten owy Rahnai jest także biały. Jak ona. Wydawało jej się to niespotykane, ale i było zapewne dobrym znakiem.
Podrapała się za uchem kryjąc swoje zmieszanie.
-Poczekajmy, a się dowiemy czy można jej zaufać. Tak czy siak, nie podoba mi się ona. Wydaje się być za bardzo przesiąknięta złem.- Uniosła głowę i brwi. Tak, patrzyła na niebo.
-Tak czy siak nie ma się co przejmować.- Niby z przypadku ochlapała wilka wodą, z wodospadu. Tak, ogonem. Który tak o se poleciał.

- Jesteśmy z jednego rodu, ja i on, prawdopodobnie. - Zamyślił się, po czym zmienił temat, tak jak ona.
- Cóż, też mi coś w niej nie pasuje ale.. mam wrażenie że także nie przepada za Kaheiem, może nam pomóc. - fuknął, gdy znów stał się mokry. - mogłabyś mnie nie ochlapywać? Rany będą się wolniej goić.. - mimo że niezwykła mikstura szopa wiele mu pomogła, wciąż nie był w pełni zregenerowany, a rumianki wolał ostawić na później, na zapas. Choć zapewne niedługo zje chociaż jeden, bo nie pociągnie długo z takimi obrażeniami.
- Głodny jestem. - wyznał w końcu.

-Zeżryj rumianka i zapolujemy.- Zaproponowała już rozpogodzona. Przestała chlapać. Wstała i ruszyła w chaszcze nie czekając na niego.
Momentalnie zaczęła węszyć jak pies i po chwili zauważyła zajęczą norę. Usiadła przed wejściem czekając, aż coś będzie chciało wyjść, lub wejść.
Poczuła jak coś z tyłu, za nią, a dokładniej w norze się kręci. Mhm! To był dobry znak. Nie mogła dłużej utrzymać zająca więc przestała czekać na Intera. Odsunęła się delikatnie i spostrzegła królikowate stworzenie z wielkimi uszami i drgającym nosem jak na sterydach.
Nim spostrzegła stworzenie puściło się pędem przed siebie. Pamiętajcie drodzy userzy! Trzeba polować z sprytem!
Samica niepozornie zaczęła biec w inną stronę. Tak, zając biegł po łuku. Czyli w pewnym momencie będą musieli się ze sobą zderzyć. Tak, będzie fajnie.
Samica nie była za szybka w przeciwieństwie do królika i do Intera... Ku jej zaskoczeniu kiedy ujrzała zająca tuż obok siebie ten nagle wpałaszował się pod drzewo. A na dodatek te zarośla utrudniały wszystko! Fuknęła pod nosem i podlazła do drzewa. Spłaszczyła się do ziemi i wsadziła łapę w norę.
Przydałby się Inter.
-INTEER~!- Wydarła się z gęstwin oczekując, że popędzi do niej.

/srusru edit xP

Jednak się przesłyszał, i wycie zamilkło. Trudno.
Inter zaczął skradać się na drugą stronę zarośli. Przyczaił się, badając wzrokiem otoczenie i nasłuchując nawet najlżejszego dźwięku. Szczeknął cicho w stronę wadery, co miało oznaczać mniej więcej "zagnaj go do mnie, jestem po drugiej stronie". Basior napiął mięśnie, gotowy do skoku na zwierzynę, jego zmysły pracowały pełną parą.
A userka była ciekawa czy potrzebny jest im MG..

Wadera przyjęła polecenie i zbliżyła się do nory. Nabrała powietrze w płuca...
-ROAARRR!- Wydarła się, a raczej zawarczała i rzuciła się na królika. Ten jedynie ruszył nosem dwa razy i pognał w kierunku Intera w dziwnych podskokach.
Samice irytował biały zajęczy tyłek.
Kłapneła szczękami i pobiegła tym samym sposobem co wcześniej. Zając wyraźnie leciał po łuku. Może i wadera nie była zbytnio szybka, ale zwinna i wytrzymała, toteż nie przeszkadzały jej dokuczliwe zarośla.

Słysząc warkot przygotował się do skoku. Szelesty upewniły go w przekonaniu że zwierzak biegnie prosto w jego łapy. Gdy biały łeb wychylił się metr od Intera, ten niczym strzała skoczył na zwierze. Kłapnął pyskiem tuż przed jego ogonem, bowiem królik zrobił szybki unik i pognał gdzieś w prawą stronę, w głąb zarośli.
Wilk warknął, poirytowany. Raczej nie zderzył się z Nerko bowiem biegł już za białasem przedzierając się przez krzaki. Zając był zwinniejszy, i, o zgrozo, mniejszy. Dużo łatwiej było mu umykać pomiędzy korzeniami.
Basiora olśniło.
- Nark, okrąż zarośla! Zapewne biegnie do nory awaryjnej! - wrzasnął wciąż biegnąc za niedoszłą kolacją