Kryształowy Potok

- Jakie zabaaaawki? - powiedziała z nutą żalu, przekazując w ten sposób współczucie. Złączyła się z nią w przysłowiowym *"bulu i nadzieji" i aby to jeszcze bardziej okazać, załkała, a sceną potoku zadrgała rozpacz. Koniec. Kurtyna. Gdy Nida stwierdziła, że dość już się nasmuciła, powróciła do zawadiackiego wyrazu pyska i orientując się, że jest tutaj prawdopodobnie całkiem sama (jeśli chodzi o rozmiary ciała) - westchnęła, machnęła kilka i pół raza ogonem, po czym odeszła z nosem w gwiezdnym pyle.
*zt

*cytat z księgi kondolencyjnej pana prezydenta Bronisława Komorowskiego.

Wadera obudziło natrętne skrzeczenie ptaków. Właśnie, natrętne. Chyba dwa osobniki zamierzały ze sobą walczyć. Ob starały siebie przekrzyczeć, chcąc udowodnić przeciwnikowi, kto tu jest górą. Ach, nie ma to jak pokaz siły.. W każdym bądź razie, te przeklęt ptaszory narobiły sporo hałasu i nie sposób było go dłużej słuchać.
Wadera przekręciła się na brzuch, a następnie wstała. Jej łapy wciąż się trochę trzęsły, ale zdecydowanie mniej bolały. Samica przedarła się przez krzaki i co ujrzała? No właśnie, nic... Wszystkich gdzieś wywiało.. Westchnęła tylko cicho i podeszła do potoku, by zaraz potem zaczerpnąć trochę orzeźwiającej wody.

Już po chwili się wyprostowała. Pragnienie zdążyła ugasić już wcześniej, teraz po prostu zrobiła to, bo.. Nudziło jej się? A wokół nie było pożywienia... Hm.. Zaraz, zaraz... A te ptaki? Może - jeżeli się pobiją - któryś z nich szczęśliwym trafem spadnie na ziemię?
Taka oto myśl przebiegła właśnie po głowie wadery. Cóż, warto spróbować. Samica podbiegła kulawym truchtem w kierunku zarośli. Znów przedarła się przez krzak i spojrzała w górę, próbując wypatrzeć wspomniane wcześniej ptaki.
Oho, są! Ich skrzeczenia były niewątpliwie jeszcze głośniejsze i Nenille już chciała sobie czymś zatkać uszy, lecz nagle wszystko ustało... I wrrruuum! Poleciał jeden z ptaków niczym torpeda. Z całym impetem uderzył w rywala, lecz ten szybko złapał równowagę i wzbił się w powietrze. Również przymierzał się do ataku i rozchylił szeroko dziub, jakby chciał ugryźć przeciwnika. Ten jednak zdążył wykonać udany unik i sam skubnął intruza.
Z pozycji, gdzie znajdowała się Nenille cała akcja przypominały powietrzne akrobacje. Walczące ptaszyska zataczały piękne usemki, robiły powietrzne salta, a nawet bęczkę, i wiele, wiele węcej tego typu sztuczek.. Robiły niesamo3wite wrażenie.
W końcu, jeden z tych ptaków - ku uciesze wilczycy - spadł na ziemię, uprzednio obiwszy się o gałęzie drzewa. No, no, rywal nieźle go zwiódł, kiedy sam niby zamierzał wlecieć gdzieś w koronę drzewa i nagle zawrócił. Drugi nie zdążył wyrobić na zakręcie - tak oto - przywalił w tę wgigantyczną przeszkodę.
Kiedy tylko dotknął ziemi, oszołomiony, Nenille podbiegła ku niemu. Ptak nawet się nie zorientował, nim ostre kły wadery przebiły mu tchawicę. Już nikogo nie będzie irytować głośnym skrzekaniem.
Nenille położyła się, trzymając ptaka między przednimi łapami. Zaczęła ze smakiem konumować mięso ofiary. Niestety nie było go zbyt wiele.. No trudno, jakoś się tym zadowoli.

Po chwili samica niemal całkowicie ogołociła ptaka, a raczej jego strzępy, z mięsa. Cóż, to musiało jej na razie wystarczyć. Nie mając, co robić, ułamała jedną z kości i zajęła się jej obgryzaniem. Przyda się naostrzyć i wzmocnić zęby. Kość ptaka była dla wilka naprawdę krucha, ale waderze to nie przeszkadzało. Jej ogon delikatnie unosił się i opadał z powrotem na ziemię, by zaraz potem znów zmienić pozycję.

