Wydmy

Piaszczyste wzniesienia zdające się oddzielać plażę od reszty krainy. Nie są one zbyt wysokie, ponadto nieustannie muszą stawiać czoła nieokiełznanym morskim falom i porywistemu wiatrowi. Jednak te warunki nie stanowią większego problemu dla roślin tu rosnących, głównie traw.

Przedzierała się przez bór sosnowy podążając za płomiennymi promieniami słońca, aż wreszcie ujrzała je w całej okazałości... zachód rozlał się na powierzchnię morza, sprawiając, że zajaśniało ono niezwykłym, złotym blaskiem.
Wilczyca zachwycona tym widokiem podeszła bliżej.
Na tyle blisko, by ledwo nie spaść z usypanej przez piasek wydmy... na szczęście informacja, że jedna łapa nie ma pod sobą gruntu, dotarła do niej szybciej niż zdążyła postawić drugą łapę.
Tak więc cofnęła się o parę kroków i już z bezpiecznego miejsca obserwowała tę naturalną impresję...

Brązowe futro wadery mignęło przed ślepiami białej wilczycy. Nivis biegła szybko, choć łapy cały czas zakopywały się w piasku. Kosztowało ją to dużo energii, lecz wiedziała, że taki trening może sie jej przydać. Zmrużyła oczy dość mocno, prawie biegnąc na oślep, ponieważ ziarenka piasku wpadały w jej ślepia. Gdy poczuła, że 'zagnieździły' się w jej nosie, musiała się zatrzymać. Zaczęła kichać, prychać i co tam jeszcze wilki potrafią robić nosem.
- Niech to szlag.. - mruknęła do siebie i zastrzygła małymi uszkami, próbując wychwycić jakieś dźwięki, np. nadchodzących intruzów. Obróciła pysk w miejsce, gdzie wydawało jej się, że stoi biała postać. I rzeczywiście stała. Przyjżała się jej z pełnym skupieniem i uwagą. Była pierwszym wilkiem, którego zobaczyła w tej krainie. Nie poruszała się, a nawet zapomniała o swędzącym ją nosie. Nie spuszczała oczu z Lil. Poczęła głęboko pomrukiwać, w końcu wolała się upewnić jakie ma zamiary.

Pejzaż malujący się na horyzoncie przecinały od czasu do czasu mewy lub inne ptaki, ale one stawały się jego częścią, będąc jakby iskrami ogniska zapalonego na morzu. W pewnym jednak momencie dostrzegła coś zupełnie innego. Coś będącego znacznie bliżej, na co należało zwrócić uwagę. Wilczyca więc zapomniała o swoim wręcz artystycznym uniesieniu i spojrzała na brązowofutrą wilczycę. Nie wyglądała jak wilki, które widziała wcześniej. To był kolejny dowód na to, że jest ich więcej.
A że była sama, więc z większą śmiałością niż wcześniej zbliżyła się do niej.
Wolnym krokiem, z podniesioną głową ale opuszczonym, lekko falującym ogonem. Uśmiechnęła się lekko.

Niestety Nivis nie ufała nawet uśmiechom. Wręcz przeciwnie uważała, że ten kto się cały czas uśmiecha to kłamca. Wystawiła i oblizała swoje kły. Nie były imponującego rozmiaru, jednak uczyniła to w celu ostrzeżenia.
Wzięła do płuc pełny wdech. Był orzeźwiający i niósł zapach białej wilczycy, a o to chodziło Nivis. Pragnęła zapamiętać jej woń, zapewne kiedyś jej się to przyda. Cofnęła się o krokdo tyłu, widząc, iż się zbliża. Później wymamrotała przez zaciśnięte zęby.
- Radzę Tobie, nie podchodź bliżej. Kim jesteś? - rzekła chłodno, co było jej normalnym tonem, jednakże czuła się w lekkim zagrożeniu. Lili była śliniejsza od Nivi, jednak nie szybsza, a wadera wiedziała jak wykorzystać swoje umiejętności.

