Wrzosowisko

Łagodne zbocza Księżycowego Wzgórza początkowo porastały pospolite rośliny, jednak bardzo szybko zostały zdominowane przez różnobarwne wrzosy, nadające specyfiki i oryginalności temu miejscu, przez co na pewno nie pomylisz go z żadnym innym.

Wrzosy, wrzosy.. nie wiedząc czemu, ale to miejsce od razu mu się spodobało. Te wszystkie pastelowe barwy młodych kwiatów oraz zapachy, a raczej ich brak - jakie z siebie wydobywały, odpowiednio zmodyfikowane w jego umyśle tworzyły perfumowaną tęczę, która postanowiła spaść na ziemię. Mestor zaczął się dokładnie ocierać każdy wrzos z osobna, w swojej wyobraźni nabierając ich zapachu.. którego prawie nie mają, ale nie czepiajmy się, pofantazjować troszkę można.
...
Gdy już każda część wrzosowiska była odpowiednio naperfumowana ale jego zapachem - pobiegł w ostatnie znaczące miejsce, jakie miał zamiar odwiedzić.
<zt>

W poszukiwaniu zwierzyny łownej, trafił na wrzosowiska. A skoro również to miejsce wataha planowała posiąść na własność (co wyczuwał dzięki intensywnej woni Mestora), przystanął przy kępce kwiatów i podniósł łapsko ku górze, znacząc teren.

Kiedy doszedł do wniosku, że 'znacznik' się skończył i nie nie będzie go już obciążać podczas polowania, pobiegł dalej.

/zt

Trop zwierzyny wprowadził go na kolejny, nieoficjalny teren grupy. Momentalnie zaprzestał podążania śladem swojej niedoszłej ofiary, kiedy do jego nozdrzy dotarł wyraźny zapach Az'a. Był tutaj, w dodatku całkiem niedawno. Nie szkodzi, Kahei i tak podniósł tylną łapę i powtórzył rytuał oznaczenia terenu, najmocniej wyczuwalną bronią.

Podobnie jak poprzednio - nie trwało to długo, gdyż pomimo posiadania jeszcze "znacznika" (*user patrzy na posta na górze*), zbiegł ze zbocza, porośniętego wrzosami. Widać śpieszył się gdzieś.

/zt

Przybiegł czym prędzej, biegając jak opętany przez wrzosy. Co dziwniejsze, miał szeroko otwarty pysk, jakby chciał, aby mu mucha do paszczy wpadła.. bingo. Był jak pułapka na te biedne, niewinne istoty. Przede wszystkim zajmował się świetlikami, ponieważ to ich było najwięcej - a płazom.. gadom.. nieważne. W każdym bądź razie TYM stworzeniom było obojętne, jakiego skrzydlatego owada owiną wokół swego lepkiego jęzora. Brhrhrhrrhhhr!
Gdy Mestor poczuł tylko, jak biedne świetliki i inne muszki z powodu braku miejsca zaczęły lecieć w stronę nieskończonej otchłani jego przełyku, zaprzestał polowania. Wrócił do ćumy.

*zt*

Właściwie w tym miejscu jeszcze nie była, ale właśnie tu udała się w pierwszej kolejności. Dlaczego? Bo zapach był tutaj najsłabszy i trzeba to było jak najszybciej zmienić.
Widząc wrzosy na każdym kroku zaczęła się o nie ocierać zostawiając tym samym na nich swój zapach, a nawet trochę sierści. Po całym szeregu czynności mających zaznaczyć wyraźnie, że tereny te mają już właścicieli i wszelkie bezdomne psy nie są tu mile widziane.
Dopiero wtedy mogła unieść łeb obserwując uważnie tereny wokół wyszukując ewentualnych intruzów, jednak nikogo takiego nie zauważyła.