W końcu znudziło jej się obgryzanie kości. Wstała i ruszyła przd siebie, lecz łapa nadal ją bolała, a dalsza wędrówka może przynieść niekorzystne skutki.. Z drugiej strony... chyba nie będzie tu siedzieć w nieskończoność, prawda? Ale gdzie miałaby się podziać? Hmm.. Szansa na znalezienie jaskini jest raczej nikła, ale tutaj nawet nie ma porządnego schronienia przed niespodziewanym opadem deszczu. Samica spojrzała w niebo i nie dostrzegła deszczowych chmur, co nie zmieniało jednak faktu, że w każdej chwili takowe mogą nadejść. Po chwili zastanowienia i dokładnego rozaważenia dwóch różnych opcji, postanowiła przenocować gdzieś indziej. *nmjt*

Wilczyca obudziła się nad potokiem, zdezorientowana. Nie pamiętała w którym momencie zasnęła, jednak teraz na niebie królował księżyc, a po pięknym dniu nie było już śladu. Powoli podniosła się z trawy i ruszył przed siebie truchtem, opuszczając to miejsce.
nmjt

Idąc wzdłuż potoku, opuścił jar. U jego wylotu rwąca woda poszerzała nieco swe koryto, wijąc się dalej pośród śniegu i lodu. Rahnai, uważnie stawiając kolejne kroki, choć zmęczony, postanowił zobaczyć dziś jak najwięcej. Musiał poznać te ziemie - wszyscy musieli - inaczej nie będą w stanie odpowiednio z nich korzystać.
Oddychając głęboko mroźnym powietrzem, nieco przyspieszył kroku. Gdzieniegdzie nadal oznaczał górskie tereny, wytyczając granice ziem, które wraz z Nivis i Interem zajmą dla siebie. Zostawiał pierwsze ślady swej bytności tutaj, które potem - miał nadzieję - tamta dwójka poprawi. Musieli sprawić, by ich zapach stał się tu jedynym, niezaprzeczalnym.
Rahnai skrupulatnie wędrował między tymi miejscami nad potokiem, gdzie zapach innych wilków, choć nieco przestarzały, wciąż był wyraźny. Zacierał go swym własnym śladem bytności, by później nie było wątpliwości, do kogo te ziemie należą.
Od rwącego potoku oddalił się dopiero po dłuższej chwili, gdy rany - szczególnie te na łapach - dały znać o sobie nieco bardziej i sprawiły, że wędrówka górzystymi terenami nie dawała już przyjemności.

nmgt

Wilczyca przybiegła w owe tereny, aby pozostawić ślady jej obecności i zaznaczyć terytorium. Szła powoli, nieśpiesznie, co chwila ocierając się o pobliskie głazy i kamienie. Miała nadzieję, że pozostawi również trochę sierści. Podeszła ostrożnie do potoku, aby nie poślizgnąc się na śliskich skałach. Pochyliła się nad taflą wody, o dziwo nie zobaczyła tam swego odbicia. No tak, woda płynęła zbyt szybko. Zamoczyła pysk w zimnej cieczy, czując jak wlewa jej się trochę do ucha. Cofnęła się do tyłu, aby otrzepać pysk i wylać wodę z uszu.
Gdy spacerowała po tereni potoku, dostrzegła dwie roślinki. Podeszła do nich bliżej, wąchając je uważnie. Był to mniszek, jednak wadera się na tym zbytnio nie znała, postanowiła go zerwać. Chwilę później dostrzegła kolejną roślinę, tym razem był to czarny bez. Nivis chyba miała dziś szczęście do ziół. Podeszła do bzu i obwąchała go równie ostrożnie, upewniając się, czy przypadkiem nie jest trujący. Zerwała dwie sztuki z zachwytem i satysfakcją. Dzień upłynął jej wspaniale, założenie watahy, pakt, a teraz pierwsze zioła dla niej i dla watahy. Uśmiechnięta szła dalej.

1x mniszek lekarski i 2x bez czarny zebrane.

Wybiegła po chwili, wiedząc, iż więcej zapachu nie zdoła tu pozostawić. Miała nadzieję na kolejne łupy.

