O wilkach słów kilka

Grając wilkiem, dobrze jest co nieco o tym stworzeniu wiedzieć. Co prawda nikt nie będzie wymagał tu jakieś super realistycznej gry, jednak myślę, że im więcej tej realności będziemy zachowywać - tym będzie ciekawiej ; )


Wilk jest zwierzęciem należącym do rzędu drapieżnych (Carnivora), rodziny: psowate (Canidae) i podrodziny: psy (Caninae).

Osiąga długość do ok. 200 cm (od nosa do końca ogona), a głowa i tułów mają 100 - 150 cm. Ciężar 12 - 80 kg (typowo 40 - 50 kg). Wysokość w kłębie wynosi do 90 cm. Samce są większe od samic o ok. 20%.
Futro, krótkie na głowie i kończynach, jest na grzbiecie i wokół szyi dłuższe i gęstsze. Ma różną barwę – od prawie czarnego poprzez szare, brązowe aż do białego.
Oczy osadzone są ukośnie, uszy sterczą do góry.
Wilki na wolności żyją ok. 8 - 16 lat, w niewoli - 20.

Zamieszkują lasy, równiny, tereny bagienne oraz góry.
Teren zajęty przez jedną watahę może zajmować od 100 do 1000 km2. Jego wielkość zależy od wielkości stada oraz od ilości pożywienia.
Wilk jest wytrwałym wędrowcem, potrafi w ciągu dnia pokonać dystans kilkudziesięciu kilometrów, choć w poszukiwaniu partnerki ta odległość może dochodzić do ponad 600 km.
W centrum terytorium organizowane jest wilcze legowisko. Są to miejsca trudno dostępne, gdyż muszą znaleźć tam schronienie młode.
Wilki znakują swój teren głownie przy pomocy wydzieliny zapachowej, moczu i odchodów. Szczególnie silnie oznaczane są miejsca ukrycia pożywienia i zdobycz. Najczęściej znaki wykonuje para alfa, samce częściej niż samice. Znaki służą do ostrzeżenia innych osobników przed wejściem na zajęty teren, a także do nawigacji, informując watahę o tym, jak dawno była w danej części swego terenu, a poszczególne osobniki o miejscu pobytu innych członków stada.

Wataha może liczyć od 2 do 20 wilków, zazwyczaj jest to jednak 5-10 osobników. Czynnikiem wpływającym na wielkość stada może być pora roku, okolica, bliskość siedzib ludzkich (im bliżej, tym stada są mniej liczne)
Wataha jest zazwyczaj grupą rodzinną składającą się z jednej, rozmnażającej się pary i jej potomstwa.
Wilk, gdy raz już wejdzie w skład watahy, wszystko zaczyna wykonywać wspólnie, pomaga innym osobnikom należącym do tego stada.
Watahy mają ściśle określoną hierarchię wewnętrzną, w której każdy ma swoje miejsce i określoną funkcję.
W związku z tym możemy wyróżnić specjalistów od węszenia niebezpieczeństwa, szukania tropów, zabijania łupu, chronienia potomstwa, przedniej straży na polowaniu itp. Stadem dowodzi najsilniejsza para (tzn. para alfa - basior i wadera). Zastępcą przywódcy jest wilk zwany "beta", który zajmuje się m. in. wymierzaniem kar, przez co nie jest on zbyt lubiany przez pozostałe wilki. W watasze mogą znaleźć się też osobniki "odrzucone" przez grupę. Mają one tak niską pozycję, że unikają ważniejszych członków grupy i pozostają na peryferiach życia stada. Poza hierarchią znajdują się młode, którymi opiekuje się cała wataha. Pozycja w stadzie wyznacza m. in. kolejność jedzenia zdobyczy.