Widząc reakcję Nivis, zatrzymała się natychmiast, by po chwili usiąść. W przeciwieństwie do niej nie okazywała żadnych oznak zaniepokojenia, choć nie wyglądała też na taką, która chciałaby udowadniać komuś swoją siłę. Jej ruchy, spojrzenie i ton głosu miały w sobie nic więcej, tylko spokój.
- Jestem Liliyan, przybyłam niedawno na te ziemie. Nie należę do żadnej watahy, właściwie też nie znam tu nikogo... ale myślę że zostanę tu na dłużej - powiedziała wolno cały czas zastanawiając się, jakie informacje może podać drugiej wilczycy, by ją uspokoić.

- Mało mnie to interesuję, czy chcesz tu zostać czy nie, po prostu spytałam kim jesteś. - wysyczała i również się trochę rozluźniła, choć nie spuszczała z oczu wilczycy. Oblizała pysk, jak to miała w swoim zwyczaju i na chwilę rozejrzała się po plaży. Nie przedstawiła się waderze, ponieważ nie było to jej rytuałem, a sama Lili o to nie spytała. Nivis lubiła onkrety, pytanie i krótka odpowiedź na nie. Nienawidziła wywodów, jak to niektóre wilki potrafiły mówić o liściu w 10 zdaniach.
Brązowa wilczyca była wychowywana raczej w spartiańskich zasadach, dlatego należała do wytrzymałych wilków.
Westchnęła cicho. Bieg po piask bardzo ją zmęczył, jednak była zawsze w gotowości.

Już miała wyjaśnić w kilku argumentach dlaczego tak, a nie inaczej powiedziała o sobie, dlaczego to i to uznała za ważną informację i...
ale szybko powstrzymała się i skinęła tylko pyskiem, kwitując to wszystko krótkim
- Rozumiem.
Wstała i znów zaczęła zbliżać się do wilczycy, jednak tym razem po szerokim łuku, by jej znów nie zaniepokoić.
- A ty? Kim jesteś? - przechodząc obok miejsca, przez które przed chwilą biegła Nivis, wciągnęła nosem jej zapach, jednak nie pasował do żadnego, który zachowała w swojej pamięci.

- Zwą mnie Nivis, jestem wilczycą niegdyś klanu Vilturi. - powiedziała spokojnie, aczkolwiek szybko, takie sprzeczności, które będą u niej jeszcze występować. Wilczyca obserwowała tę drugą cały czas. Nie podobało jej się Lili przemieszczanie, ale to przemilczała. Po prostu wodziła za nią wzrokiem.
Cofnęła się do tyłu o cztery kroki i usiadła, jednak cały czas wbijała pazury w piasek, który łaskotał ją w poduszki.
Na pysku brązowej wadery malowała się obojętność i dystans. Nie wyglądalo na to, aby zmieniła stosunek do napotkanej wadery, ba, na zmienienie tonu.

Cofnęła się? Ehh, to chyba znak że nie chce się bliżej zapoznawać...

Lil więc również się cofnęła i usiadła, jakby chcąc pokazać, że akceptuje wolę drugiej wilczycy.
- Vilturi... nie słyszałam chyba nigdy tej nazwy... to był duży klan? I czy istnieje jeszcze? - spytała zaciekawiona.

- Dość spory, nie ejstem pewna, lecz chyba tak. - rzekła spokojnie i rozejrzała się po wydmach. Zastrzygła uszami i zerwała się z miejsca. - Muszę iść. - rzekła krótko i wybiegła.

I tak doszła do plaży. Poruszała się bardzo szybko najwyraźniej się spiesząc, rzec by nawet można, że przed czymś uciekała. Nie przeszkodziło jej to jednak w dostrzeżeniu trzech rumianków, które zerwała i wybiegła wraz z nimi znikając na horyzoncie.

zt.

3x rumianek pospolity zebrane