Omnomnomnom, po emocjach, jakie przed chwilą przeżył, wyruszył na dalsze zbiory tropem niezłych ziółek. Zaczął kręcić się wśród mniejszych roślinek, niuchając bez opamiętania nosem. Tu coś było. Mestor znaleźć skarb. Były to kolejne, młode roślinki. Dwie. I do tego były to jego ukochane rumianki.

Capnął je szybko do futra. Były teraz jego, jego jego. Znów był podekscytowany swoim znaleziskiem. Strasznie. Zaczął niuchać dalej, ale poza dwoma rumiankami nie było tu nic godnego większej uwagi. Z cichym westchnięciem podreptał dalej.

*zt*

2x rumianek pospolity zebrane.

Na jakiś czas po prostu przepadł. Ot, po opuszczeniu jaru po spotkaniu z Lil, zapadł się pod ziemię i nie było możliwości, by ktokolwiek wiedział, gdzie jest. A potem, gdy już wrócił, zjawił się nad Kryształowym Potokiem. Już od wejścia czuł, że poprzez zapach jego i Nivis, która musiała być tu stosunkowo niedawno, czuć również kogoś z watahy szarego basiora. Skrzywił się, a z jego gardła wyrwał się mimowolny warkot. Zazwyczaj spokojny Rahnai, był poirytowany i nawet taki szczegół, jak zjawienie się tu na krótki czas wilka z innej watahy denerwowało go.
Spięty, przespacerował kawałek wzdłuż potoku, sztywno trzymając ogon. Uszy nieznacznie położył po sobie, ślepia zmrużył zaś i taki nabuzowany przemierzał ziemie wzdłuż rwącej wody. Gdzieniegdzie pozwolił sobie unieśc tylną łapę i oznaczaj owe tereny, wyraźnie dając znak, że to również są ziemie Yanakhty i nikt nie ma do nich prawa.
Fuknął poirytowany, nieznacznie kręcąc łbem. To ta pogoda, ciśnienie. Przecież on zawsze był miły i wszystko przyjmował ze stoickim spokojem.
Opuszczając okolice potoku, prychnął cicho i zatopiony w swoich myślach, ostatecznie oddalając się wgłąb łańcucha górskiego.

zt

I kolejny spacer nad potokiem związany, oczywiście, z przywłaszczaniem ziemi. No bo przecież Rahnai nie robił tego dla przyjemności. Przynajmniej nie do końca. Osobiście z pewnością wolałby spacery po nowych terenach, ale, należąc do watahy, miał pewne obowiązki. Ekspansja, ekspansja, ekspansja. Musieli mieć całe góry. Potem się pomyśli.
Z tą myślą przemaszerował spory kawałek wzdłuż rwącego potoku, gdzieniegdzie przystając i unosząc nogę, by oznaczyć ziemie. W gruncie rzeczy, zapach Yanakhty był tu już dość silny i, jak sądził Rahnai, wystarczający, by wyraźnie dawać do zrozumienia, czyj to jest teren. No, ale nigdy nie zaszkodzi jeszcze te znaki zapachowe umocnić. Syn północy więc umacniał, a potem lekkim krokiem odbiegł w kierunku lasu, w którym jeszcze nie był, a który też miał zamiar przywłaszczyć dla watahy. W końcu, to nadal były góry.

zt

Czuł zapach nieznajomych gdzieś w okolicach Jagodowego Gaju, ale jakoś odechciało mu się tam zapuszczać. W gruncie rzeczy, tamte ziemie oznaczał raz. Nic się nie stanie, jak ci obcy sobie tam posiedzą, tak? Przecież jak opuszczą te tereny, to Yanakhta i tak je oznaczy i sobie przywłaszczy. I wszystko będzie tak, jak być powinno.
Na razie ruszył więc bliżej własnych ziem. Tam bowiem płynął potok, który również powinien należeć do nich. I właściwie, już należał. Rahnai musiał tylko oznaczyć go jeszcze dla tych, którzy mają problemy z węchem. Wiecie, starość nie radość, czasem zmysły odbiera.
Zjawił się więc nad brzegiem rwącej wody i zaczął oznaczać ziemie i skały dookoła. Naprawdę, jeśli nadal ktoś nie potrafi zauważyć, że te tereny zostały zawłaszczone przez Yanakhtę, to powinien coś z sobą zrobić. Jakaś wizyta u nosologa, albo coś. W każdym razie, gdy tylko zapach Rahnaia umocnił się na tych ziemiach, wilk ostatecznie padł nad brzegiem. Nawet nie wiedział, jak był zmęczony po tym polowaniu. Niby tylko łowy na głuszca, ale przecież on, syn północy, nadal był ranny. Najwyraźniej zaś owe uszkodzenie ciała powodowało, że męczył się szybciej.
Gdy więc tylko umościł się wygodnie nad brzegiem rwącego potoku, zasnął prawie natychmiast, oddając się odpoczynkowi bez snów.