Wadera przybyła zaraz za Raum, rozglądając się dookoła. Coż, ona także jeszcze nigdy nie przebywała w tym miejscu. Hm, nawet ładnie tu było... Widząc, cóż wyczynia jej towarzyszka, Nen postanowiła ją naśladować. Otarła się więc o niektóre wrzosy, a potem nawet wytarzała w trawie. Po pierwsze, sprawiło jej to frajdę, a po drugie - to również ważne odznaczenie zapachowe. Kiedy skończyła, przewróciła się na brzuch i wstała, po czym otrzepała swoje białe futro. Kilka źbeł utkneło między włosami, więc wystarczył niewielki ruch, by je strącić. I tak oto Nenille znów była czysta. No, mniej więcej.
Szafirowe ślepia wadery zlustrowały uważnie okolicę, lecz nie wypatrzyły nic podejrzanego. No i nie ma tu też żadnego członka sfory...

Kiedy skończyła obróciła się w stronę Nenille , zadowolona że nie tylko ona zaangażowała się w oznaczanie terenu.
- Chyba ruszamy dalej?
Powiedziała zadowolona z obserwacji, po czym zerwała gałązkę wrzosu przyglądając jej się z zainteresowaniem godnym sztabki złota. Chwyciła ją mocniej w pysk i ruszyła dalej na zwiady.

zt.

Wadera kiwnęła łbem na znak potwierdzenia, po czym ruszyła truchtem za Raum. Rzuciła ostatnie spojrzenie na tutejsze tereny, aż w końcu wybyła wraz z Tantei. *nmjt*

Przyszedł kierowany tym samym powodem co wcześniej, mianowicie sprawdzenia terenów. Wszystko było w porządku, nawet ucieszył go fakt, że dookoła roznosiły się dwa znajome zapachy. Świeże. Obie wilczyce były tutaj niedawno. Kiedy bez znaczącego już celu, usiadł sobie we wrzosach, dostrzegł dwa niepasujące tutaj kwiaty. Bez wahania je pożarł, co niemalże natychmiastowo dodało mu sił. Uleczył się. Będzie już pamiętał, że oba są lecznicze.

Po tym fakcie, przechadzał się jeszcze jakiś we wrzosach, roznosząc swój zapach, aby ostatecznie zniknąć gdzieś na dole.

/zt



1x mniszek lekarski i 1x mak lekarski zebrane.

Wrzosowisko. Jej ukochane, piękne wrzosowisko. Raum przybyła w owe miejsce i na wszelki wypadek postanowiła je przeszukać, by upewnić się, że wszystko zostało zebrane.
Jak widać - nie wszystko, gdyż całkiem szybko jej bystry wzrok wyłapał rosnące nieopodal rumianki. Trzy piękne rumianki. Podbiegła do nich i zerwała dwa, a jednego nie mogąc się powstrzymać (i nadal czując jakieś kłucie w grzbiecie, gdzie do niedawna miała ranę) zjadła go ze smakiem. Że też wilk może zasmakować w ziołach.
Uspokojona i zadowolona ze zbieraniny ułożyła się na ziemi zamykając oczy, a pomiędzy łapami trzymała wszystkie zebrane przez siebie kwiatki. Miała ich tak dużo, że mogłaby zrobić wianek, a po środku leżały pseudo-jagody. Miała ochotę je zjeść, ale jeszcze nigdy nie widziała tak dziwacznych jagód.

3x rumianek pospolity zebrane.

Zebrała wszystkie swoje zioła i podnosząc zad z ziemi wyruszyła w dalszą podróż 'w poszukiwaniu leczniczych roślin'. Co za dzielny podróżnik, oklaski proszę.

zt.

W końcu dotarła też i na teren Wrzosowiska. Tym razem szła spokojnie, stawiając nieśpiesznie łapę za łapą. Czyżby się zmęczyła? Możliwe. A może po prostu straciła entuzjazm, nie widząc dookoła żadnego wilczego towarzysza. Przystanęła na chwilę, wypuszczając nozdrzami powietrze, aż wreszcie oznaczyła kilka z drzew i krzewów. Następnie przejechała tylnymi kończynami o trawę. Może chciała pozostawić tu jeszcze wyraźniejszy ślad swojej obecności? Albo po prostu był to taki odruch... Następnie odeszła kawałek dalej i uwaliła się na ziemię. Przekręciła się nań kilkakrotnie, wcierając swój zapach, a po kilku minutach tej - mogłoby się wydawać - beztroskiej 'zabawy', wstała i otrzepawszy swoje białe futro z resztek gleby i roślinności - pomknęła przed siebie. *nmjt*