Z hierarchią łączy się również skomplikowany system mowy ciała, na który składają się między innymi: gesty wykonywane ogonem, uszami, szczerzenie zębów, kulenie lub prężenie całego ciała, szczekanie, wycie i skomlenie.
Wyróżnia się następujące postawy:
Dominacja – nogi sztywne, ogon uniesiony i wyprostowany, uszy na sztorc, nastroszona sierść. W tej postawie wilk patrzy innym w oczy (co oznacza wyzwanie).
Poddaństwo aktywne – wilk kuli nieco ciało, wygina w łuk, uszy i wargi opuszczone, ogon położony nisko, podwinięty między tylne łapy. Poddany liże pysk dominującego osobnika szybkimi ruchami języka.
Poddaństwo pasywne – poddany kładzie się na grzbiecie odsłaniając brzuch. Pokazuje w ten sposób swoje najsłabsze miejsce, pozycja często uzupełniania jest skomleniem.
Złość – uszy przylegają do głowy, ogon między nogami. Wilk kuli się, może skomleć lub szczekać.
Obrona – uszy położone, ciało przy ziemi
Atak – zjeżone futro, warczenie w pozycji gotowej do biegu, skoku.
Relaks – uszy położone, wilk leży na boku lub brzuchu. Może machać ogonem.
Napięcie – ogon nieruchomy, położony, ciało może przykucać.

Poza językiem ciała i sygnałami zapachowymi wilki, podobnie jak inne zwierzęta, posługują się sygnałami dźwiękowymi. Do podstawowych należą szczekanie, warczenie, skomlenie i piski. Mimo iż sam zestaw dźwięków podobny jest do wachlarza tych psich, różnią się od one od długością i intonacją.
Szczekaniem wilki ostrzegają obcych, że zbliżyli się nadto do ich legowiska lub zdobyczy.
Warczenie, powarkiwanie jest ostrzeżeniem przed potencjalnym atakiem. Powarkiwanie służy do okazania agresji i wyrażania gróźb.
Skomlenie jest formą okazania uległości, podporządkowania się oraz prośby, np. o dostęp do jedzenia.
Wilki popiskują podczas towarzyskich zabaw.
Wycie wilków służy integracji watahy, zakomunikowaniu innym wilkom o swoim położeniu, w celu odstraszeniu intruzów. Wyją również na wiwat po udanym polowaniu. Wycie wilków można przeważnie usłyszeć wieczorem lub wczesnym rankiem. Dźwięk jest jednostajny, trwa od kilku do kilkunastu sekund i jest często powtarzany. Sygnał słyszalny jest z odległości ok. 3 kilometrów.

Wilk żywi się drobnymi zwierzętami (gryzonie, zające, ptaki, bezkręgowce...) oraz (jeżeli warunki i liczebność stada na to pozwalają) dużymi zwierzętami kopytnymi (najczęściej są to jelenie, rzadziej sarny, dziki czy łosie). W normalnych warunkach duży wilk rasy północnej może zjeść jednorazowo do 10 kg, jednak jest to zwykle związane z kilkudniową głodówką. Dziennie potrzebuje średnio ok. 1,3 kg mięsa.
Uzupełnieniem jego diety mogą być runo leśne i owoce.
Wilki polują parami lub całym stadem. Polowanie rozpoczyna się zwykle o zmierzchu i może trwać całą noc. W zależności od warunków strategia łowów jest inna, ale opiera się na tym samym schemacie:
- Tropiciele lokalizują zdobycz i powiadamiają o tym stado.
- Naganiacze płoszą atakowane zwierzęta, a 2-3 wilki wybierają ofiarę (przeważnie młodego, starego, chorego lub osłabionego osobnika) i zaganiają ją w kierunku reszty watahy.
- Pościg trwa do zmęczenia przeciwnika, następnie wataha zastępuje mu drogę i zabijając go, kończy polowanie.


Na podstawie:
http://pl.wikipedia.org/wiki/Wilk
http://wolf.wild.art.pl/
http://www.wilk.pentex.pl/char.php
http://zadane.pl/wypracowanie/Wilki_ekologia_i_zachowania_stadne-12005

Inne:
http://sites.google.com/site/1lupus2nature3net/Home/lupus - inna strona o wilkach
http://www.psiesztuczki.pl/artykul,5/ - ciekawy słowniczek psich gestów oraz zachowań. I choć psy i wilki to stworzenia różne, to jednak podobne, a ich język raczej nie różni się zbytnio ; )