Przybyła tu zwabiona odgłosem płynącej wody. Po męczącym polowaniu, czuła po prostu pragnienie, ale z każdym krokiem wyczuwała coraz silniejszy zapach, znajomego wilka. W końcu podchodząc do brzegu dostrzegła śpiącego Rahnai, ale postanowiła zostawić go w spokoju i jedynie nachyliła się upijając parę łyków wody. Kiedy podnosiła głowę dostrzegła 2 kiwające się na wietrze rumianki. Uśmiechnęła się pod nosem i wolnym krokiem podeszła do niech i zerwała kwiatki. - Cóż, zapasy nadrobione.
Otrzepała się i schowała zerwane kwiatki, po czym ruszyła w dalszą drogę.

zt

2x rumianek pospolity zebrane.

Obudził się i przeciągnął leniwie. I znów, jak w jakimś koszmarze, poczuł zapach wilka, którego nie powinno tu być. Z jego gardła wydarł się poirytowany warkot. Co oni się tak panoszą? Jak byk czuć, że to są ziemie Yanakhty, a nie publiczny trakt spacerowy.
Fuknął, podnosząc się i otrzepując. Nieważne. Jak tylko wydobrzeje, wszystko się załatwi, ale na razie... Na razie był głodny. Głuszec z poprzednich łowów nie zaspokoił jego nienasycenia całkowicie, toteż teraz Rahnai szykował na polowanie. Gdy zaś czuł się przyszykowany, opuścił tereny potoku, po drodze pozwalając sobie jeszcze je pooznaczać.

zt

Przyszła tu w sumie przez przypadek. Chociaż "przyszła" to za mało powiedziane, bo ona tu wparowała na pełnym biegu, przeskakując wysoko ponad jednym ze zwalonych pni i stopniowo zwalniając, by w końcu zatrzymać się w miejscu w którym stała dokładnie wczoraj. Czuła jak adrenalina która została w niej uwolniona podczas szaleńczego biegu powoli opada gdzieś w jej krwi i rozpływa się, ale ten bieg, poprawił wilczycy humor na dłuższą metę. Rozejrzała się tu sprawdzając czy nie ma tu żadnych wilków i nachyliła się nad brzegiem reki, by się napić zimnej wody.

O, tak to nie ma! Już z daleka czuł tę panoszącą się waderę. Co ona tu znowu robi? Tabliczki nie widzi? Przecież jak byk pisze: Teren prywatny - nie wchodzić! Ich wszystkie zapachy razem wzięte powinny wyraźnie taki sygnał przekazywać.
- Problemy z węchem? - warknął głucho, pojawiając się jak gdyby znikąd nad potokiem. Nie to, żeby coś miał przeciw przelotnym wizytom samotnych wilków na tych ziemiach. Tylko, że ta - kojarzył ją ze spotkania z Szarakiem - oraz jej towarzysz, przebywali tu zbyt często i czuli się za bardzo jak w domu.
Zmrużył ślepia. Nie zamierzał zgrywać Pana Złego i Strasznego. Właściwie, był dość spokojny. Nie zamierzał jednak udawać, że kolejna obecność wilczycy na jego ziemiach w tak krótkim czasie go raduje.

Zaraz za wilkiem natomiast pojawił się wyrośnięty Lelouch, który jeszcze dodatkowo wyprostował się mocniej unosząc łeb i patrząc na niego dumnym wzrokiem.
- Problemy z panienką Kamirą Starbreeze?
Nie, nie zamierzał atakować wilka, w końcu potrafił uszanować (do pewnego stopnia naturalnie) że sprawdza swoje tereny, ale czy ich prawowity władca - a przynajmniej tak wywnioskował Lelouch co tamten wilk swoimi słowami potwierdził - nie dał przypadkiem zezwolenia na tymczasowe ich zwiedzanie? Oczywiście mogło istnieć coś takiego, że biały wilk go okłamał, że jest władcą tych terenów, ale to już nie było jego winą, racja? Cały czas obserwując Rahnaia wyminął go i stanął u boku Kamiry niczym wierny obrońca. Well, Lelouch w swoich stronach znanym ze słabości do płci przeciwnej, a jak widać nawyków tak łatwo zmienić się nie da i jaki wilk był taki pozostał.

Po udanych zbiorach postanowił wrócić na tereny Yanakhty. Wyczuł zapach Rahnaia, więc podążył za nim. Chciał przekazać mu część ziół, bowiem wiedział że z basiorem jest nie najlepiej.
Wynurzył się z krzewów tuż koło niego i stanął jak wryty. Dwójka wilków których zapach czuł wiele razy znów przypałętała się na ich tereny.
Pozatykało im nosy, czy jak? To, ze ostatnio nie skoczył na nich z kłami wynikało jedynie z jego uprzejmości i wrodzonej ufności. Białas nie zgadzał się na żadne zwiedzanie łańcucha.
Stanął obok Rahnaia
-Co jest? - zapytał szeptem do ucha samca tak by pozostała dwójka nie usłyszała po czym zmierzył Kamirę i Leloucha podejrzliwym spojrzeniem.

Uniosła łeb do góry i spojrzała zdumiona lekko na przybyłego wilka. Zaczynała go coraz lepiej rozpoznawać, to on wczoraj polował na kunę i to on wtedy był z tym wilkiem który się na niej rozpłaszczył. Przekrzywiła lekko łeb zdumiona. - W sumie to tylko tędy przechodzę, a że idąc wzdłuż potoku, najłatwiej dostać się do jaru niedaleko to... - Mruknęła cicho. Nie żeby miała pietra, bo wilk nie wyglądał na takiego który by ją prześcignął w biegu, no ale, bądź co bądź głupio szwendać się innym po terenach. Chociaż, nie czuła tu aż tylu zapachów by być pewną, ze to 100% tereny jakiejś watahy. Tylko że w momencie gdy chciała to "grzecznie" rozwiązać pojawił się Lelouch (Lekkouch xD !) i swoją postawą bynajmniej nie reprezentował kogoś kto miałby zamiar wyjść poza ten teren. No cóż, wilczycy było trochę głupio że przez nią został wciągnięty również i ten wilk w to całe nieporozumienie i że tylko narobi mu kłopotów. Kiedy nowo przybyły wilk stanął obok niej, poczuła się trochę pewnie, ale całą swoją postawą wręcz błagała, żeby nie doszło do walki. Jeszcze tego tu brakuje. Robić wrogów w nowym miejscu. Tym bardziej że przyszedł nowy wilk.

W pewnym momencie swojego dzisiejszego życia postanowiła poszukać towarzyszy. Natrafiwszy na ich, przygnany wiatrem, zapach, podążyła za nim aż trafiła nad potok... Rozejrzała się i ujrzała gromadkę wilków. Nie rozpoznała niektórych, ale fakt faktem nie zna zbyt wielu osób... Bez jakichkolwiek pokładów weny pobiegła w ich stronę, a zwolniła dopiero będąc już... bardzo blisko.

Nadejście basiora, który także mu nie pasował, bynajmniej nie wytrąciło go z równowagi. Właściwie, spodziewał się, że tu przybędzie. Ta wadera... Kamira, tak? I ów basior byli jak dwie papużki nierozłączki. Mimowolnie skrzywił się.
- Problem z waszą dwójką. - rzucił obojętnie, spoglądając na nadymającego się basiora. - Skoro już musicie panoszyć się na naszych ziemiach, to grzeczność wymaga, by chociaż zapytać o pozwolenie.
Skąd miał wiedzieć, że Inter niby udzielił im pozwolenia na zwiedzanie? Skąd miał wiedzieć, że ten napuszony basior wziął go za przywódcę? Nie wiedział. Był jednak absolutnie pewien, że urządzanie sobie domu na czyiś ziemiach to nie najlepszy pomysł.
Gdy dostrzegł Intera, skinął mu łbem i zaraz odpowiedział cicho:
- Nie wiem, jak ty, ale osobiście nie przepadam, gdy turyści wałęsają się po moich ziemiach bez pytania.
Potem zerknął na Kamirę i parsknął chrapliwym śmiechem.
- Do jaru, powiadasz? Widzisz, to też są nasze ziemie. - Ślepia Rahnaia błyskały teraz nie tyle ostrzeżeniem, co jawnym niezadowoleniem. Nie chciał mieć w tych wilkach wrogów, ale oczekiwał, że będą respektowali zasady. A zasada jak na razie była jedna - nie masz watahy i chciałbyś pospacerować po naszych ziemiach? Poproś o zgodę, a z pewnością ci jej udzielimy. Chcemy tylko wiedzieć, kto nam się panoszy po naszym terenie i kto wykrada nam zwierzynę z lasu.
Kątem oka spojrzał z ukrytym w duchu politowaniem. Te całe nadymanie mógłby sobie darować, bo Rahnai i tak był świadom, że tamten miał większe szanse w walce. Z tym, że syn północy przecież nawet nie chciał starcia prowokować. Jedyne, co zamierzał, to wyjaśnić z tymi tu to i owo.
Gdy wyczuł, a zaraz potem dostrzegł Liliyę, uśmiechnął się nieznacznie i skinął jej łbem, zaraz jednak na powrót skupiając swą uwagę na nie-do-końca-proszonej dwójce.

- Pojawił się i władca.
Tym razem jego głos nie był uprzejmy, lecz sarkastyczny bo jak widać biały wilk wcale władcą nie był. Lelouch wcale, a wcale do bitwy się nie rwał, o czym świadczyły chociażby takie rzeczy jak opuszczony ogon i uszy, które po prostu ustawił na sztorc by zwiększyć swój zasięg wyłapywania przeróżnych dźwięków. Jego postawa podobnie jak obrona wilczyc były wpisane w jego jestestwo i nic się na to poradzić nie dało.
- Jak widzę tutejsi są bardzo przyjaźnie nastawieni do wilków spoza. Ciekaw jestem co mają zrobić samotnicy jeśli podobni waszemu rodzajowi zaczną przejmować znacznie większe tereny niż są im do szczęścia potrzebne. Czyżbyście kierowali się zachłannością, drodzy nieznajomi?
Poniekąd było to wykierowane oskarżenie, ale w sposób bardzo łagodny zwłaszcza jak na niego. Kwestia terenów była dla niego mocno drażniąca, tym bardziej w momencie kiedy ktoś zagarniał sobie ich jak najwięcej, zapewne po to by pokazać jaką ma się władzę, bo innego wytłumaczenia Lelouch nie widział. Wszystkich zasobów tych ziem garstka wilków nie wykorzysta, a równie dobrze mogli korzystać z terenów neutralnych, więc tylko chciwość była dla niego odpowiednim wytłumaczeniem.
- Podejrzewam zatem, że raz udzielone pozwolenie ostatniego dnia zdążyło już wygasnąć? Następnym razem muszę chyba bardziej precyzować datę swojego pobytu.
Wypuścił powietrze z wyraźnym westchnięciem, że też wszyscy musieli tak wszystko komplikować.

Młodzik powstrzymał się od parsknięcia śmiechem. Do jaru? To także była ich ziemia - ba, można nawet powiedzieć, że coś w rodzaju legowiska.
Dojrzawszy Lil skinął jej pyskiem. Prawdę mówiąc nie znał jej za dobrze, jednak pachniała Yanakhtą.
A białas władcą był, w tak samo równym stopniu jak Rahnai. Słysząc białego księcia już nie mógł się powstrzymać. Zaśmiał się cucho i uniósł wysoko łeb, przymrużywszy oczy.
- Czyli według ciebie powinniśmy zacząc radować się, że tu przyszliście? Ha, żałosne. Porządna wataha broni swych terenów przed intruzami. A wy takowymi jesteście.
Nie dostaliście też żadnego pozwolenia na dożywotnie wałęsanie się po naszych ziemiach. - machnął pyskiem w geście niezadowolenia. - Chcecie być taktowany przyjaźnie, a jak się zachowujecie? Weszliście sobie wczoraj na nasze ziemie jakby nigdy nic. Nosy wam ucięło? - burknął, wciąż mierząc ich swymi błękitnymi oczami. -